Όταν η Τουρκία άρχισε τις προκλητικές της ενέργειες στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, η κατάστασις αντιμετωπίσθηκε σε επίπεδο τακτικό και επιχειρησιακό, αλλά ουδέποτε έγινε ανάλυσις της καταστάσεως σε επίπεδο στρατηγικό ή πολιτικό. Εν ολίγοις, επί δεκαετίες η Πολεμική Αεροπορία αναλίσκεται σε μιαν ατέρμονα διαδικασία αναγνωρίσεων και αναχαιτίσεων, στον βωμό της οποίας υποθηκεύεται το μέλλον της, χωρίς να έχη ποτέ υπάρξει σχεδιασμός για την σε βάθος αντιμετώπιση της καταστάσεως.
Και όταν λέμε ότι η Αεροπορία μας υποθηκεύει το μέλλον της, εννοούμε ότι έχει καταστήσει την αποστολή των καθημερινών αναχαιτίσεων κύριο έργο της, με αποτέλεσμα να μένη εκτός οιουδήποτε προγραμματισμού για το μέλλον. Είναι η μόνη Αεροπορία στην Ευρώπη που αντιμετωπίζει πραγματική απειλή, και όμως είναι η μόνη που δεν μετέχει σε κάποιο πρόγραμμα νέου μαχητικού. Είναι δηλαδή η μόνη που δεν έχει σχέδιο για το μέλλον της.
Εγκλωβισμένη στην ανάγκη αυτής της αποστολής, έχει «καταδικασθή» να μην μπορεί να αποκτήση ένα αεροπλάνο ηυξημένων δυνατοτήτων, αφού αυτό δεν θα μπορούσε να μετέχη στις καθημερινές αναχαιτίσεις ούτε και θα το επέτρεπε το κόστος κύκλου ζωής του. Ας αφήσουμε το ότι η επομένη γενιά μαχητικών αεροσκαφών είναι ακατάλληλη για την αποστολή της αναχαιτίσεως, αφού αυτή έχει εκλείψει από τις ανάγκες των Αεροποριών του κόσμου, εκτός βεβαίως της δικής μας. Πρόκειται δηλαδή περί αδιεξόδου.
Από την άλλη πλευρά όλες οι προσπάθειες «καταγγελίας» της στάσεως της Τουρκίας έπεσαν στο κενό, ακριβώς διότι δεν στηρίχθηκαν σε ενδελεχή μελέτη της καταστάσεως. Πέρα από το γεγονός ότι έφερναν στην επιφάνεια το παγκόσμιο παράδοξο της μη ταυτίσεως των χωρικών υδάτων με τον εθνικό εναέριο χώρο, ανεδείκνυαν και μιαν αντίληψη σχετικά με το FIR, η οποία δεν ανταποκρίνεται ούτε κάν σε διεθνείς συμβάσεις τις οποίες έχει και η χώρα μας υπογράψει (π.χ. Σύμβαση του Σικάγο για τις περιοχές ελέγχου εναερίου κυκλοφορίας).
Έτσι η διεθνής κοινότης αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν επικίνδυνα εκατέρωθεν πείσματα. Θα μπορούσε κάποιος, επιφανειακά και με ευκολία, να το αποδώση σε δήθεν ανθελληνικές μεθοδεύσεις. Αυτή η αντιμετωπίσις βεβαίως, απλώς μας οδηγεί στην παραγνώριση των δικών μας ευθυνών. Διότι ακριβώς έχουμε αποτύχει να πείσουμε ακόμη και τις φιλικές μας χώρες για την πραγματικότητα, την οποία συνθέτει μια εξόχως προκλητική αμφισβήτησις στοιχειωδών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Ακόμη χειρότερα φαίνεται να εξελίσσεται η κατάστασις σήμερα, που η τουρκική προκλητικότης έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Χωρίς οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας να έχουν σταματήσει (αν και δείχνουν να περιορίζονται ποσοτικώς), έχουμε εδώ και αρκετό καιρό καθαρή αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας σε νησιωτικά εδάφη. Αφ’ ενός τα τουρκικά μαχητικά αλωνίζουν τον εναέριο χώρο πάνω από το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι, αφ’ ετέρου οι τουρκικοί σταθμοί επιτηρήσεως απειλούν ευθέως αεροπλάνα άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία εκτελούν περιπολίες αντιμετωπίσεως της λαθρομεταναστεύσεως.
Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι σχετικές ενημερώσεις των αρμοδίων Γενικών Επιτελείων ενίοτε χρησιμοποιούν τον παραπλανητικό όρο «παρενόχληση» ή και ούτε κάν αυτόν, ενώ πρόκειται περί ωμών απειλών. Οι Τούρκοι καλούν ευθέως τους πιλότους των περιπολικών αεροσκαφών να απομακρυνθούν απειλώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση θα αναληφθή «τακτική επιχείρησις», δηλαδή αναχαίτισις.
Οι προκλήσεις αυτές δεν αντιμετωπίζονται ούτε κάν με ελλιπή τρόπο. Διερωτώμεθα δε ευλόγως, αν έχουν αναλυθή και αν έχη υπάρξει σχεδιασμός για την αντιμετώπισή τους. Διότι το πιθανότερο είναι, και στην περίπτωση αυτή, να έχη επιδειχθή η ιδία ολιγωρία την οποία οι ελληνικές Κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, επέδειξαν και έναντι των προηγουμένων προκλήσεων της Τουρκίας.
Το μόνο βέβαιο είναι, ότι η τουρκική πλευρά και σχέδιο έχει, και πρόγραμμα έχει. Και θα το εφαρμόση μόλις συντρέξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Και θα μας πιάσουν πάλι απροετοίμαστους. Ασφαλώς δε, δεν θα μας σώσουν οι όποιες κινήσεις σχετίζονται με την Ευρώπη. Η ένταξις στην οποία, δεν αποτελεί προτεραιότητα για την Άγκυρα, η οποία ήδη «βλέπει» προς Ανατολάς.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 16/11/2009)