Αν εξαιρέσει κανείς τον θρίαμβο των αγορών που εξανάγκασαν την Ε. Ε.
μαζί με το ΔΝΤ να υποσχεθούν ένα μηχανισμό διάσωσης ύψους 750 δισ. ευρώ
(δηλαδή 1 τρισεκατομμύριο δολάρια) για να καταστείλουν την κρίση, η
δεινή ήττα της Μέρκελ επισκιάζεται από τεράστια δράση της διεθνούς
κερδοσκοπίας να επωφεληθεί από τις αγοραστικές ευκαιρίες, που
πυροδότησαν αλματώδη άνοδο σε όλες τις αξίες. Το δεινό αποτελέσματα της
«μαύρης Kυριακής» στη Ρηνανία-Βεστφαλία για τους Xριστιανοδημοκράτες της
Αγκελα Μέρκελ αποτελεί σύμπτωμα της γενικότερης σύγχυσης και των
μοιραίων λαθών κυρίως της ιδίας της καγκελαρίου.
H Kυριακή
επιφύλαξε ισχυρό ράπισμα στη Μέρκελ, δεδομένου ότι το αποτέλεσμα είναι
το χειρότερο σε εκλογές της Γερμανίας, καθώς πυροδοτεί ένα νέο πολιτικό
περιβάλλον. Την τακτική της κωλυσιεργίας στην οποία επέμενε η Γερμανίδα
καγκελάριος ήταν, μεν, τραγική για τη χώρα, αλλά έγινε μπούμερανγκ και
για την ίδια. Η Αγκελα Μέρκελ ποτέ δεν ήταν διατεθειμένη να παράσχει
στην Ελλάδα την ουσιαστική στήριξη που χρειαζόταν η χώρα μας για να
αντιμετωπίσει με τις παλινωδίες της η κυβέρνηση Παπανδρέου την εφιαλτική
δημοσιονομική κρίση. Στο τέλος, η Αγκελα Μέρκελ λογοδότησε στους
ψηφοφόρους της και στους Φιλελεύθερους Δημοκράτες που συμμετέχουν στην
κυβερνητική συμμαχία, αλλά δεν την πίστεψαν. Το πρόβλημα ωστόσο είναι
ότι η Γερμανία σκέφτεται ακόμη με όρους «εγκλήματος και τιμωρίας».
Μάλιστα, η καγκελάριος έχει ήδη δηλώσει ότι θα πρέπει να θεσπιστεί η
δυνατότητα αποπομπής από την Ευρωζώνη κρατών που παραβιάζουν τους
κανόνες.
Σύμφωνα με τη βρετανική Independent, η «Σιδηρά Φράου»,
όπως την αποκαλεί, δεν θα μπορούσε να δείξει αλληλεγγύη καθώς φανέρωσε
–με την αντίδρασή της στην ελληνική κρίση– ότι αντιμετωπίζει τις
εξελίξεις με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετούν στο τέλος μόνο τους δικούς
της σκοπούς.
Αδιαμφισβήτητο το δικαίωμα της Γερμανίας να
ενεργήσει κατά το εθνικό της συμφέρον. Κατά την άσκηση, ωστόσο, αυτού
του δικαιώματος, η Γερμανία υπονομεύει την ηγετική της θέση στο
ευρωπαϊκό σύστημα, διότι η ηγεσία σε οποιοδήποτε επίπεδο προϋποθέτει
ευελιξία, και ίσως θυσίες. Τα επιχειρήματα των Γερμανών είναι, βεβαίως,
βάσιμα σχετικά με την Ελλάδα, καθώς η οικτρή οικονομική κατάσταση της
χώρας μας δεν οφείλεται, αλλά απλώς επιδεινώθηκε από τη διεθνή
δημοσιονομική κρίση.
Η έκκληση της Μέρκελ ότι υποχρέωσή της είναι
να διασφαλίσει τη σταθερότητα του ευρώ, δεν λήφθηκε σοβαρά υπ’ όψιν!
Φυσικά η ελληνική κρίση έδρασε αποσταθεροποιητικά για το ευρώ. Εξίσου
αποσταθεροποιητική, ωστόσο, είναι και η γερμανική τακτική της
υπερσυσσώρευσης και της χαμηλής κατανάλωσης. Πρόκειται για δύο χρόνια
προβλήματα, τα οποία η Ευρωζώνη δεν είχε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει.
Η
καγκελάριος αποδέχθηκε τον μηχανισμό διάσωσης για τις χώρες-μέλη της
Ευρωζώνης που κινδυνεύουν ως έσχατη λύση, αφού πρώτα ικανοποίησε τις
βασικές απαιτήσεις της: ρόλο για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην
Ευρωζώνη και δέσμευση για αυστηρότερους δημοσιονομικούς κανόνες στην Ε.
Ε. Αρνήθηκε οποιαδήποτε κίνηση έκδοσης κρατικών ομολόγων της Ευρωζώνης
από κοινού, αλλά και να τεθεί ως ζήτημα ο ρόλος του ίδιου του Βερολίνου
στις οικονομικές ανισορροπίες της Ευρωζώνης. Επί σειρά ετών, η Γερμανία
διοικούσε την Ευρώπη από τα παρασκήνια, είχε όμως παραδώσει το προσκήνιο
στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στη Γαλλία και στις μικρότερες χώρες.
Πάντως, η
Γερμανία είναι πλέον φτωχότερη απ’ ό, τι στο παρελθόν. Οι επιτυχίες της
χώρας ως μηχανής εξαγωγών δεν αμφισβητούνται, αλλά το κατά κεφαλήν
εισόδημα έχει μειωθεί και η φτώχεια αποτελεί πλέον σημαντικό παράγοντα,
κάτι που δεν ίσχυε στην περίοδο πριν από την επανένωση. Η Γερμανία
υποχρεώθηκε να πιει ένα πολύ πικρό φάρμακο προκειμένου να ανταποκριθεί
στις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης. Η κατάσταση, λοιπόν, ήταν σαφώς
διαφορετική τις ημέρες του Χέλμουτ Κολ, του συντηρητικού καγκελαρίου που
ηγήθηκε της επανένωσης και ο οποίος θεωρείται εκ των υπερμάχων της
ευρωπαϊκής διεύρυνσης. Ο κ. Κολ ήταν εκείνος που συμφώνησε ότι το μάρκο
–το λατρεμένο νόμισμα των Γερμανών– έπρεπε να θυσιαστεί στον βωμό ενός
ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. «Αν παρατηρήσετε τις αλλαγές στη Γερμανία
από τον Κολ στον Σρέντερ και από εκεί στη Μέρκελ, θα αντιληφθείτε ότι
και η ευρωπαϊκή πολιτική πέρασε σταδιακά από τα χέρια των οραματιστών σε
αυτά των τεχνοκρατών», σχολιάζουν οι Γερμανοί αναλυτές.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 11/05/2010)