Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων στο Βερολίνο έχει προγραμματικές δεσμεύσεις -με σημαντικότερη τη μείωση της φορολογίας- που εκ των πραγμάτων καθιστούν τη Γερμανία ακόμη πιο σκληρό συνομιλητή για χώρες όπως η Γαλλία και η Ισπανία, στην προσπάθεια εξεύρεσης κοινής γραμμής για τη διαχείριση της εξόδου από την κρίση.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η κυβέρνηση Μέρκελ - Βέστερβελε καλείται να λάβει τις πιο κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από την υπογραφή της συνθήκης της Ρώμης το 1957.
Έξοδος από την κρίση, ένας ευφημισμός για να μην επιδεινωθεί μια ήδη δύσκολη διαπραγμάτευση: Στην ουσία, πρόκειται για την αναζήτηση τη φόρμουλας που θα συντονίσει την επιστροφή των χωρών - μελών της Ε.Ε., αλλά κυρίως της Ευρωζώνης στις πειθαρχίες του Συμφώνου Σταθερότητας, μια ευθυγράμμιση των επιμέρους εθνικών προσεγγίσεων με τη γραμμή πλεύσης που έχει επιλέξει το Βερολίνο.
Με άλλα λόγια, οι πολιτικές ενίσχυσης της ρευστότητας και διεύρυνσης των ελλειμμάτων θα πρέπει να τερματισθούν πριν καν διαπιστωθεί πραγματική ανάκαμψη, πριν καν υπάρξει συναίνεση για μια κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική στην Παγκόσμια Οικονομία: Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της Μοντ της Παρασκευής με τίτλο «Το ευρώ πάνω από 1,50 δολάρια ανησυχεί τους Ευρωπαίους με εξαίρεση του Γερμανούς»!
Πρόκειται για τη σοβαρότερη κρίση που έχει γνωρίσει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από την ίδρυση της ΕΟΚ των 6 το 1957 στην Ρώμη:
-Τότε οι Έξι είχαν ένα διευρυμένο κοινό παρονομαστή κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών και επιπλέον υπήρχε μια ορατή και ουσιαστική ισορροπία Γαλλίας και Δυτικής Γερμανίας.
-Σήμερα στην Ε.Ε. των 27 απουσιάζουν και οι δύο παραπάνω προϋποθέσεις: Οι επιλογές που ενισχύουν τη γερμανική οικονομική ισχύ στην Ευρώπη και στον κόσμο είναι επιλογές κοινωνικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης για μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες.
Με τα σημερινά δεδομένα η τροχάδην επιστροφή στη δημοσιονομική πειθαρχία και η διασφάλιση επαρκών ρυθμών ανάπτυξης δεν προβάλλει ως ρεαλιστική επιλογή για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη Γαλλία, προβάλλει περισσότερο ως τελεσίγραφο αποδοχής των νέων ενδοευρωπαϊκών συσχετισμών: Το Βερολίνο βγαίνει από την κρίση πιο ισχυρό σε σχέση με τους εταίρους του, αλλά κυρίως τη Γαλλία.
Βυθισμένη στην κοινωνική και πολιτική αναταραχή στην οποία θα οδηγηθεί αν ο Σαρκοζί ή ο διάδοχος του μετά το 2012 εφαρμόσουν στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης περιοριστική πολιτική, η Γαλλία είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να συντηρήσει τη σημερινή πυρετώδη διεθνή διπλωματική της δραστηριότητα αναζήτησης συμμαχιών και ερεισμάτων στις πέντε ηπείρους από τη Βραζιλία του Λούλα μέχρι το Καζακστάν του Ναζαρμπάγιεφ.
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, η κρίση και η ύφεση γίνονται η αφορμή να εισπράξει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση το σοκ του πολλαπλασιασμού της γερμανικής ισχύος. Χωρίς τα ευρωπαϊκά οράματα του Κολ, αλλά και χωρίς το κόστος στήριξης της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, το Βερολίνο βρίσκεται σε πορεία απόκλισης και αντιπαράθεσης που μπορεί να εξελιχθεί σε σύγκρουση με τη Γαλλία, τη Βρετανία , την Ισπανία. Μια σύγκρουση, η έκβαση της οποίας δεν αφορά μόνον το μέλλον της ολοκλήρωσης, αλλά την περιφρούρηση των κεκτημένων τεσσάρων και πλέον δεκαετιών.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 26/10/2009)