Το 1955 στο Μπαντούγκ της Ινδονησίας με πρωταγωνιστές το οικοδεσπότη Σοεκάρνο, τον πρωθυπουργό της Κίνας Τσου Εν Λάι , και τον ηγέτη της Αιγύπτου Νάσερ και τον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας ιδρύθηκε το Κίνημα των Αδέσμευτων που για τρεις δεκαετίες αμφισβήτησε το διπολικό μονοπώλιο ΗΠΑ-ΕΣΣΔ στη διαμόρφωση των παγκόσμιων ισορροπιών.
Σήμερα, σε ένα κόσμο που ήδη αποκαλείται πολυπολικός με την ενίσχυση του ρόλου των G20 να αποτελεί μια περίτρανη επιβεβαίωση, η διαμεσολάβηση των ηγετών της Τουρκίας και της Βραζιλίας Ερντογάν και Λούλα για να επιλυθεί το πρόβλημα του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης ανεξάρτητα από την αποδοχή της ή όχι από ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία είναι ένα μανιφέστο διεκδίκησης θεσμικής κατοχύρωσης της πολυπολικότητας με την εμπλοκή στη διαχείριση κρίσεων και των αναδυόμενων δυνάμεων σε ισότιμο ρόλο με τις παλαιές.
Η ίδια η συμφωνία της Τεχεράνης και ειδικότερα η στάση της ιρανικής ηγεσίας υπηρετεί πλήρως και αποκλειστικά την παραπάνω στόχευση: Οι προβλέψεις είναι πανομοιότυπες με τις απαιτήσεις της Ομάδας των 6 -τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συν τη Γερμανία- με μόνη διαφορά ότι το Ιράν δείχνει να εμπιστεύεται για να επιδείξει την ίδια συμμόρφωση αντί της Δύσης δύο αναδυόμενες Δυνάμεις.
Ανεξάρτητα από την τελική τύχη της πρωτοβουλίας Ερντογάν-Λούλα είναι κάτι παρά πάνω από βέβαιο ότι με δεδομένο το αδιέξοδο σε σειρά από μέτωπα κρίσεων και συγκρούσεων, οι αναδυόμενες Δυνάμεις δεν έχουν τίποτε να χάσουν με την προώθηση ρυθμίσεων και συμβιβασμών που να ανταποκρίνονται στα ζητούμενα σταθεροποίησης σε περιφερειακό επίπεδο με τα πεδία δοκιμής να είναι πολλά:
-Πρώτον, η σταθεροποίηση του μετακατοχικού Ιράκ είναι ήδη υπόθεση κατά κύριο λόγο του Ιράν και δευτερευόντως της Τουρκίας.
-Δεύτερον, οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν-Πακιστάν μπορούν να επηρεασθούν από την προσέγγιση και τον συντονισμό ανάμεσα στην Τεχεράνη και το Νέο Δελχί.
-Τρίτον, ακόμη και στην κεντρική σκηνή του Μεσανατολικού, η αραβοϊσραηλινή σύγκρουση έχει περάσει σε νέα φάση όχι τόσο λόγω της αδυναμίας της Ουάσιγκτον να επιβληθεί στον απορριπτισμό και την περιχαράκωση της κυβέρνησης Νετανιάχου όσο από το γεγονός ότι δεν νοείται πλέον συνολική λύση χωρίς την συμμετοχή της Τεχεράνης και της Αγκυρας.
Η συμφωνία Αχμαντινετζάντ-Ερντογάν-Λούλα καταγράφεται σε μια στιγμή που είχαν σημειωθεί βήματα προόδου, ώστε πρώτα η Μόσχα και στη συνέχεια το Πεκίνο να αποδεχθούν να συνεργασθούν εντός και εκτός Συμβουλίου Ασφαλείας με τις ΗΠΑ και τους τρεις Μεγάλους της Ευρώπης, τη Γαλλία, τη Βρετανία και τη Γερμανία για τη διαχείριση κρίσεων και συγκρούσεων. Τι θα πράξουν Κίνα και Ρωσία, πώς θα τοποθετηθούν απέναντι στη δραστηριοποίηση των αναδυόμενων δυνάμεων;
Το γεγονός ότι τόσο η Τουρκία όσο και η Βραζιλία είναι αυτή την περίοδο μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς θέτει ξανά στην επικαιρότητα την πρόκληση τη διεύρυνσης της Κλειστής Λέσχης των Μονίμων Μελών, μια μεταρρύθμιση που άρχισε να συζητείται πριν από είκοσι χρόνια για να επιτρέψει την εισδοχή της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, μια περιοριστική εκδοχή της διεύρυνσης που γρήγορα ξεπεράσθηκε από τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα με αποτέλεσμα το πλήρες βραχυκύκλωμα.
(από την εφημερίδα "Ημερησία", 18/5/2010)