Ουτε η Γερμανία από την μια μεριά, ούτε η Γαλλία και οι Χώρες του
Νότου της Ευρωζώνης από την άλλη έχουν εναλλακτικές ευρωπαϊκές επιλογές
σε βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο ορίζοντα: Η διαπίστωση αυτή καλώς
εχόντων των πραγμάτων θα έπρεπε να είχε διασφαλίσει την αποκλιμάκωση της
ενδοευρωπαϊκής κρίσης την επόμενη μέρα της ολοκλήρωσης της
ενεργοποίησης του μηχανισμού Ε.Ε-ΔΝΤ για τη στήριξη της Αθήνας στην
προσπάθειά της να διαχειρισθεί την δημοσιονομική της κρίση.
Το παραπάνω σενάριο είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό καθώς
ερμηνεύει την πίεση των αγορών των τελευταίων μηνών απέναντι στην Ελλάδα
ως αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας αποκλειστικά και μόνο της χώρας μας να
ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις.
Σύμφωνα με την αισιόδοξη
αυτή θεώρηση Πορτογαλία, Ισπανία σε πρώτη φάση και Ιταλία πιθανόν
αργότερα μπορεί να αντιμετωπίσουν προβλήματα στις αγορές αλλά σε καμιά
περίπτωση η δημοσιονομική τους εικόνα δεν μπορεί να θεμελιώσει τον φόβο
για επανέκδοση του ελληνικού ψυχοδράματος. Πρόκειται για μια προσέγγιση
που υποβαθμίζει αν δεν παραμερίζει το ενδεχόμενο η στοχοποίηση μιας
χώρας να διαμορφώνεται με πολιτικά κατά κύριο λόγο και όχι με οικονομικά
κριτήρια.
Η απαισιόδοξη θεώρηση θέλει τις αγορές να δοκιμάζουν πρώτα από όλα
την συνολική αντοχή της Ευρωζώνης με τα μέχρι τώρα μηνύματα να
ενθαρρύνουν τη συνέχιση της πίεσης και της κερδοσκοπίας καθώς το
Βερολίνο συνεχίζει μετά τις 11 Φεβρουαρίου να είναι ο σταθερός
αστερίσκος σε κάθε ομόφωνη απόφαση της Ευρωζώνης για στήριξη της Αθήνας.
Αν λοιπόν η Ευρωζώνη έφθασε σε οριακό σημείο από την αδυναμία
στήριξης μια χώρας με το μέγεθος και το ειδικό βάρος της Ελλάδας πως θα
ανταποκριθεί αν αύριο πιεσθεί η Λισαβόνα και μεθαύριο η Μαδρίτη;
Δίχως αμφιβολία η ομολογημένη αναξιοπιστία της ελληνικής πλευράς ως
προς τον προσδιορισμό του ελλείμματος διευκόλυνε το Βερολίνο και όσους
από τους εταίρους μας θέλησαν να ηθικοποιήσουν μια οικονομική και
πολιτική πρόκληση με το επιχείρημα δεν δανείζουμε λεφτά σε απατεώνες -να
τιμωρηθούν για τις επιλογές τους...
Με ποιο επιχείρημα θα αντιμετωπισθεί μια ενδεχόμενη ανάγκη της
Λισαβόνας και Μαδρίτης για στήριξη; Το επιχείρημα του τραπεζίτη Οτμαρ
Ισιγκ που πριν από δύο μήνες από τις στήλες των FT μας έλεγε ξεκάθαρα
ότι το στοίχημα είναι η υπεράσπιση του Ευρώ χωρίς Οικονομική
Διακυβέρνηση και Πολιτική Ένωση εγκαταλείφθηκε εκ των πραγμάτων όταν η
Μέρκελ συμφώνησε στον συμβιβασμό που διαμορφώθηκε στην Σύνοδο Κορυφής
στις 25-26.3
Με τα παραπάνω δεδομένα είναι σαφές ότι οι εσωτερικές δυσκολίες της
Μέρκελ από την εξισορρόπηση με τους κυβερνητικούς συνεταίρους της τους
Φιλελεύθερους του υπουργού Εξωτερικών Βέστερβελε μέχρι τις τοπικές
εκλογές στο ομόσπονδο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας έχουν
υπερτιμηθεί ως προς την διαμόρφωση των επιλογών του Βερολίνου σήμερα
απέναντι στην Αθήνα αύριο απέναντι σε άλλες χώρες του Νότου της
Ευρωζώνης.
Με την πρωτοφανή στα ευρωπαϊκά χρονικά σκληρή στάση της απέναντι στην
Αθήνα το Βερολίνο επεχείρησε να εμποδίσει ένα Ντόμινο Δημοσιονομικής
Κρίσης στον Νότο με τον πειθαναγκασμό των κυβερνήσεων να λάβουν
προληπτικά μέτρα καθώς το κόστος της στήριξης προβάλλει ως αποτρεπτικό
και απαγορευτικό.
Παραμένει να διαπιστώσουμε αν η επίδειξη πυγμής της Γερμανίας θα έχει
τα προσδοκώμενα από την Μέρκελ αποτελέσματα ή αντίθετα θα λειτουργήσει
σαν Αυτοεκπληρούμενη Προφητεία με την πυροδότηση ενός Ντόμινο
Δημοσιονομικών Κρίσεων...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 26/04/2010)