Απόλυτη σύγχυση έχει
προκαλέσει η κυβέρνηση αναφορικά με τις προθέσεις της γύρω από την προσφυγή ή
όχι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός φάσκει και
αντιφάσκει επί του θέματος. «Θα προτιμούσαμε η λύση να είναι μια ευρωπαϊκή λύση
αλλά αν πρόκειται να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με τόσο υψηλά επιτόκια, δεν
αποκλείουμε καμία λύση, όπως η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ», δήλωσε χωρίς
περιστροφές την Τετάρτη, στις Βρυξέλλες. Ένα μόλις 24ωρο αργότερα, την Πέμπτη,
μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο είπε εξίσου κατηγορηματικά το εντελώς αντίθετο
- ότι δεν ζητάει οικονομική βοήθεια ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ΔΝΤ.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτές
οι αντικρουόμενες θέσεις εντάσσονται στο πλαίσιο κάποιας αδέξιας και
λανθασμένης διαπραγματευτικής τακτικής ή αν αντανακλούν πραγματικές
ταλαντεύσεις του πρωθυπουργού ως προς την ακολουθητέα γραμμή. Ελπίζουμε απλώς η
τελευταία συμφωνηθείσα θέση (όχι στο ΔΝΤ) να είναι και η τελική κυβερνητική
στάση, γιατί ενδεχόμενη προσφυγή σε αυτό θα συνιστούσε ολέθριο σφάλμα, με
μοιραίες συνέπειες για τον ελληνικό λαό και τη χώρα μας. Θα ήταν επίσης
αυτοκαταστροφική για την κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά αυτό είναι δευτερεύον.
Δεν είναι ίδια Ε.Ε. και
ΔΝΤ
Δεν
υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι σωστά η Ε.Ε. και το ΔΝΤ χαρακτηρίζονται ως
Σκύλλα και Χάρυβδη αναφορικά με τα μέτρα εναντίον των μισθωτών που απαιτούν από
την κυβέρνηση Παπανδρέου οι δεξιοί ηγετικοί κύκλοι της Ε.Ε., με επικεφαλής τη
Γερμανία. Από εκεί και πέρα όμως υπάρχουν ουσιώδεις πολιτικές διαφορές ανάμεσα
σε αυτούς τους δύο οργανισμούς.
Η Ε.Ε. είναι ένας κατ’
εξοχήν πολιτικός οργανισμός, παρ’ όλο που καθορίζει πρωτίστως την οικονομική
πολιτική των χωρών - μελών της. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν π.χ. «καεί» η
Αθήνα από τις αντιδράσεις των πολιτών στα μέτρα εξουθενωτικής λιτότητας που
υπαγορεύει η Ε.Ε. και υλοποιεί η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός μπορεί να πάει στους
ηγέτες της ευρωζώνης και να τους πει «ορίστε πού οδηγεί η πολιτική σας»,
εξασφαλίζοντας τη συναίνεση ή την ανοχή τους στην ανάκληση ορισμένων μέτρων.
Πολιτικοί είναι και αυτοί και φοβούνται πάνω από όλα τη μετάδοση της κοινωνικής
αναταραχής στις χώρες τους.Πανικόβλητοι ήταν τους πρώτους μήνες του 2009 από
την κοινωνική έκρηξη της ελληνικής νεολαίας τον Δεκέμβριο του 2008. Ετρεμαν
μήπως αποτελεί προμήνυμα κοινωνικών συγκρούσεων και στις δικές τους χώρες.
Μέρκελ και Σαρκοζί διαγωνίζονταν σε? «αριστερίστικες» για τη δεξιά ιδεολογία
τους φραστικές διατριβές εναντίον του «κοινωνικά ανάλγητου» και «άπληστου»
σύγχρονου καπιταλισμού!
Μόλις όμως είδαν ότι οι
ευρωπαϊκοί λαοί δεν εξέφρασαν με κοινωνικές αναστατώσεις τη δυσφορία τους,
καθησύχασαν και ταχύτατα έφτασαν στο σημείο να απεργάζονται την κατάργηση όλων
ανεξαιρέτως των εργασιακών δικαιωμάτων που κατέκτησαν οι Ευρωπαίοι πολίτες κατά
τον 20ό αιώνα, απαιτώντας στο πλαίσιο αυτό και από τον Γ. Παπανδρέου να
εφαρμόσει πολιτική εξοντωτικής λιτότητας.
