Σκηνικό παραλόγου έχει στηθεί στις αναπτυγμένες
τουλάχιστον οικονομίες. Ο ορθολογισμός που έχει παράδοση στην Ευρώπη έχει πάει
περίπατο παρασυρμένος και αυτός από τον καπιταλισμό καζίνο που κυριολεκτικά
δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην προσπάθεια να μεγεθύνει τα κέρδη.
Σήμερα βλέπουμε να παίζεται το εξής παράλογο έργο σε
συνέχειες. Το σίριαλ άρχισε με τις τράπεζες που δημιούργησαν μία τεράστια
φούσκα που όταν έσκασε απείλησε να παρασύρει τα πάντα στο διάβα της.
Πανικόβλητες οι κυβερνήσεις έσπευσαν με χρήματα των
φορολογουμένων να σώσουν το τραπεζικό σύστημα και καλά έκαναν.
Ταυτοχρόνως οι κεντρικές τράπεζες τροφοδότησαν με
απίστευτη και πάμφθηνη ρευστότητα (το επιτόκιο στις ΗΠΑ είναι 0% και στην
Ευρώπη 1%) ώστε οι τράπεζες να βρουν τα απαραίτητα κονδύλια να χρηματοδοτήσουν
την πραγματική οικονομία για να αντιμετωπιστεί η κρίση και η ύφεση.
Αντί όμως να ανοίξουν οι τραπεζικοί κρουνοί χορηγώντας
δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά είδαμε (πολύ περισσότερο σε Ευρώπη και
ΗΠΑ από την Ελλάδα) οι χρηματοδοτήσεις να περιορίζονται.
Είδαμε επίσης, η απίστευτη αυτή ρευστότητα αντί για
την πραγματική οικονομία να διοχετεύεται σε τοποθετήσεις που αποφέρουν γρήγορο
κέρδος και σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν
κερδοσκοπικές.
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως οι επιθέσεις στα
ομόλογα γίνονται από οίκους που έχουν επωφεληθεί από το φθηνό χρήμα της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία δεν χρηματοδοτεί τις χώρες (δεν
επιτρέπεται από το καταστατικό) αλλά χρηματοδοτεί τραπεζικά ιδρύματα που
επιτίθενται κερδοσκοπικά σε χώρες.
Μετά από όλα αυτά μη μου πείτε πως δεν είναι ευφυώς
δομημένο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μόνο που ευνοεί τον καπιταλισμό καζίνο σε
βάρος του κλασσικού καπιταλισμού των βιομηχάνων και των εμπόρων και προπαντός
σε βάρος των λαών που πληρώνουν τους φόρους.
(από την εφημερίδα «Ημερησία», 6/2/2010)