Το πρόβλημα, γι’ αυτά που εξελίσσονται σήμερα στην Ευρώπη, δεν είναι η
Ελλάδα, όσα τραγικά λάθη και εάν έχουν πράγματι γίνει στο παρελθόν. Η
Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία αφορμή. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα
είναι η ίδια η Ευρώπη, με την έξαρση των στενά εθνικών επιδιώξεων που
προτάσσουν πάνω απ’ όλα τα μεγάλα κράτη-μέλη, ιδίως μετά το ξέσπασμα της
διεθνούς κρίσης. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη ισχυρών και φωτισμένων
πολιτικών ηγετών, που θα μπορούσαν να διαχειριστούν την Ευρώπη ως ενιαία
γεωπολιτική δύναμη. Ετσι, κάτω από τις σημερινές συνθήκες της διεθνούς
κρίσης και την όξυνση των ελλειμμάτων και του χρέους σε πολλές
ευρωπαϊκές χώρες, έχει δημιουργηθεί ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της
Ευρωπαϊκής Ενωσης και αποδόμησης του ίδιου του ευρώ.
Ο κίνδυνος
είναι πράγματι μεγάλος και γι’ αυτό φέρει πολύ σημαντική ευθύνη η
Γερμανία και ο τρόπος που κινείται με γνώμονα τα αποκλειστικά εθνικά της
συμφέροντα, παρότι είναι αυτή που επωφελήθηκε τα μέγιστα από την
Ευρωζώνη και τη διεύρυνση των μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως αναλύαμε
και στο προηγούμενο άρθρο για τον νεο-γερμανικό εθνικισμό. Και είναι
σχεδόν αδύνατον, από την άλλη, να αντιδράσουν οι υπόλοιποι ισχυροί
εταίροι, διότι ούτε την εμβέλεια δύναμης και επιρροής της Γερμανίας
έχουν, ούτε, άλλωστε, μπορεί να υπολογίζει κανείς και να μιλά για
Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς τη Γερμανία. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου
καλά, εάν συνυπολογίσει κανείς πρώτον ότι η πιθανή άνοδος των
αντιευρωπαϊστών Συντηρητικών στη Βρετανία θα διευρύνει τις πολιτικές
αποστάσεις με την ηπειρωτική Ευρώπη και δεύτερον ότι βρισκόμαστε μπροστά
στην αναβίωση του χάσματος μεταξύ των χωρών του Βορρά και των χωρών του
Νότου με τις πιο ευάλωτες οικονομίες εντός της Ευρωζώνης.
Η
έννοια της αλληλεγγύης και συνεπώς της συνεκτικότητας φαίνεται ότι έχει
αρχίσει να διαλύεται στην πολιτική γεωγραφία της Γηραιάς Ηπείρου, ακόμη
και στην πιο προχωρημένη και ζωτική περίπτωση των χωρών του ευρώ. Τι
άλλο μπορεί να δείχνει η υπόθεση της Ελλάδας, όταν όλοι οι Ευρωπαίοι
ηγέτες, πριν από είκοσι ημέρες, μαζεύτηκαν για να δώσουν μία αξιόπιστη
λύση, η οποία ακόμη κανείς δεν ξέρει πώς και πότε μπορεί να εφαρμοστεί;
Τι άλλο, εκτός από αδυναμία, για να μην πούμε εκφυλισμό, μπορεί να
δείχνει το γεγονός ότι αντί για λύση οι ίδιοι κατέφυγαν σε έναν πολιτικό
συμβιβασμό, ο οποίος περιλαμβάνει και το ΔΝΤ για 10 δισ. ευρώ; Ή τι
άλλο μπορεί να καταδεικνύει το «ζοριλίκι» απέναντι στην Ελλάδα, για 20 ή
25 δισ. ευρώ, όταν οι ίδιοι ηγέτες αποφάσισαν να ξοδέψουν, ένα χρόνο
πριν, περίπου 500 δισ. συνολικά, για να διασώσουν τις τράπεζές τους;
Αυτή
τη στιγμή, λοιπόν, σε κρίση μεγάλη φαίνεται ότι βρίσκεται η ίδια η
υπόθεση της ενωμένης Ευρώπης, ο άξονας δηλαδή και όχι τα επιμέρους μέλη
του, με τα όποια σοβαρά προβλήματα και εάν παρουσιάζουν. Το κεντρικό
ζητούμενο είναι η διάσωση της Ευρωζώνης. Διότι το πολιτικό εγχείρημα της
ενιαίας Ευρώπης, με ό,τι αυτό σημαίνει για την ευημερία των λαών της
μακροπρόθεσμα και για τον ρόλο της στην παγκόσμια σκακιέρα, κινδυνεύει
να γίνει κομμάτια.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/04/2010)