Η Γαλλία δεν μπορεί να επιβάλει στη Γερμανία τη θέση της για τη
διαχείριση της Ευρωζώνης και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, αλλά
οριοθετεί εκ των πραγμάτων τις φιλοδοξίες του Βερολίνου για
αναπροσαρμογές που θα αποτυπώνουν το ενισχυμένο ειδικό του βάρος στους
ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Μπορεί η Γερμανία, όπως πρότεινε Γερμανός πανεπιστημιακός σε άρθρο
του στη χθεσινή International Herald Tribune, να αναδιπλωθεί σε μια πιο
μικρή και σκληρή Ευρωζώνη με μέλη την Ολλανδία, την Αυστρία, τη
Φινλανδία, αλλά και την Γαλλία;
Πρόκειται για έναν εξωπραγματικό προβληματισμό σε ό,τι αφορά τη
Γαλλία, η οποία δεν έχει τίποτε να κερδίσει από τη διασφάλιση του ρόλου
του υπ' αριθμόν 2 σε μια γερμανική Ευρωζώνη: Η χώρα με την αγροτική της
οικονομία και το κοινωνικό της μοντέλο έχει ταυτόχρονα και το προφίλ
μιας νότιας ευρωπαϊκής χώρας και μπορεί να διασφαλίσει τα ζωτικά της
συμφέροντα μόνον στην προοπτική της σύγκλισης του Νότου με τον Βορρά.
Η συμμετοχή της Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας στην πρώτη ομάδα
χωρών της Ευρωζώνης κατοχυρώθηκε την άνοιξη του 1998 ύστερα από σκληρή
μάχη του Σιράκ με τον τότε Καγκελάριο Κολ μια απόφαση που άνοιξε τον
δρόμο για την προσχώρηση της Ελλάδας δύο χρόνια αργότερα: Αν η Γερμανία
έβλεπε τον Νότο από τότε ως υποθήκη στην αξιοπιστία του ευρώ, η Γαλλία
θεωρούσε τη συμμετοχή του ως αναγκαία εγγύηση για τη χαλάρωση στην πράξη
των πειθαρχιών του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας που της
είχαν ήδη στοιχίσει την τρίμηνη απεργιακή θύελλα στα τέλη του 1995.
Στην ίδια λογική της στρατηγικής συμμαχίας με τον Νότο της Ευρωζώνης
ως προϋπόθεση συνολικής ισχύος στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς
βασίσθηκε και το όραμα Σαρκοζί για την Μεσογειακή Ένωση: Πέραν της
συνεργασίας με τις χώρες της απέναντι Ακτής της Μεσογείου, η πρόταση
έδινε τη δυνατότητα μιας άτυπης, αλλά και θεσμικής συσπείρωσης του Νότου
υπό την πολιτική ηγεμονία της Γαλλίας. Η οργή και η απόρριψη με την
οποία η Μέρκελ έσπευσε να αντιμετωπίσει την Μεσογειακή Ένωση καθιστά
περιττό κάθε επιπρόσθετο επιχείρημα.
Αν το Βερολίνο εγκλωβίζει το Παρίσι σε δημοσιονομική πειθαρχία που
φέρνει τις κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες στην Γαλλία σε οριακό
σημείο, με τη σειρά του το Παρίσι ακυρώνει προκαταβολικά οποιαδήποτε
σκέψη και πολύ περισσότερο σχέδιο για «αποβολή» του Νότου από την
Ευρωζώνη.
Τα παραπάνω συνιστούν τα δύο βασικά σημεία ισορροπίας της Ευρωζώνης
για το ορατό μέλλον, δύο δεδομένα που σήμερα τουλάχιστον δείχνουν τον
συμβιβασμό ως μονόδρομο, καθώς το κόστος της ρήξης είναι απαγορευτικό.
Ετσι η εντύπωση περί ανεμπόδιστης ηγεμονίας της Μέρκελ στην Ευρωζώνη
προβάλλει ως γενίκευση: Αν το Βερολίνο έχει επιβάλει τις πειθαρχίες του
κοινού νομίσματος, το Παρίσι έχει επιβάλει τη συμμετοχή του Νότου που
κυρώνει εκ των πραγμάτων τη λειτουργία της Ευρωζώνης ως Ζώνης Μάρκου με
άλλο όνομα.
Ακόμη και αυτή η ίδια η πολιτική πυγμής της Γερμανίας απέναντι στους
εταίρους της στηρίζεται στην άρνηση της Γαλλίας για ομοσπονδιακή
μετεξέλιξη της Ε.Ε. -που την πρότεινε η γερμανική πλευρά το 1994 επί Κολ
και το 2000 επί Σρέντερ- και στην εμμονή της στη
διακρατική-διακυβερνητική μορφή της ολοκλήρωσης, μια επιλογή που μακράν
του να ωφελεί το Παρίσι ενισχύει το Βερολίνο.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 30/03/2010)