Το
δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι με διαφορά το μεγαλύτερο στην ευρωζώνη
(σε σχέση με το ΑΕΠ). Ασφαλώς θα αποδεικνυόταν σημαντικά μεγαλύτερο αν
λαμβάνονταν υπόψη οι υποχρεώσεις των ασφαλιστικών ταμείων.
Όλοι όσοι παρακολουθούν την ελληνική οικονομία, ντόπιοι και ξένοι, δεν έχουν πάψει να
μας προειδοποιούν ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν μπορεί να
διατηρηθεί, επειδή πολύ σύντομα όσοι μας δανείζουν θα απαιτήσουν
δυσβάστακτα επιτόκια. Το δημόσιο χρέος τροφοδοτείται από τα ελλείμματα της κρατικής διαχείρισης.
Όσο θα έχουμε ελλείμματα, το χρέος θα μεγαλώνει. Όσο θα μεγαλώνει το χρέος, θα περιορίζεται η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και συνεπώς θα συρρικνώνεται η φοροδοτική ικανότητα της ιδιωτικής οικονομίας για να μεγαλώνει και άλλο το χρέος...
Πρέπει λοιπόν να μειώσουμε τα ελλείμματα. Κατά τη γνώμη μου η μείωση των ελλειμμάτων μπορεί να γίνει σχετικά εύκολα με τη μείωση της σπατάλης και των περιττών δαπανών του δημοσίου.
Έχω
μάλιστα υποστηρίξει ότι η μείωση των δαπανών θα έφθανε για τον
περιορισμό των ελλειμμάτων χωρίς να απαιτείται η αύξηση της φορολογίας
και η καταφυγή σε φοροεπιδρομές. Έτσι η ιδιωτική οικονομία θα είχε τα
περιθώρια να ανασάνει και να αναπτυχθεί, και με αυτό τον τρόπο, διά της
ανάπτυξης, θα συνέβαλλε και αυτή στην αύξηση της φορολογίας και τη
μείωση του ελλείμματος. Είναι
μεν εύκολη η μείωση της σπατάλης τεχνικά, αλλά θα προκαλέσει πολύ
σοβαρές πολιτικές αναταράξεις. Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει η
κυβέρνηση να αποφύγει τη λήψη τέτοιων μέτρων.
Όσο καθυστερεί, τόσο πιο
έντονα θα αισθανθούμε τα μέτρα όταν τελικά ληφθούν. Εδώ και αρκετούς μήνες -πολύ πριν από τις εκλογές- υποστήριζα ότι το πολιτικό διακύβευμα εστιάζεται σε ένα και μόνο θέμα: ποιες κρατικές δαπάνες θα περικοπούν και πώς. Θεωρώ ότι το συμφέρον του τόπου επιβάλλει στα δύο κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) να συμφωνήσουν στις δαπάνες που πρέπει να περικοπούν. Η προσπάθεια και των δύο κομμάτων να εμπλέξουν και τα άλλα κόμματα σε μια δήθεν ευρύτερη συμφωνία μού φαίνεται ανεύθυνη και παρελκυστική.
Οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς πρέπει να συμφωνήσουν σε μείωση της κρατικής δαπάνης κατά 6 δις ευρώ εντός του 2010 και να αναθέσουν σε δύο τρεις συνεργάτες τους την επεξεργασία των λεπτομερειών. Το αποτέλεσμα των αποφάσεών τους πρέπει να γίνει γνωστό πριν από τα μέσα Φεβρουαρίου, που η «Στάνταρτ εντ Πουρς» (S&Ρ) θα προσδιορίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας.
Η συνεργασία Παπανδρέου-Σαμαρά για την περιστολή δαπανών κατά 6 δις θα ενισχύσει όσο τίποτε άλλο την αξιοπιστία της Ελλάδας.
Για
να μην υπάρξει παρανόηση, θέλω να διευκρινίσω ότι θεωρώ αδύνατη τη
μόνιμη μείωση των δαπανών -και μάλιστα κατά 6 δις ευρώ- χωρίς τον
περιορισμό των ασχολουμένων στο δημόσιο, που σε σχέση με τους
ασχολούμενους με το ίδιο αντικείμενο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι
2,3 και 4 φορές περισσότεροι. Για την περικοπή δαπανών θα απαιτηθούν απολύσεις, όπως προβλέπονται από το σύνταγμα και τους νόμους.
Θα ήθελα οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς
να συμφωνήσουν πώς θα αποζημιώνονται οι απολυόμενοι (όχι άλλες χρυσές
εθελούσιες) και τι άλλα προγράμματα επανένταξης των απολυομένων θα
πρέπει να εκπονηθούν. Δεν συμφωνώ με την άποψη της γενικής καθήλωσης των αποδοχών στο δημόσιο.
Αυτή θα μπορούσε να συζητηθεί μόνο αφού εξασφαλιστεί ότι στο δημόσιο
ασχολούνται όσοι πράγματι χρειάζονται και ούτε ένας παραπάνω.
Πριν από λίγες μέρες δημοσίευσα στην «Kαθημερινή» άρθρο μου όπου έδειχνα ότι θα μπορούσε το δημόσιο να χορηγεί σύνταξη σε όλους όσοι, ανεξαιρέτως, έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας.
Χωρίς εισφορές, χωρίς εργοδοτικές κρατήσεις. Προσδιόρισα το ύψος της
σύνταξης σε 10,395 ευρώ ετησίως. Η σύνταξη αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη
από τη σύνταξη που λαμβάνουν κατά μέσο όρο οι συνταξιούχοι ΟΓΑ, ΟΑΕΕ και ΙΚΑ.
Το κόστος μιας τέτοιας πολιτικής θα προσέθετε μόλις 2.5 δις ευρώ στα λεφτά που ξοδεύει το δημόσιο για συντάξεις. Με
την κοινή λογική κάτι δεν εξηγείται. Πώς μπορεί να συνεισφέρουν τόσοι
πολλοί τόσα πολλά, να απολαμβάνουν σύνταξη το πολύ 7,700 ευρώ το χρόνο
και να είναι τα ασφαλιστικά ταμεία τους χρεοκοπημένα; Κάποιο λάκκο έχει η φάβα! Η μόνη εξήγηση είναι τα απίστευτα έξοδα διαχείρισης του ασφαλιστικού συστήματος και οι κλεψιές. Απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις θα ήταν δικαιολογημένη μια πολύ αυστηρή στάση της Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) απέναντί μας.
Δυστυχώς
-και το εννοώ- η ΕΕ δεν είναι αρκετά αυστηρή, με αποτέλεσμα να νομίζουν
αρκετοί ανόητοι ότι, δεν βαριέσαι, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» και άλλα παρόμοια ανάλογης εξυπνάδας λέγονται και επαναλαμβάνονται. Ελπίζω
η ευρωπαϊκή επιτήρηση να αποδειχθεί δρακόντεια. θα ταλαιπωρηθούμε για
λίγο καιρό, αλλά είμαι αισιόδοξος ότι γρήγορα θα μπούμε σε τροχιά
πραγματικής και υγιούς ανάπτυξης.
(από το περιοδικό "Esquire"/www.ppol.gr)