Η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε.
αποτέλεσε τη συνέχεια ενός εντυπωσιακού διπλωματικού διαλόγου κωφών.
Από τη μία η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε υποστήριξη για να περιοριστεί
κάπως το κόστος δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου και από την άλλη οι
Ευρωπαίοι εταίροι διαμόρφωσαν ένα σχέδιο παρέμβασης σε περίπτωση
αδυναμίας δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου.
Άλλο θέμα
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ασχολήθηκαν με διαφορετικό θέμα από αυτό που τους
έθεσε η ελληνική πλευρά. Είναι άλλο ζήτημα ο έλεγχος του κόστους
δανεισμού και άλλο η στήριξη μίας χώρας η οποία αδυνατεί να δανειστεί.
Πίσω από την έλλειψη συνεννόησης διακρίνουμε ακόμη μία κρίση
στρατηγικής που διέρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Γερμανία στηρίζει σθεναρά
τη δημοσιονομική ορθοδοξία, για να μη μετατραπεί η ζώνη του ευρώ σε μια
ζώνη χαλαρής διαχείρισης. Άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, η
Πορτογαλία και η Ισπανία, διεκδικούν χαλάρωση της δημοσιονομικής
πειθαρχίας, για να αποφύγουν την ενίσχυση της ύφεσης και τη μεγάλη
αύξηση της ανεργίας. Δεν έχουν σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, γιατί δεν
τις ευνοεί ο οικονομικός - πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων στο εσωτερικό
της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι ο
γαλλογερμανικός άξονας δεν έχει τη σημασία που είχε κατά το παρελθόν για
τη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Γερμανία βρίσκεται σε φάση
εσωστρέφειας και η Γαλλία, η οποία έχει ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή
στρατηγική, δεν πληροί τις οικονομικές προϋποθέσεις για την
αποτελεσματική προώθησή της.
Διαφορετική περίπτωση
Υπήρξαν και κατά το παρελθόν κρίσεις στρατηγικής στην Ε.Ε., οι οποίες
οδήγησαν σε εντυπωσιακές διορθωτικές κινήσεις. Σήμερα, όμως, είναι
εξαιρετικά δύσκολη η επίτευξη της υπέρβασης σε συνθήκες οικονομικής και
κοινωνικής κρίσης και με πολλές από τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. να κινούνται
σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Όλα αυτά είναι ευρύτερα γνωστά, δεν εμπόδισαν, όμως, τον κ.
Παπανδρέου να αναλάβει θεαματικές πρωτοβουλίες που ήταν σχεδόν βέβαιο
ότι δεν θα είχαν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Στο τέλος δύο μηνών εντατικής
διπλωματίας κορυφής τα κέρδη για την Ελλάδα είναι από ελάχιστα έως
μηδενικά. Θα καλύψουμε τις δανειακές μας ανάγκες με τους σκληρούς όρους
της αγοράς και στη συνέχεια θα πληρώσουμε στο σύνολό του το λογαριασμό
που δημιουργήσαμε με τα λάθη και τις παραλείψεις τετραετιών.
Μπορεί, βέβαια, να υποστηριχθεί ότι οι διαβεβαιώσεις για ευρωπαϊκή
παρέμβαση υπό την αιγίδα του ΔΝΤ, υπέρ της Ελλάδας, σε περίπτωση στάσης
πληρωμών προσφέρουν εγγυήσεις στους πιστωτές μας και θα οδηγήσουν
σταδιακά στην αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου.
Υπάρχει, όμως, και η αντίθετη άποψη, σύμφωνα με την οποία το γεγονός
ότι μπήκε στην ατζέντα της Ε.Ε., με δική μας πρωτοβουλία, το ενδεχόμενο
χρεοκοπίας του ελληνικού Δημοσίου ενίσχυσε τις αμφιβολίες για την
πιστοληπτική μας ικανότητα και αύξησε τα επιτόκια δανεισμού.
(από την εφημερίδα "City Press", 26/03/2010)