Είναι μερικά πράγματα που ενοχλούν περισσότερο από άλλα.
Βέβαια σε κανένα μας δεν αρέσει η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα
μας. Βρισκόμαστε συνεχώς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων Ευρώπης και Αμερικής,
μάς αναφέρουν καθημερινά οι τηλεοράσεις ανά τον κόσμο, μάς κουβεντιάζουν στα
συνέδρια και στα καφενεία ολόκληρης της Υφηλίου και μάς αντιμετωπίζουν σαν
ελαφρόμυαλους, άσωτους και ανόητους που καταντήσαμε επαίτες και αναλογίζονται,
εάν θα πρέπει να μας λυπηθούν και να μας ελεήσουν ή να μας αφήσουν να
βουλιάζουμε στη μιζέρια μας. Δεν θα είχαν αντίρρηση, πιστεύω, να μας γυρίσουν
την πλάτη, εάν δεν παρασύραμε σε πτώση και το ευρώ και δεν δημιουργούσαμε
προβλήματα στη γενική λειτουργία του μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Όλα αυτά τα έχουμε συνειδητοποιήσει όσοι σκεπτόμενοι και μάς
είναι άκρως δυσάρεστα. Ωστόσο παρ’ όλη την αισχύνη που νοιώθω για την κατάστασή
μας, αυτό που με ενόχλησε περισσότερο από όλα ήταν η δήλωση του Πορτογάλου
πρωθυπουργού, ότι «δεν πρέπει να συγκρίνεται η Πορτογαλία με την Ελλάδα, επειδή
στη δική του χώρα έχουν ληφθεί εγκαίρως μέτρα και έχει αντιμετωπισθεί η
οικονομική κρίση». Καλά, να δηλώνει ο Γερμανός, ο Ολλανδός ή ο Δανός ότι
ουδεμία σχέση έχει η χώρα του με την Ελλάδα, αλλά να το φωνάζει και ο Πορτογάλος
είναι κάτι που δεν αντέχεται!
Έχω πάει στην Πορτογαλία και έχω γνωρίσει κάπως την χώρα και
τον λαό της. Σε κάποια ιστορική στιγμή του παρελθόντος η Πορτογαλία είχε
γνωρίσει μεγάλες δόξες όταν οι θαλασσοπόροι της έφθαναν στην άκρη του κόσμου
και με την αυθαιρεσία του δικαίου του ισχυρού και βάσει της αρχής του «έτσι
θέλω» που επικρατούσαν στον τότε κόσμο, επέβαλαν την κυριαρχία της σε χώρες της
Αμερικής, της Άπω Ανατολής και της Αφρικής που αποκαλούσε αποικίες και
προχωρούσε στην εκμετάλλευση ανθρώπων και αγαθών. Βέβαια εκείνες οι εποχές της
αποικιακής παντοδυναμίας τελείωσαν κάποτε και η Πορτογαλία περιορίστηκε στο
γωνιακό εθνικό της οικόπεδο με διπλή πρόσοψη στον Ατλαντικό.
Οι Πορτογάλοι είναι σήμερα ένας συμπαθέστατος μεν αλλά
πτωχός λαός, που ζει κυρίως από την αλιεία της σαρδέλας και από την κατασκευή
κεραμικών και που εκφράζει τη μελαγχολία της μοίρας του με τα άσματα «φάντο».
Μέχρι προ ολίγων ετών η Πορτογαλία ήταν μία από τις πτωχότερες χώρες της
Ευρώπης που είδε και έπαθε για να την δεχθεί ως μέλος της η τότε ΕΟΚ. Πώς να το
κάνουμε, λοιπόν; Με πληγώνει ιδιαίτερα να ακούω σήμερα τον Πορτογάλο να
…τινάζει το πέτο του και να ζητάει να μη τον συγχέουν με τον Έλληνα, να σπεύδει
δέ να διαχωρίσει και τη θέση της δικής του χώρας από την Ελλάδα και ο Ισπανός
ομόλογός του!
Ένοιωσα σαν να βλέπουν εμάς τους Έλληνες και να κάνουν τον σταυρό
τους για να εξορκίσουν την κακή συνάντηση μαζί μας! Αν δέ, μάς αντιμετωπίζουν
με τόση απαξίωση οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί, τι πρέπει να σκέπτονται για τους
Έλληνες οι Γάλλοι, οι Σκανδιναβοί ή οι Άγγλοι; Φοβάμαι ότι λίαν συντόμως θα
προστεθούν στον χορό αυτών που μας περιφρονούν και οι Πολωνοί, οι Βούλγαροι, οι
Ρουμάνοι μέχρι και οι Λιθουανοί, οι Εσθονοί και οι Λεττονοί, που μέχρι προχθές
οι χώρες τους δεν υπήρχαν καν στον χάρτη σαν ανεξάρτητα κράτη!
Το χειρότερο είναι ότι δεν διαθέτουμε και επιχειρήματα για
να αντικρούσουμε την κακή ιδέα που έχουν σχηματίσει για μας οι ξένοι γενικώς.
Τι να πούμε; Ότι δεν έχουν δίκιο να μας θεωρούν άσωτους και ελαφρόμυαλους, να
μη μάς εμπιστεύονται ότι θα σοβαρευτούμε, θα συμπεριφερθούμε με λογική και ότι
δεν θα λέμε ψέματα για τα οικονομικά μας; Ποιος να τα πει αυτά; Εδώ έχουν
εξαφανιστεί όλοι εκείνοι που είχαν αφήσει την χώρα να τρέχει στον κατήφορο τόσα
χρόνια και παρέμεναν απαθείς! Πλήρης σιγή! Είναι σαν να μη υπήρξαν ποτέ τα
προηγούμενα χρόνια, σαν να μην είχαμε κυβέρνηση! Με περιφρονούν οι Πορτογάλοι,
με περιφρονούν και οι δικοί μας!
(από την εφημερίδα "Εστία", 17/2/2010)