Εσχατη εξαθλίωση
Με το
ΔΝΤ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Αφ’ ης στιγμής ληφθεί η πολιτική απόφαση
προσφυγής στο ΔΝΤ, δεν υπάρχει δρόμος πολιτικής διεξόδου. Η κυβέρνηση της χώρας
που προσέφυγε υποβαθμίζεται σε εκτελεστικό όργανο των εντολών του ΔΝΤ υπό το
κράτος του διαρκούς εκβιασμού ότι ο «τεχνοκρατικός» πλέον μηχανισμός του ΔΝΤ
δεν χορηγεί τις δόσεις του δανείου χρηματοδότησης, αν κρίνει ότι κάποια διαταγή
του δεν εκτελείται από την κυβέρνηση της υποτελούς χώρας. ΄Η απολύετε π.χ.
300.000 δημόσιους υπαλλήλους ή δεν έχει λεφτά!
Η προσφυγή στο ΔΝΤ
συνιστά το έσχατο σκαλοπάτι κοινωνικής εξαθλίωσης και καταρράκωσης του διεθνούς
κύρους μιας χώρας. Γι’ αυτό άλλωστε και μέχρι προ ολίγου μόνο τριτοκοσμικές
χώρες στα πρόθυρα της κατάρρευσης κατέφευγαν στην ατίμωση της υπαγωγής στο ΔΝΤ.
Από την Ευρώπη μόνο η Βρετανία είχε προσφύγει κάποια στιγμή στο ΔΝΤ, πριν από
35 ολόκληρα χρόνια, στο απόγειο της ενεργειακής και οικονομικοκοινωνικής κρίσης
της δεκαετίας του 1970.
Αλλά και προσφάτως,
μόνο ανατολικοευρωπαϊκά κράτη που οι οικονομίες τους κατέρρευσαν μετά την πτώση
του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στη συνέχεια μετατράπηκαν σε «κράτη - φούσκες»
με νεοφιλελεύθερες πολιτικές εικονικής ευημερίας με δανεικά, αναγκάστηκαν να
προσφύγουν στο ΔΝΤ. Υπ’ αυτό το πρίσμα, έχει προξενήσει σοβαρότατες απορίες η
συστηματική προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου να ωραιοποιήσει το ΔΝΤ,
υποβαθμίζοντας τις καταστροφικές συνέπειες, που θα είχε ενδεχόμενη προσφυγή σε
αυτό.
Τι έπαθαν οι άλλοι
Η
Λετονία προσέφυγε στο ΔΝΤ. Τα αποτελέσματα υπήρξαν ολέθρια για το λαό της. Το
ΑΕΠ της χώρας μέσα στο 2009 καταβαραθρώθηκε υπό το καθεστώς του ΔΝΤ κατά το
πρωτοφανές ποσοστό μείωσης του 10%. Ούτε πόλεμος να είχε γίνει δεν θα είχε
τέτοια μείωση! Η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη με καλπάζοντες ρυθμούς: από 5,6%
που ήταν τον Δεκέμβριο του 2007 έφτασε στο 22,8% τον Δεκέμβριο του 2009!
Αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών και των συντάξεων και παράλληλα κατάρρευση
των συστημάτων υγείας και παιδείας ακολούθησαν την εγκατάσταση του ΔΝΤ στη
χώρα.
Η ανήμπορη λύσσα των
πολιτών της Λετονίας εναντίον των πολιτικών κομμάτων που έφεραν τη χώρα υπό το
ΔΝΤ έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε παρ’ όλο που τον Οκτώβριο θα γίνουν
βουλευτικές εκλογές, αυτή τη στιγμή σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις κανένα
απολύτως πολιτικό κόμμα δεν υπερβαίνει το όριο του 5% για να μπει στη Βουλή!
