Η δρομολόγηση της προσφυγής της Αθήνας στον μηχανισμό στήριξης
Ε.Ε.-ΔΝΤ δεν σημαίνει με τα σημερινά δεδομένα, τη στάση της Γερμανίας,
ότι θα λειτουργήσει αυτόματα αποτρεπτικά για πίεση των αγορών με πρώτο
στόχο την Πορτογαλία και δεύτερο την Ισπανία.
«Οι κερδοσκόποι βλέπουν ήδη την Λισαβόνα σαν τον επόμενο στόχο στην
κρίση χρέους» ήταν ο τίτλος πρωτοσέλιδου δημοσιεύματος στην
International Herald Tribune της Παρασκευής.
Το κίνητρο για τη στοχοποίηση της Λισαβόνας και της Μαδρίτης δεν
είναι τα δημοσιονομικά προβλήματα των δύο χωρών της Ιβηρικής αλλά το
θλιβερό θέαμα της Ευρωζώνης που επί δύο μήνες από τις 11/2 μέχρι τα μέσα
Απριλίου δεν κατόρθωσε να πείσει τις αγορές για την αποφασιστικότητά
της να διαμορφώσει πρώτα και στην συνέχεια να ενεργοποιήσει έγκαιρα έναν
μηχανισμό στήριξης της Αθήνας που θα λειτουργούσε αποτρεπτικά στην
κερδοσκοπία χωρίς να χρειασθεί η προσφυγή σε αυτόν.
Αν στην αρχή του Ελληνικής Δημοσιονομικής Κρίσης μιλούσαμε για
πρόβλημα αξιοπιστίας της Αθήνας, σήμερα οι δεσμεύσεις του Βερολίνου στις
Συνόδους Κορυφής, Eurogroup και EcoFin εκλαμβάνονται ως περιορισμένου
αν όχι μηδενικού αντικρίσματος καθώς όλοι περιμένουν την δήλωση της
επομένης μέρας που θα αναιρεί την δέσμευση της προηγούμενης.
Εχει η Γερμανία την αντοχή να επαναλάβει το κόστος της επανάληψης των
απίστευτων παλινωδιών των τελευταίων βδομάδων που οδήγησαν τον
επικεφαλής του Eurogroup Γιούνκερ σε έκρηξη οργής κατά της Μέρκελ; Σε
κάθε περίπτωση οι αγορές είναι πολύ πιθανό ότι θα επιτεθούν στην
Πορτογαλία για να δοκιμάσουν την αντοχή του Βερολίνου σε μια μοναχική
πορεία εθνικής περιχαράκωσης που την έχει φέρει σε αντιπαράθεση με τη
συντριπτική πλειονότητα των χωρών της Ευρωζώνης.
Πώς θα στηριχθεί αύριο η Λισαβόνα και μεθαύριο η Μαδρίτη: Με την
Υβριδική Φόρμουλα Ε.Ε.-ΔΝΤ που σήμερα παραμένει να διευκρινισθεί αν
αφορά ad hoc αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα ή με το Ευρωπαϊκό
Νομισματικό Ταμείο που πρότεινε ο Σόιμπλε να αποτελεί την αρχή μιας
μακράς και δύσκολης διαπραγμάτευσης;
Με την στοχοποίηση πρώτα της Λισαβόνας και στην συνέχεια της Μαδρίτης
οι Αγορές δεν θα δοκιμάσουν τόσο την αποφασιστικότητα των Σόκρατες και
Θαπατέρο να πάρουν μέτρα στα όρια της πολιτικής και της κοινωνικής
αντοχής όσο τις κεντρικές ευρωπαϊκές ισορροπίες: Μέχρι πού μπορεί να
φθάσει η ευρωπαϊκή ανταρσία της Μέρκελ και μέχρι ποίου σημείου ο Σαρκοζί
θα καταγράφει τη δυσαρέσκειά του πριν διαπραγματευθεί την προσαρμογή
του στη γραμμή πλεύσης της καγκελαρίου;
Αν το άλλοθι των τοπικών εκλογών στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία δεν
μπόρεσε να πείσει τους εταίρους της Γερμανίας στην Ευρωζώνη, ότι δηλαδή η
αποσταθεροποιητική στάση της Μέρκελ υπηρέτησε εσωτερικές σκοπιμότητες
και όχι μια στρατηγική γερμανικής Ευρώπης, η δημοσκόπηση της Παρασκευής
16/4 που φέρει το 65% των ερωτηθέντων να μην θέλει νέα υποψηφιότητα
Σαρκοζί το 2012 δείχνει στον ένοικο των Ηλυσίων ότι η πολιτική του
επιβίωση είναι συνώνυμη της διαφοροποίησης από την σκληρή δημοσιονομική
εξυγίανση που υπαγορεύει το Βερολίνο.
Τα παραπάνω όχι απλά προαναγγέλλουν την συνέχιση της πίεσης των
αγορών στο ευρώ με επόμενο σταθμό την Ιβηρική αλλά ακόμη χειρότερα
δείχνουν ότι στις αγορές πληθαίνουν αυτοί που επενδύουν κα προεξοφλούν
την αποσύνθεση της Ευρωζώνης σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 19/04/2010)