Η άνευ προηγουμένου στα χρονικά της Ιστορίας, θεαματική δραστηριοποίηση ενός ηφαιστείου στη μακρινή Ισλανδία -θα σας πω και το όνομα του στην τοπική γλώσσα γιατί εγώ είναι αδύνατο να το προφέρω «Eyjafjallajokull» - με άλλα λόγια, μια άγνωστη στον πολύ κόσμο, υποχθόνια δύναμη , φέρνει στην επιφάνεια σκέψεις που διαφορετικά θα έμεναν κλειδωμένες στον κόσμο του ασυνειδήτου μας. Πρώτα απ' όλα για ποιο πράγμα μιλάμε;
Είναι ένα διεθνές ανθρωπιστικό δράμα, μια φυσική καταστροφή; Ή συγκυρία και σύμπτωση εκδήλωσης πολλών, μη προβλέψιμων παραγόντων; Φαινομενικά τίποτε απ' όλα αυτά. Οι ηφαιστειακές εκρήξεις δεν είχαν ούτε ένα ανθρώπινο θύμα. Η Ισλανδία δεν είναι ούτε το πεινασμένο Νταρφούρ, η κατεστραμμένη Αϊτή ή ακόμη μια 11η Σεπτμβρίου του 2001 από λάβα και στάκτες. Κι όμως, από τη δράση αυτού του ηφαιστείου μπορούμε να βγάλουμε δύο πρώτα συμπεράσματα.
Το πρώτο έχει σχέση με τις στάκτες του ηφαιστείου που απαγορεύουν κάθε εναέρια μετακίνηση των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο, από την αδυναμία εκδρομέων-τουριστών να επιστρέψουν στις εστίες τους ύστερα από τις πασχαλινές διακοπές τους σε εξωτικά μέρη μέχρι την απουσία του προέδρου Ομπάμα από την κηδεία του Πολωνού ομολόγου του. Ο πλανήτης ολόκληρος βρίσκεται όμηρος ενός εκτεταμένου σύννεφου σκόνης που μας οδηγεί στο βασικό συμπέρασμα ότι η Φύση συνεχίζει όταν «θέλει» να είναι ισχυρότερη από τον ανθρώπινο πολιτισμό, τις γνώσεις και τις τεχνολογίες του.
Δεύτερον, ο αδυσώπητος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν κάνει πίσω με τίποτε. Δεν ανέχεται τις απώλειες των περίπου 200 εκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα από τις ματαιώσεις των πτήσεων. Δεν τον ενδιαφέρει η υγεία των ανθρώπων κι ακόμη περισσότερο ο θάνατοό τους. Θέλει να ξαναμπεί σε λειτουργία το ταχύτερο δυνατόν η μηχανή των αεροπορικών πτήσεων διότι χάνονται χρήματα, μειώνονται τα κέρδη από αυτή την καθήλωση των εκατοντάδων αεροπλάνων στο έδαφος των αεροδρομίων.
Έτσι, χωρίς να λογαριάσει το πιθανό κόστος σε ζωές, άρχισε τα γνωστά πειράματα για να διαπιστώσει εάν και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορούν τα αεροπλάνα να ξεκολλήσουν από την αναγκαστική ακινησία τους ,πηγή μεγάλης οικονομικής ζημιάς γι' αυτόν.
Ήδη από χθες η γερμανική Λουφτχάνσα και η Ολλανδική ΚΛΜ , αγνοώντας τις ζημιές που υπέστησαν εξαιτίας του νέφους της στάκτης στους κινητήρες τους πολεμικά αεροσκάφη τύπου F16 της Φινλανδίας, δοκιμάζοντας να περάσουν μέσα από το σύννεφο της υφαιστειακής στάκτης, έκαναν χθες δοκιμαστικές πτήσεις με άδεια αεροπλάνα διασχίζοντας κατά την απογείωση και τη προσγείωσή τους το σύννεφο της στάκτης για να διαπιστώσουν αν και ποιες θα μπορούσαν να είναι οι ζημιές στα μοτέρ τους. Πτήσεις που στέφθηκαν από επιτυχία ενώ η Γαλλική Αιρ Φρανς έκανε το ίδιο στη νότια Γαλλία.
Με είκοσι περίπου ριψοκίνδυνες πτήσεις αυτού του είδους αν διαπιστώσουν ότι μπορούν, τότε θα φορτώσουν και επιβάτες παρά το γεγονός ότι το στατιστικό δείγμα είναι πολύ μικρό για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να περιμένει,τα αεροπλάνα πρέπει να ξαναπετάξουν το ταχύτερο δυνατόν για να μην χαθούν κι άλλα χρήματα . «Κι αν είναι να πεθάνεις για το κέρδος, θεία είναι η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει» που θα ‘λεγε και ο ποιητής - μέλος του εθνικού ανά ευρωπαϊκή χώρα νεοφιλελεύθερου κόμματος.
Κατά τα άλλα οι πιο «συνετοί» προτιμούν να συνεχίσουν να πατάνε ακόμη στο στέρεο έδαφος του κράτους στο οποίο έχουν αποκλεισθεί και να περιμένουν καλύτερες ημέρες. «Οι πιο συνετοί?» Πιστεύει κανείς στ' αλήθεια ακόμη στη σύνεση; Εγώ, πάντως, όχι.