Θεωρητικά μιλώντας, αν αυτή τη στιγμή γίνονταν εκλογές και στις κάλπες
επαναλαμβάνονταν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, στο κοινοβούλιο της
Λετονίας δεν θα εκλεγόταν απολύτως κανένας βουλευτής! Και η Ρουμανία προσέφυγε
στο ΔΝΤ. Δύο δεξιές κυβερνήσεις έπεσαν ήδη το φθινόπωρο και η σημερινή, τρίτη,
δεν αισθάνεται καθόλου καλά κι αυτή. Από 7% αύξηση του ΑΕΠ που είχε το 2008, με
το που ήρθε το ΔΝΤ το 2009, το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 8%!
Η κυβέρνηση θέλει να
απολύσει 100.000 δημόσιους υπαλλήλους, μεταξύ αυτών και 10.000 σιδηροδρομικούς
και φυσικά αντιμετωπίζει θύελλα αντιδράσεων. Αυτή την εβδομάδα υποχρεώθηκε να
δώσει αυξήσεις ύψους μέχρι και 10% στους 5.000 εργαζόμενους στο μετρό του
Βουκουρεστίου για να αποφύγει την ύστατη ώρα την εξαγγελθείσα απεργία τους.
Γενική απεργία ετοιμάζεται και στην εκπαίδευση, καθώς η κυβέρνηση έχει αφήσει
απλήρωτους επί μήνες τους καθηγητές και τους δασκάλους και τώρα λέει ότι θα
τους πληρώσει σταδιακά τους κλεμμένους μισθούς σε τρία χρόνια!
Κοινωνική τραγωδία
Ύποπτης
πολιτικής στόχευσης είναι τα δήθεν αφελή «ερωτήματα» που θέτει σε κυκλοφορία η
κυβέρνηση, του τύπου «τι παραπάνω θα πάθουμε αν προσφύγουμε στο ΔΝΤ;» Πολλά,
πάρα πολλά θα πάθουμε.
Πρώτα πρώτα το ΔΝΤ θα
απαιτήσει να περιοριστεί μέσα σε δύο τρία χρόνια ο αριθμός των εργαζομένων στον
ευρύτερο δημόσιο τομέα κατά εκατοντάδες χιλιάδες άτομα - κατά 300.000 λέγεται
ότι έχει ζητήσει ο Ντομινίκ Στρος - Καν από τον Γ. Παπανδρέου. Αυτός ο αριθμός
δεν καλύπτεται επ’ ουδενί με μη αντικατάσταση των συνταξιοδοτούμενων.
Εν συνεχεία το ΔΝΤ θα
απαιτήσει κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων και πλήρη
απελευθέρωση εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργοδότες θα μπορούν να
απασχολούν δύο μέρες έναν εργαζόμενο τη μία εβδομάδα, πέντε μέρες την επόμενη,
καθόλου τη μεθεπόμενη και ούτω καθεξής ή πέντε ώρες τη μία ημέρα και τρεις την
επόμενη, πληρώνοντάς τον απλώς τις μέρες ή ώρες που δούλεψε.
Με τον τρόπο αυτό θα
καταλυθεί και το δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και θα αντικατασταθεί
ταχύτατα από ιδιωτικό, με μεγάλο αριθμό εργαζομένων να καθίσταται σταδιακά
ανασφάλιστος.
Υπό καθεστώς ΔΝΤ
γίνεται πιθανότερη και έξοδος προσωρινά της Ελλάδας από την ευρωζώνη για να
διευκολυνθεί δραστική υποτίμηση του νομίσματος. Μετατροπή δηλαδή των αποδοχών
μας σε δραχμές και εκ νέου εισαγωγή στην ευρωζώνη με ισοτιμία π.χ. 700 ή 1.000
δραχμές το ευρώ, οπότε οι αποδοχές όλων των Ελλήνων θα μειωθούν κατά 50% ή κατά
τα δύο τρίτα, στα υποθετικά ποσοστά υποτίμησης που αναφέραμε!
Θα συνιστούσε πολιτική
τραγωδία μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής έναν Παπανδρέου, να οδηγήσει την
Ελλάδα και το λαό της σε τέτοια εξαθλίωση μέσω της προσφυγής στο ΔΝΤ.
(από την εφημερίδα «Ημερησία», 20/3/2010)