Οι πρόσφατες κινήσεις της ιταλικής
Eni στην Ουγκάντα και η συμφωνία της με
το Ιράκ για την εκμετάλλευση κοιτάσματος πετρελαίου σηματοδοτούν την κατεύθυνση
της στρατηγικής της εταιρείας στην επόμενη δεκαετία. Αν και καμία από τις δύο
αυτές συμφωνίες δεν έχει τελειοποιηθεί ακόμη, αποτελούν επενδύσεις ύψους 30 δις
δολαρίων, οι οποίες θα απαιτήσουν αρκετά χρόνια για να υλοποιηθούν.
Προς το παρόν, η
Eni περιμένει την έγκριση των δύο κυβερνήσεων, ενώ στην περίπτωση
της Ουγκάντας η απόκτηση των περιουσιακών στοιχείων από τη βρετανική
Heritage μπορεί να προσκρούσει
στην αντίρρηση της
Tullow,
η οποία συνεργάζεται μαζί της. Ο Κλαούντιο Δεσκάλτσι, επικεφαλής του τμήματος
παραγωγής, τόνισε ότι «οι μεγάλες εταιρείες με υψηλή παραγωγή χρειάζονται μεγάλα
σχέδια, τουλάχιστον δύο κάθε δεκαετία».
Οι συμφωνίες αυτές πάντως έρχονται σε μια δύσκολη συγκυρία
για την
Eni, η οποία έχει
αυξήσει πρόσφατα την παραγωγή της μέσω εξαγορών, παρά μέσω δικών της σχεδίων, κάτι
που της κοστίζει ιδιαίτερα. Ως αποτέλεσμα, είναι μια από τις φτωχότερες πετρελαϊκές,
ενώ νωρίτερα φέτος αναγκάστηκε να περιορίσει τα μερίσματά της.
Εκτός από τα οικονομικά μεγέθη, η
Eni αποτελεί το αντικείμενο έρευνας από τις
Βρυξέλες για κατάχρηση της θέσης της στην παροχή αερίου στην Ιταλία. Τα πιθανά
μέτρα εναντίον της ενδέχεται να την αναγκάσουν να πουλήσει τρεις αγωγούς φυσικού
αερίου και να καταβάλει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε πρόστιμα. Ο διευθύνων σύμβουλος,
Πάολο Σκαρόνι, αναγνωρίζει την ανάγκη να αναδειχτεί η εταιρεία μέσω επενδύσεων
στην παραγωγή, καθώς αυτός ο τομέας βρισκόταν πάντοτε στον πυρήνα των
δραστηριοτήτων των πετρελαϊκών επιχειρήσεων. Η ανάγκη αυτή γίνεται πιο
επιτακτική για την
Eni
επειδή αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να απολέσει την ηγεσία στο σχέδιο Κάσαγκαν
του Καζακστάν, το οποίο μαστίζεται από καθυστερήσεις και διαφωνίες.
Η παρουσία της στην Ουγκάντα θα σημάνει παράλληλα την εκμετάλλευση
των κοιτασμάτων της χώρας για πρώτη φορά από μια μεγάλη πετρελαϊκή. Για την
Eni θα αποτελέσει το σημαντικότερο
σχέδιο στην υποσαχάρια Αφρική. Η πρόοδός του πάντως δεν θα είναι εύκολη, καθώς λόγω
της οικονομικής αδυναμίας του ιταλικού ομίλου θα είναι δύσκολο να αποκτήσει τα
γειτονικά κοιτάσματα από την
Tullow.
Το κοίτασμα βρίσκεται σε ένα εθνικό πάρκο, μακριά από τους λιμένες και τις αγορές,
οπότε η
Eni χρειάστηκε
να καταθέσει στην κυβέρνηση ένα συνολικό σχέδιο προτού συμφωνήσει με την
Heritage.
Αναφορικά με το Ιράκ, η
Eni
σκοπεύει να αναπτύξει το κοίτασμα
Ζουμπαίρ, ενώ κατέχει το 40% στο σχετικό σχέδιο. Η επένδυση εκεί θα αγγίξει τα
20 δις ευρώ και συμμετέχουν επίσης η
Kogas και η
Occidental.
Το Ζουμπαίρ είναι το τέταρτο μεγαλύτερο κοίτασμα της χώρας και μέσω του σχεδίου
η παραγωγή του θα φτάσει από τα 200.000 βαρέλια ημερησίως στα 1,12 εκατ. βαρέλια.