Ηδη τον Δεκέμβριο του 2008 ανάλυση του πρακτορείου «Ρόιτερ» έγραφε: «Καθώς η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση περνά στην πραγματική οικονομία, οι αγορές άρχισαν να αποτιμούν το αδιανόητο - το ότι η ευρωζώνη μπορεί να διαλυθεί». Και σε άλλο σημείο, αναφερόμενος στα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης, ο αρθρογράφος του διεθνούς πρακτορείου, επισήμαινε: «Αυτά (σ.σ.: τα προβλήματα) αυξάνουν τον κίνδυνο η αύξηση του χρέους να ξεφύγει, ιδιαίτερα στις υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ελλάδα και το Βέλγιο».
Η ανάλυση δεν αποκάλυπτε κάποια διεθνή συνωμοσία. Απλά αποτυπώνει το κλίμα που διαμορφωνόταν στις διεθνείς αγορές, ήδη από τα τέλη του 2008, γι' αυτό που ήδη βιώνουμε: την κρίση του ελληνικού χρέους, που εξελίσσεται σε κρίση χρέους του ανεπτυγμένου βορρά και τη δομική αδυναμία της ευρωζώνης να αντιμετωπίσει το επερχόμενο κακό.
Οταν μάλιστα γράφονταν αυτές οι γραμμές στο «Ρόιτερ», δεν είχαν αποκαλυφθεί οι στατιστικές λαθροχειρίες στο ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αθωώνεται η πολιτική της Ν.Δ.), οι οποίες έπληξαν δήθεν την αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας.
Από το 2008, που ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υιοθέτησαν το ο καθένας για τον εαυτό του, χωρίς καμιά ουσιαστική κοινή πολιτική, που να αφορά την απασχόληση και την ανεργία, πόσω μάλλον τον δανεισμό.
Η δημιουργία του μηχανισμού στήριξης, όσες ανάσες και αν δώσει, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να παρατείνει το πρόβλημα του χρέους με τους όρους που βάζει (επιτόκιο 5%, όσο δηλαδή ήταν πριν από την κρίση το επιτόκιο της αγοράς) και να μεταθέτει τα βάρη της κρίσης στον ελληνικό λαό. Επιπλέον, έχει φέρει και το ΔΝΤ, το οποίο είτε παλιό είτε «νέο», έχει οδηγήσει μαζί με την Ε.Ε. σε μεγαλύτερη εξαθλίωση την Ουγγαρία, τη Λετονία και τη Ρουμανία, χωρίς κανείς να γκρινιάζει για τη συμμετοχή του «αγγλοσαξονικού» παράγοντα, θεωρώντας εκ των ων ουκ άνευ για τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ τις θεραπείες - σοκ.
Οι χειρισμοί αυτών που σήμερα ηγούνται της Ε.Ε. είναι πέρα για πέρα απαράδεκτοι, αλλά και έξω από κάθε κοινή λογική. Ποια χώρα μπορεί πράγματι να μειώσει ένα έλλειμμα από το 12,7% του ΑΕΠ στο 3% μέσα σε τρία χρόνια, όταν ακόμη και ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα υπόσχεται να μειώσει το τεράστιο αμερικανικό έλλειμμα το ίδιο χρονικό διάστημα στο μισό;
Δεν θα μπορούσε η Ελλάδα και άλλες χώρες, με την κρίση ακόμη να τρέχει, να θέσουν στόχο για μείωση του ελλείμματος στο μισό, «παγώνοντας», έστω για λίγο, το Σύμφωνο Σταθερότητας; Δεν θα μπορούσε η ΕΚΤ, που σπεύδει να δανείζει με επιτόκιο 1% τις τράπεζες (που ευθύνονται για την κρίση), να δανείσει με αντίστοιχους όρους χώρες ή να χρησιμοποιήσει τα τεράστια αποθεματικά της; Τι σόι κεντρική τράπεζα είναι;
Στο κάτω κάτω, όση και να είναι η σπατάλη (η οποία, πάντως, δεν αφορά τον απλό κόσμο, αλλά τους «χρυσοκάνθαρους» του Δημοσίου), μία χώρα έχει λειτουργικές ανάγκες (σχολεία, νοσοκομεία, κ.λπ.), που πρέπει να φέρει σε πέρας, για τη στοιχειώδη εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.
Η Ε.Ε. βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μία πρωτοφανή οικονομική και πολιτική κρίση, που φέρνει στον νου τη «σκοτεινή ήπειρο» του Μεσοπολέμου (βλέπε εκλογές στην Ουγγαρία). Και ίσως, τελικά, να μην μας έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι, αν ακολουθούσαμε τον δρόμο της Αργεντινής, της Ρωσίας και πιο πρόσφατα της Ισλανδίας. Τουλάχιστον ο δρόμος της στάσης πληρωμών ήταν πιο αξιοπρεπής από το προσκύνημα στους τοκογλύφους.
(από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 16/4/2010)