Όλα τα θέματα στην πραγματικότητα είναι πολύ απλά, αλλά η
ανθρώπινη σκέψη, έχει την τάση να τα κάνει πολύ σύνθετα. Έτσι, οι αποφάσεις
παίρνονται με τεράστια καθυστέρηση και η πολυπλοκότητα στην υλοποίηση,
δημιουργεί απίστευτο κομφούζιο.
Κυρίως οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες, θέλουν την
πολυπλοκότητα, διότι έτσι αποφεύγουν να δώσουν ριζικές λύσεις και ταυτόχρονα
έχουν πολλά παράπλευρα οφέλη. Χαϊδεύοντας αυτιά, τελικά δυσαρεστούν και
ζημιώνουν τους πάντες. Βεβαίως υπάρχει και η διαχρονική σκοπιμότητα να
διογκώνεται η γραφειοκρατία, η αντινομία και η πολυνομία, ώστε «μ’ έναν σμπάρο
δυο τρυγόνια»: Και διαιώνιση της διαφθοράς και πλήρης ατιμωρησία
Διαπιστώνοντας ξανά και ξανά την αδυναμία εφαρμογής της
(δαιδαλώδους και αντιφατικής) νομοθεσίας, στην πράξη αναγκαζόμαστε να
περιφρονούμε τους νόμους. Έτσι, φτάσαμε στην πλήρη ασυδοσία. Τα παραδείγματα
είναι πάμπολλα:
Η επικείμενη άρση του καμποτάζ συνοδεύεται με διατάξεις του
τύπου «το πλοίο πρέπει να παραμένει τουλάχιστον 72 ώρες στα ελληνικά χωρικά
ύδατα και να πιάνει τουλάχιστον 3 λιμάνια». Σκέφθηκε άραγε ο εμπνευστής αυτής
της διάταξης τον τρόπο που θα ελεγχθεί στην πράξη, την πρακτική της αξία, αλλά
και το κόστος της; Αλλά και πώς τελικά μπορούν να επιβληθούν κυρώσεις; Πολύ
αμφιβάλλουμε, διότι οι «παραγωγοί» των νόμων είναι πολιτικοί, γραφειοκράτες και
καθηγητές που λίγη εμπειρία έχουν πώς ασκείται το management και ο έλεγχος.
Οι ιδιοκτήτες ταξί αντιδρούν στον τρόπο φορολογίας τους,
επικαλούμενοι ότι χρησιμοποιούν και οδηγούς που ενώ «εμφανίζονται» ως μισθωτοί,
στην πράξη είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, που δίνουν κάποιο αντίτιμο στον
ιδιοκτήτη. Η ελληνική πολιτεία δεν έχει μέχρι στιγμής βρει τρόπο να λύσει ένα
απλούστατο θέμα. Αποτέλεσμα: Τα ταξί, με καθυστέρηση 2 δεκαετιών, έβαλαν
ταμειακές μηχανές, που όμως κανείς δεν λαμβάνει υπ’ όψιν... Η
αναποτελεσματικότητα και το καραγκιοζιλίκι σε όλο τους το μεγαλείο και η
φοροδιαφυγή στο φόρτε της! Ο δε νομοθέτης, ψοφοδεής μπροστά στη συντεχνία.
Μήπως είδατε πώς το Υπουργείο Μεταφορών ακύρωσε στην πράξη
την απελευθέρωση των χερσαίων μεταφορών; Πώς τελικά καταφέρνει να αυξήσει το
κόστος μεταφορών αντί να το μειώσει; Γι’ αυτό και δεν ακούστηκε άχνα από τη
συντεχνία των φορτηγατζήδων, που έσπευσαν θρασύτατα να συγχαρούν την Πολιτεία
που τους προστάτευσε, σε βάρος φυσικά του καταναλωτή.
Τελευταία, πολύς λόγος γίνεται για τις πισίνες. Κανείς και
κυρίως η Πολιτεία, δεν έχει αντιληφθεί πιο ακριβώς είναι το πρόβλημα (που όμως
είναι πρόσφορο για λαϊκισμό). Πολλοί απέφυγαν να δηλώσουν τις πισίνες τους, όχι
για λόγους φορολογικούς, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά διότι η διαδικασία έκδοσης
αδείας είναι δαιδαλώδης, αμφιλεγόμενη, χρονοβόρα και αντικείμενο υψίστης
εκμετάλλευσης του καταναλωτή από τους μηχανικούς. Οι συχνά αστρονομικές
χρεώσεις των μηχανικών για την έκδοση αδείας, στηρίζονται στην απίστευτη
γραφειοκρατία. Έτσι, ο καταναλωτής καταφεύγει στη «βολική» λύση, να μην βγάζει
άδεια, προς μεγίστη ζημία της Πολιτείας. Με απλή νομοθεσία οι πάντες θα
έσπευδαν να δηλώσουν τις πισίνες τους και η Πολιτεία θα εισέπραττε άμεσα
δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Τόσα χρόνια που επιμένουμε σε νομοθετήματα
εκατοντάδων σελίδων, τι καταφέραμε; Μια τρύπα στο νερό! Δεν προστατεύεται ο
καταναλωτής, δεν πληρώνει ο πολίτης, δεν ωφελείται η Πολιτεία.
Η φορολογική μας νομοθεσία αντίστοιχα, προβλέπει εξοντωτικές
ποινές, ειδικά για πλαστά ή εικονικά τιμολόγια. Όμως η φοροδιαφυγή συνεχώς
διογκώνεται και οι κυρώσεις απουσιάζουν! Ο λαϊκισμός όμως θριαμβεύει!
Οι αναπτυξιακοί νόμοι είναι ανεκδιήγητοι και αντιαναπτυξιακοί!
Δεκαετίες ολόκληρες οι επιδοτήσεις μετατρέπονται σε κάθε μορφής καταναλωτικό
αγαθό (από αυτοκίνητα, βίλλες, μέχρι ταξίδια σε μέρη εξωτικά και ονειρεμένα),
μέσω ...υπερτιμολογήσεων. Ερχόταν ο «ατσίδας» και υποσχόταν θέσεις εργασίας,
μεγάλα κέρδη, αειφορία, κλπ. Και με την πάροδο 3ετίας, αφού έπαιρνε την
επιδότηση, έβαζε λουκέτο με τη δήλωση ότι «δυστυχώς οι συνθήκες δεν
επέτρεψαν…».
Επομένως, ας στραφούμε επί τέλους σε απλότητα και
κρυστάλλινες και λιτές διατυπώσεις, που θα δίνουν λύσεις και θα επιτρέπουν
απλούς και αποτελεσματικούς ελέγχους και ανάλογες κυρώσεις για τους παραβάτες.
Και ας αποφασίσουμε κάποτε να κάνουμε το αυτονόητο: Να επιδοτούμε δηλαδή το
αποτέλεσμα και ποτέ την προσπάθεια, που συχνότατα καταβάλλεται μόνο στα χαρτιά.
(από την εφημερίδα "Εστία", 19/5/2010)