Τις πρόσφατες εβδομάδες
έχει εμφανιστεί ένα πλήθος πληροφοριών για το λεγόμενο
peak
oil, δηλαδή την κορύφωση
της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, παντού εκτός από τα πρωτοσέλιδα. Τους δύο
τελευταίους μήνες, διάφορες πηγές έχουν προειδοποιήσει για τον άμεσο κίνδυνο
του
peak
oil και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει.
Επιπλέον, οι μη
συνδεδεμένες αυτές πηγές το παρουσιάζουν ως ένα πρόβλημα που απαιτεί επείγουσες
και μεγάλης κλίμακας δράσεις προκειμένου να αποφευχθούν οι πιο καταστροφικές
οικονομικές συνέπειες. Τον Φεβρουάριο, η βρετανική Ομάδα Εργασίας για το
Peak
Oil και την Ενεργειακή
Ασφάλεια δημοσίευσε μελέτη με την οποία προέβλεπε την κορύφωση μέσα στα επόμενα
πέντε χρόνια. Ακολούθησε στα μέσα Μαρτίου αναφορά την οποία ζήτησε η βρετανική
κυβέρνηση, η οποία υποστήριζε πως το 2004 η παγκόσμια παραγωγή έφτασε σε ένα «πλατό».
Επίσης τον Μάρτιο,
οι επιστήμονες του Κουβέιτ προέβλεψαν ότι η κορύφωση θα επέλθει το 2014. Ταυτόχρονα,
ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης υποστήριξαν πως τα παγκόσμια αποθέματα
έχουν υπερεκτιμηθεί κατά το ένα τρίτο και πως η ζήτηση πιθανότατα θα ξεπεράσει
την παραγωγή από το 2014. Στις αναφορές αυτές προστέθηκε και η γαλλική
Le
Monde, η οποία ανέφερε ότι
ο ΙΕΑ αναμένει μείωση της παγκόσμιας παραγωγής από το 2011.
Ο μήνας έκλεισε με
συνάντηση των υπουργών Ενέργειας στο Διεθνές Ενεργειακό Φόρουμ. Παρά τις συζητήσεις
κεκλεισμένων των θυρών, οι εφημερίδες δημοσίευσαν εκτιμήσεις για κορύφωση μεταξύ
του 2020 και του 2025.
Τον Απρίλιο, ο
αμερικανικός στρατός έριξε μια πραγματική «βόμβα», δημοσιεύοντας μια αναφορά
στην οποία προτείνει την κατάρτιση σχεδίων ανάγκης, καθώς η υπερβάλλουσα
παραγωγική δυνατότητα θα μηδενιστεί εντός δύο ετών και υπάρχει κίνδυνος ελλείψεων
από το 2015.
Αν αναλογιστούμε τις
τόσες διαφορετικές και έγκυρες πηγές, οι οποίες ταυτόχρονα επέλεξαν να αναφερθούν
στο συγκεκριμένο ζήτημα, τότε γιατί δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη κάλυψη στα ΜΜΕ;
Οι εκτιμήσεις διαφέρουν,
αλλά οι περισσότερες πηγές τοποθετούν το
peak
oil
μεταξύ του 2012 και του
2015 πλέον, με την παραγωγή να μην κατορθώνει ποτέ να ξεπεράσει τα 90 εκατ. βαρέλια
ανά ημέρα. Στη συνέχεια, ο ετήσιος ρυθμός μείωσης της παραγωγής θα κυμανθεί κοντά
στο 2%.
Φαίνεται όμως ότι σιγά σιγά οι κυβερνήσεις αρχίζουν να ανησυχούν για την απειλή
αυτή. Στα ΜΜΕ πάντως, οι ειδήσεις αυτές συχνά κρύβονται στα εσώτερα των οικονομικών
σελίδων. Ο Μαρκ Μίλς γράφει στο
Forbes
:
«Άσχετα με τη συζήτηση για τα παγκόσμια αποθέματα,
την τεχνολογία και τις υποδομές που διαθέτουμε, το 2010 πιθανώς αποτελεί σημείο
αναφοράς για την παραγωγή πετρελαίου όπως την ξέρουμε. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για
να κατανοήσει τις επιπτώσεις που έχει μια αυξανόμενη ζήτηση έναντι μιας σταθερής
παραγωγικής βάσης».
Σημειώνει ότι στην εποχή μετά την κορύφωση, η συζήτηση δεν θα έχει σχέση με τα
εναλλακτικά καύσιμα, διότι όλες αυτές οι λύσεις θα υιοθετηθούν αναγκαστικά. Με
μια δόση απαισιοδοξίας επισημαίνει πως δεν πρόκειται να έχουν ιδιαίτερο αποτέλεσμα,
καθώς στις ΗΠΑ ο στόλος των οχημάτων χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστεί και ήδη
χρησιμοποιείται το ένα τρίτο της παραγωγής καλαμποκιού για την παραγωγή βιοκαυσίμων,
τα οποία τελικά τροφοδοτούν μόλις ένα μικρό κομμάτι των αναγκών στις μεταφορές.
Συνεπώς, οι μόνες δυνατές λύσεις
είναι είτε η δραστική μείωση της ζήτησης ή η αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων. Τη
μείωση της ζήτησης την δοκιμάσαμε ήδη και ονομάζεται «ύφεση». Ελλείψει μιας
πανδημίας ή ακόμη μιας Μεγάλης Ύφεσης δεν υπάρχουν πολλά που να μπορούμε να κάνουμε
για τη βραχυπρόθεσμη σχέση ζήτησης-προσφοράς.