Η Ελλάδα, παρά
τις όποιες οικονομικές ενέσεις δεχθεί, θα υπόκειται στον κίνδυνο της
χρεοκοπίας, εκτός και αν… Διότι, αν θέλουμε όχι απλώς να αποκρυπτογραφήσουμε
αυτό που συνέβη, αλλά και να αποφύγουμε νέες κρίσεις στο μέλλον, είναι ζωτικό
να έχουμε μία συγκροτημένη θεώρηση του συνόλου του συστήματος από το οποίο ο
σημερινός κίνδυνος της χρεοκοπίας γεννήθηκε και αναπτύχθηκε τριάντα και πλέον
χρόνια.
Θα πρέπει ευθύς
εξ αρχής να τεθεί ένα θεμελιακό ερώτημα: Οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας του
συστήματος έχουν καταλάβει τί συμβαίνει; Θέλουν να καταλάβουν; Ή απλώς
αγωνίζονται να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί; Ασφαλώς και οι περισσότεροι
εμπλεκόμενοι στην κατάρρευση γνωρίζουν πώς και γιατί, αλλά και από ποιους η
χώρα έφθασε στο σημερινό της χάλι και στην άθλια εικόνα της η οποία –με κάποιες
εξαιρέσεις– προβάλλεται διεθνώς.
Όμως, τα
ουσιαστικά αίτια αυτής της καταστροφικής πορείας είναι βαθειά και διόλου απλά
στην ερμηνεία τους. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, στην
Ελλάδα συγκρούονται δύο αντιλήψεις με εσωτερικές διαφορετικές παραλλαγές: η
εμπνευσμένη από την ελληνική σκέψη δυτική αντίληψη και η οθωμανογενής ανατολική
σκέψη. Έτσι, τα τελευταία 180 χρόνια στην Ελλάδα συγκρούονται κυριολεκτικά δύο
βασικές στάσεις απέναντι στον κόσμο. Η δυτική –που είναι εξωστρεφής, δυναμική,
γνωστική, και που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Και η ανατολική –που είναι
παθητική, εσωστρεφής, αδιάβροχη στις νέες ιδέες, προγονόπληκτη, αγνοεί τα πάντα
από την Ιστορία μας και είναι βαθύτατα αντιδραστική.
Αυτή η αντίληψη,
υπό διαφορετικές κατά καιρούς συνθήκες, εξέθρεψε το ελληνικό φαυλοκρατικό
κράτος –που με επιτυχία περιγράφει στο βιβλίο του «Η Ελληνική Φαυλοκρατία»
(εκδ. Αρμός) ο κ. Ευάγγελος Κοροβίνης. Το κράτος αυτό, παρά τις κάποιες
εκσυγχρονιστικές αναλαμπές του, τις ιδιοτελείς ευρωπαϊκές επιλογές του και την
έστω και στρεβλή οικονομική του ανάπτυξη, εξελίχθη σε καθεστώς από το 1981 και
μετά, με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Τα βασικά
χαρακτηριστικά αυτού του καθεστώτος ήταν, κατ’ αρχήν, η θεσμοποίηση και
διεύρυνση της ελληνικής φαυλοκρατίας. Η «αλλαγή» γιγάντωσε όλα τα αρνητικά του
αποκαλούμενου δεξιού κράτους και σάρωσε τα όποια θετικά του. Δημιουργήθηκε έτσι
ένα τεράστιο σύστημα προνομίων απίστευτου οικονομικού κόστους, μέσα στο οποίο
εντάχθησαν πλατειές λαϊκές μάζες, με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ να αποκτήσει μία
κοινωνική βάση στηρίξεως η οποία σήμερα αντιπροσωπεύει το 30% περίπου του
πληθυσμού της χώρας.
Όπως γράφει ο κ. Ευάγγ.
Κοροβίνης, «είτε μιλήσουμε για την διόγκωση, έξω από κάθε λογική, του Δημοσίου
και του ευρύτερου δημόσιου τομέα της οικονομίας, είτε για την χαριστική
συνταξιοδότηση εκατοντάδων χιλιάδων μη δικαιούχων, είτε για την δανειοδότηση
των αγροτικών συνεταιρισμών η οποία καταφαγώθηκε χωρίς να επενδυθεί,
παρατηρούμε την δημιουργία ενός συστήματος διαφθοράς, το οποίο επεκτάθηκε σε
όλες τις πλευρές της εθνικής ζωής».
Το καθεστώς αυτό
χρησιμοποίησε την μαρξιστική ιδεολογία, συνεπικουρούμενο και από τις λοιπές «προοδευτικές»
δυνάμεις, για να δώσει κύρος και ιδεολογική βάση στην ενδημική ελληνική
φαυλοκρατία. Η αριστερή ιδεολογία, δίνοντας έμφαση στον ρόλο του κράτους, έγινε
εργαλείο στα χέρια της πασοκικής νομενκλατούρας για να δικαιολογηθεί ο
κυρίαρχος ρόλος του κράτους, μέσω του οποίου οργανώθηκε η λεηλασία των εθνικών
και δανειακών πόρων. Με άλλα λόγια, προέκυψε στην Ελλάδα ένα τριτοκοσμικό
καθεστώς νοτιοευρωπαϊκού τύπου, το οποίο, χάρη στον απλόχερο δυτικό δανεισμό
και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, επεδόθη σε κάθε μορφής καταχρήσεις.
Μετά την
κατάρρευση του κομμουνισμού, την ανάδειξη νέων πολιτικο-οικονομικών δυνάμεων
(Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, κ.α.) προσανατολισμένων στην οικονομία της αγοράς και
την εξάπλωση της παγκοσμιοποιήσεως, επιχειρήθηκε στην χώρα μας μια κάποια
φιλελευθεροποίηση και ανάπτυξη με όρους αγοράς, η οποία όμως γρήγορα
εξαντλήθηκε. Οι κυβερνήσεις Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή άφησαν άθικτο τον πυρήνα
του συστήματος διαφθοράς, με αποτέλεσμα –παρά την θέλησή τους, πιστεύουμε– να
εξοντωθούν από τους κλειδοκράτορες του συστήματος αυτού, που είναι ό,τι
αποκρουστικότερο υπάρχει στην δημοκρατική Ευρώπη.
Σήμερα, λοιπόν,
το διακύβευμα για την χώρα μας δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος της, όσο το
δίλημμα για το μέλλον του αποκρουστικού και αντιδραστικού φαυλοκρατικού
συστήματος. Θα καταρρεύσει, μέσα από μία λαϊκή κατακραυγή ή θα συνεχίσει να
υπονομεύει την πορεία της χώρας προς το αύριο; Θα μπορέσει η Ελλάδα να βρει τον
βηματισμό της σε έναν κόσμο που αλλάζει ή θα καταρρεύσει από το φαυλοκρατικό
σύστημα και τον σκοταδισμό του;
(από την εφημερίδα "Εστία")