Αρκετές δεκαετίες
τώρα αναμασούμε -και όχι αδίκως- το ότι είμεθα ο παράγων σταθερότητος στα
Βαλκάνια, ως η πλέον ανεπτυγμένη χώρα αλλά και το παλαιότερο μέλος του ΝΑΤΟ και
της ΕΕ στην περιοχή. Από το γεγονός αυτό όμως ουδέν αποτέλεσμα έχει προκύψει.
Ούτε προς όφελος των χωρών των Βαλκανίων, ούτε προς όφελος δικό μας…
Ο αναπληρωτής
υπουργός Εξωτερικών κ. Δημ. Δρούτσας, μιλώντας την περασμένη εβδομάδα σε συνεδρίαση της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης και
Εξωτερικών Υποθέσεων και Ευρωπαϊκών Σχέσεων, υπεγράμμισε ότι «δεν έχουμε
τάσεις ηγεμονισμού, ούτε μεγαλοπιαστήκαμε» προσθέτοντας ότι η Ελλάς «έχει τις
δυνατότητες να διαδραματίση πρωταγωνιστικό ρόλο».
Στα πράγματα όμως,
όχι μόνον δεν αποδεικνυόμεθα ικανοί να σταθούμε πρωτοπόροι στην οδό της
αναπτύξεως που πρέπει να ακολουθήση η ευρύτερη περιοχή μας, αλλά έχουμε
καταντήσει, τα εσωτερικά μας ζητήματα να αποτελούν σοβαρά προβλήματα για τους
Βαλκανίους γείτονες, οι οποίοι προσβλέπουν σε εμάς για συνεργασία προκειμένου
να συνεχίσουν την πορεία τους προς τους Ευρωατλαντικούς θεσμούς και την
ανάπτυξη.
Έχουμε άραγε
συνειδητοποιήσει τις πραγματικές επιπτώσεις του γεγονότος ότι έφθασε ο
Βούλγαρος πρωθυπουργός να απευθύνεται στα «μπλόκα» των αγροτών και να
εξασφαλίζη το άνοιγμα των μεθοριακών διόδων; Όταν η ελληνική Κυβέρνησις έχει
στο σημείο αυτό, παταγωδώς αποτύχει;
Με ποιο κύρος,
από εκεί και πέρα μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι εξακολουθούμε να είμεθα ο
παράγων σταθερότητος και η κινητήριος δύναμις για την ανάπτυξη των Βαλκανίων
συνολικά; Εδώ αποδεικνυόμεθα ανίκανοι να διαχειρισθούμε τα του οίκου μας ή
τουλάχιστον να τα κρατήσουμε σε ένα επίπεδο που να μην επηρεάζη δυσμενώς την
οικονομική ζωή των γειτονικών χωρών!
Ασφαλώς έχουμε
όλοι φαντασθή το τι θα συνέβαινε αν ο Έλλην πρωθυπουργός επισκεπτόταν τα
«μπλόκα» και προσπαθούσε να πείση τους αγρότες να μην προβαίνουν σε πράξεις που
καταλήγουν να πλήττουν βαρύτατα το κύρος και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Και
καλύτερα να μην δώσουμε προέκταση σε τέτοιες σκέψεις, διότι τα συμπεράσματα θα
ήσαν απογοητευτικά, τόσο για τους ιδίους τους αγρότες όσο και για το ελληνικό
Κράτος. Είτε με την σημερινή, είτε με οποιαδήποτε Κυβέρνηση.
Είναι γεγονός
ότι πρέπει να ανατρέξουμε σε πράξεις και παραλείψεις των ελληνικών κυβερνήσεων
των τελευταίων 30 ετών για να προσδιορίσουμε τα αίτια τα οποία οδήγησαν τους
Έλληνες στην σημερινή ανεύθυνη αντιμετώπιση των εθνικών μας ζητημάτων (διότι η
Βαλκανική πολιτική είναι εθνικό θέμα) και τις Κυβερνήσεις μας σε πραγματικά
αδιέξοδα.
Ανεξαρτήτως
αυτών των προβλημάτων όμως, ειδικά στο θέμα των Βαλκανίων αποδεικνύεται ακόμη η
ατολμία του Κράτους μας. Η οποία αφήνει και περιθώρια για πράξεις τρίτων οι
οποίες οδηγούν σε υποβάθμιση του κύρους μας.
Είναι ορθό ότι
δεν πρέπει να μας χαρακτηρίζουν τάσεις ηγεμονισμού. Άλλωστε και ο τελευταίος
Έλλην είναι αρκετά ευφυής και καλλιεργημένος για να απέχη από τέτοιες σκέψεις.
Όμως ως η χώρα στην οποία προσβλέπουν όλες οι υπόλοιπες για την αναπτυξιακή
προοπτική της περιοχής, έπρεπε να είχαμε την πρωτοβουλία κινήσεων, που θα τις
έκαναν να ακολουθούν, προκειμένου βεβαίως να εξασφαλίσουν το μερίδιο από τα
οφέλη, το οποίο τους αναλογεί.
Θα έπρεπε
δηλαδή, μια χώρα όπως τα Σκόπια να έχη πολύ καθαρή εικόνα του τι χάνει και των
πρωτοβουλιών από τις οποίες εκ των πραγμάτων αποκλείεται όσο δεν υπάρχη λύσις
στο ζήτημα της ονομασίας. Ξεκάθαρα όμως, δεν βλέπει συνέπειες στην αδιαλλαξία
της και για τον λόγο αυτό παραμένει αμετακίνητη. Είτε μας αρέσει είτε όχι και
εδώ τίθεται ζήτημα αξιοπιστίας της Ελλάδος. Όσο οι Σκοπιανοί πιστεύουν ότι η
στάσις τους δεν συνεπάγεται επιπτώσεις δεν πρόκειται να λογικευθούν. Και δεν
εννοούμε βεβαίως να προβαίνουμε σε αντίποινα. Αρκεί να βλέπουν ελληνικές
πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη της περιοχής, από τις οποίες οι ίδιοι παραμένουν
αποκλεισμένοι.
Όταν όμως
πρωτοβουλίες για εσωτερικά μας προβλήματα αναλαμβάνουν ξένοι πρωθυπουργοί, πόσο
πειστικοί μπορεί να είμεθα στην όποια πολιτική μας. Και ας είμαστε η ισχυρότερη
χώρα της περιοχής και το παλαιότερο μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.