Στις όμορφες «προοδευτικές» ψυχές, το ύψος του δημοσιονομικού χρέους –το οποίο, μέσα σε 28 χρόνια, πολλαπλασιάστηκε επί σαράντα και, από 5 δισεκατ. δολλάρια πέρασε στα 300 δισεκατ. ευρώ, δηλαδή 200 δισεκατ. δολλάρια– δεν λέει απολύτως τίποτε. Το πρόβλημά τους δεν είναι πόσα χρωστάει η Ελλάδα, αλλά τί γράφουν οι Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς και άλλες ευρωπαϊκές οικονομικές εφημερίδες. Το μένος τους δεν ξεσπά κατά αυτών που υπερχρέωσαν την χώρα, αλλά στρέφεται προς τις εταιρείες αξιολογήσεως –τις οποίες και καθυβρίζουν.
Τις «προοδευτικές» ψυχές δεν τις απασχολούν ο διεθνής διασυρμός της χώρας και η συνακόλουθη επενδυτική άπνοια, αλλά ενοχλούνται από τους κερδοσκόπους. Όμως, στις βαθειές αμπελοφιλοσοφικές αναλύσεις τους, δεν μάς εξηγούν αν οι ίδιοι είναι «χασοκόποι». Με άλλα λόγια, δεν μάς προσδιορίζουν αν οι ίδιοι επενδύουν ή αποταμιεύουν για να χάσουν. Διότι, αν αυτό συνέβαινε, τότε η οικονομική θεωρία θα εμπλουτιζόταν με μία εξόχως ενδιαφέρουσα θεωρία: αυτήν της «χασοκοπίας».
Ωστόσο, στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι συνήθως η κερδοσκοπία αποτελεί αποδιοπομπαίο τράγο σε χώρες όπου η απόκτηση πλούτου στηρίζεται στην αρπαγή, στην διαφθορά και στους κοινωνικούς εκβιασμούς. Γι’ αυτό και η κερδοσκοπία τιμωρείται αυστηρά στις πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου, όπως συνέβαινε παλαιότερα και στην αυτοκρατορία της νομενκλατούρας, την Σοβιετική Ένωση.
Επίσης, στο στόχαστρο της «προοδευτικής» διανοήσεως μπήκε προσφάτως και η Ιρλανδία, για την οποίαν ουδείς γνωρίζει την παραμικρή πτυχή της οικονομικής της κρίσεως. Μία κρίση, εξ άλλου, που θα ξεπεραστεί σχετικά γρήγορα, γιατί η χώρα αυτή διαθέτει ισχυρό παραγωγικό ιστό, συνέπεια και θέληση να βάλει τάξη στην οικονομική της πραγματικότητα. Όταν μία χώρα πραγματοποιεί 9.000 ευρώ κατά κεφαλήν εξαγωγές –έναντι 1.120 ευρώ στην Ελλάδα–, τότε οι προοπτικές της διαφέρουν αισθητά από τις αντίστοιχες ελληνικές.
Αντιθέτως, για την Ελλάδα, τα πιθανά σενάρια είναι είτε η υπαγωγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ύστερα από πίεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είτε η έξοδός μας από την ευρωζώνη και άρα η για μία πεντηκονταετία περιθωριοποίησή μας, είτε, τέλος, ο σεβασμός των υπογραφών μας και άρα η ριζική και μεταρρυθμιστική ταυτοχρόνως εξυγίανση της οικονομίας μας. Σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις, στην Ελλάδα των 460 δισεκατ. ευρώ δημοσίων και ιδιωτικών χρεών –τα οποία είναι και τα υψηλότερα κατά κεφαλήν χρέη στον κόσμο– είναι πολύ πιθανό να παρακολουθήσουμε, αντί για αναδιανομή πλούτου, μία εντυπωσιακή «ανακατάταξη μιζέριας». Σίγουρα δε, οι σημερινοί μεσήλικες, με τον πιο ανεύθυνο τρόπο, αφ’ ενός, κατέκλεψαν τα παιδιά τους και τους αγέννητους Έλληνες και, αφ’ ετέρου, εμπότισαν τις γενιές του αύριο με αντιδημιουργικό και οπισθοδρομικό πνεύμα.
Η σημερινή ελληνική κοινωνία, με κάποιες εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα, έχει χάσει κάθε δυναμισμό, κάθε ικμάδα δημιουργίας, κάθε έφεση για μάθηση και κάθε περιέργεια για το αύριο. Η κοινωνία αυτή αφήνει καθημερινά τα δικαιώματά της να εξευτελίζονται και να βιάζονται από ορδές κουκουλοφόρων και λοιπών χούλλιγκανς, υποκύπτει δε στους θρασύτατους εκβιασμούς κοινωνικών συντεχνιών που έχουν σωρεία δικαιωμάτων τα οποία υπεξαίρεσαν από τον κάθε Έλληνα πολίτη. Οι αρετές της φαντασίας, του ενθουσιασμού και του θάρρους είναι πλέον άγνωστες στην ελληνική πραγματικότητα γιατί αυτό απεφάσισαν οι πωλητές «μαγκιάς» και ανοησίας και οι γνωστοί πραιτωριανοί τους. Έτσι, η έλλειψη φαντασίας καταδικάζει μία ολόκληρη χώρα στην ακινησία.
Είναι ιστορικά γνωστό ότι, σε έναν σταθερό κόσμο, η λογική είναι η πρωταρχική ανάμεσα σε όλες τις ιδιότητες. Σε έναν κινητό κόσμο, συνεχώς ανανεούμενο, πρέπει να είμαστε ικανοί να επινοούμε, να εφευρίσκουμε, να συνδυάζουμε, να λύνουμε τα προβλήματα που παρουσιάζονται σε κάθε περιοχή. Πρέπει λοιπόν να κρατούμε άγρυπνη την προσοχή των νέων ανθρώπων, πρέπει να τους μαθαίνουμε να έχουν «ιδέες». Πού είναι, όμως, οι τελευταίες; Πού είναι ο ενθουσιασμός και το θάρρος; Υπάρχουν στην σημερινή Ελλάδα άνθρωποι γεμάτοι φλόγα δημιουργίας, πόθο για το καλύτερο και αποφασιστικότητα μπροστά στους κινδύνους; Υπάρχουν άνθρωποι προικισμένοι με την συνείδηση της ανθρωπιάς τους, δηλαδή ανθρώπινοι;
Η απάντηση είναι: όχι. Γι’ αυτό και η δολοφονική επίθεση κατά του πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Χρ. Κίττα μάς δείχνει το μέλλον που έρχεται. Αυτό της δολοφονίας της παιδείας και της υπερχρέωσης. Φευ, η «πρόοδος» θριάμβευσε στην Ελλάδα…
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 15/12/2009)