Οι ερωτήσεις που δέχτηκε χτες ο Τρισέ ήταν αρκούντως
πιεστικές. Εξαναγκάστηκε να δηλώσει τώρα πωςείναι «εφαρμόσιμη λύση
το ΔΝΤ». Και αναρωτιέται πλέον κανείς για την αξιοπιστία του λόγου του κ.
Τρισέ, όταν μόλις 20 μέρες πριν είχε επισημάνει ότι: «Δεν θεωρώ ότι το ΔΝΤ
ενδείκνυται ως πάροχος οικονομικής βοήθειας για μία χώρα-μέλος του ευρώ»!
Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
Ζαν-Κλoντ Τρισέ, μετά τη συνεδρίαση της τράπεζας στην έδρα της στη Φρανκφούρτη,
δήλωσε ότι «ποτέ δεν είπαμε ότι το ΔΝΤ δεν διαθέτει πολύ καλή τεχνογνωσία.Δεν
τίθεται θέμα άρνησης του ΔΝΤ αλλά η θέση της ΕΚΤ ήταν, ανέκαθεν, να λέει
ότι επιθυμούμε να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους οι κυβερνήσεις των χωρών της
Ευρωζώνης». Αυτά.
Ευτυχώς όμως δήλωσε (πάλι χτες) ότι η «Ελλάδα δεν
αντιμετωπίζει ζήτημα πτώχευσης». Αλλά δεν διευκρίνισε αν εννοεί και τον
ελληνικό λαό...
Κοινός τόπος, πλέον, είναι πως οι πάντες πιστεύουν ότι «εκεί
που φτάσαμε, συμφέρει». Δηλαδή; Απαιτεί τα ίδια στυγερά μέτρα και δίνει ζωντανό
χρήμα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Εξαρτάται σε ποια γλώσσα διαβάζονται.
Τα περί ΔΝΤ θα μπορούσαν να ήταν απλώς μια «έξυπνη μπλόφα»,
πίστευαν οι μαθητευόμενοι μάγοι, για να αισθανθούν πίεση οι Ευρωπαίοι και να
προσφέρουν πρακτικά τη στήριξή τους, προκειμένου να μην υποστεί η Ευρωζώνη την
ταπείνωση να διασώσει η Ουάσιγκτον ένα μέλος της.
Οι ίδιοι μαθητευόμενοι μάγοι πίστευαν ότι ήταν μια καλή
ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουν ανοιχτοί λογαριασμοί στο εσωτερικό της κυβέρνησης,
ανάμεσα σε δήθεν «ευρωπαϊστές» που συγκρούονται με τους δήθεν «ατλαντιστές».
Ετσι κι αλλιώς, η προσφυγή στο ΔΝΤ θα επέλθει όταν τα
υπόλοιπα θα έχουν εξαντληθείκαι η κοινή γνώμη θα έχει μπουχτίσει με τους
Ευρωπαίους: μας εξευτελίζουν, μας λένε να σφίξουμε το ζωνάρι, αλλά έχουν
καβούρια στην τσέπη.
Ομως η πραγματικότητα λέει πως η Ελλάδα είναι σε θέση μεν να
αντλήσει δανεισμό από τις χρηματαγορές, αλλά με επιτόκιο δυσβάστακτο. Η
Γερμανία έχει πάρει θέση, θεωρώντας ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται (ούτε και θα
της δοθεί) υποστήριξη εφόσον μπορεί να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της μέσω των
αγορών και ότι η χώρα θα πρέπει απλώς να δεχθεί αυτούς τους όρους δανεισμού.
Αυτά ήδη είναι γνωστά.
Η ανάδειξη του γεγονότος ότι ο ελληνικός δανεισμός είναι
τετραπλάσιος -αναλογικά με το μέγεθος του ενεργητικού τους- από τον μέσον
ευρωπαϊκό, έφερε και τις ελληνικές τράπεζες στο επίκεντρο του προβληματισμού.
Εκτός αυτού οι τράπεζες δυσκολεύονται να αντλήσουν ρευστότητα από τη διεθνή
αγορά, αφού η πιστοληπτική τους ικανότητα περιορίζεται από την πιστοληπτική
ικανότητα του Ελληνικού Δημοσίου.
To πώς θα εξελιχθεί η ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών μετά
την αύξηση του spread που επιδρά αρνητικά στο κόστος δανεισμού και στην καθαρή
θέση των τραπεζών, είναι μείζον πρόβλημα που εντάθηκε με τιςσυνεχείς εκροές
καταθέσεων.Επιπλέον, το κύμα πωλήσεων ελληνικών ομολόγων συνεχίζεται
αμείωτο. Οι διαπιστώσεις αυτές γεννούν εφιάλτες για τις ελληνικές τράπεζες.
Εξάλλου, ανέκαθεν οι τράπεζες στήριζαν το χρέος κρατών. Αυτό
συμβαίνει τώρα με την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη
Γερμανία. Είναι μέρος των βασικών τους λειτουργιών. Αλλά ο κίνδυνος μετακύλισης
των συνεπειών από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα υπήρχε πάντα σε περιόδους
κρίσεων.Η Ισλανδία ουσιαστικά χρεοκόπησε από την απληστία και τη
ρισκαδόρικη στρατηγική του χρηματοπιστωτικού τομέα της. Η Ιρλανδία μόλις
κατάφερε, σχεδόν, να ορθοποδήσει, αλλά με τεράστιο κόστος καθώς η εκκαθάριση
του τραπεζικού κλάδου υπολογίζεται στα 80 δισ. ευρώ, όπως δήλωσε ο υπουργός
Οικονομικών της χώρας. Η Ελβετία έχει παλέψει για να τα βγάλει πέρα με τα
προβλήματα της UBS και η Βρετανία παραλίγο να γινόταν μάρτυρας της χρεοκοπίας
της Royal Bank of Scotland. Και καμία ευρωπαϊκή οικονομία δεν είναι αρκετά
μεγάλη για να σταθεί πίσω από τις τράπεζες.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή", 9/4/2010)