Κατέβηκα χθες στον Πειραιά με τον Γλαύκο για να προσευχηθώ στις θεές
Βρυξέλες και Ευρώ. Εκεί πετύχαμε κάποιους συντρόφους, ανάμεσά τους και τον Πολέμαρχο,
ο οποίος ήταν προβληματισμένος.
«Γιατί σκεπτικός;», τον ρώτησα.
Απάντησε πως η γυναίκα του, μια κομμώτρια, μόλις πληροφορήθηκε από
τη Συνέλευση ότι λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το Θησαυροφυλάκιο, το
κράτος δεν μπορεί πλέον να της καταβάλει το επίδομα για τη βαφή μαλλιών με
αιγυπτιακή χέννα.
Λερώνει τα χέρια της πολύ, είπε. «Είναι αυτή απόφαση ενός δίκαιου
κράτους, το να καταργεί τη ρύθμιση για τις Πιθανώς Επικίνδυνες Ουσίες από το
Συμβόλαιο του Συνδέσμου Κομμωτριών, το οποίο ανάγεται στην εποχή των Τιτάνων»;
Εν μέσω της γενικότερης συζήτησης, ο Κέφαλος, ένας συνταξιούχος, άρχισε
να βρίζει με λόγια που θα έκαναν την Ήρα να ντραπεί, λέγοντας ότι και εκείνος
κακομεταχειρίστηκε από τη Συνέλευση.
Τώρα, μου λέει, δεν μπορώ πλέον να ταξιδέψω δωρεάν με την τριήρη στη
Μύκονο, όπου κάνω θυσίες στο Λάδι Μαυρίσματος του Απόλλωνα. Θα πληρώσω ο ίδιος;
Δεν υπηρέτησα την Αθήνα επί δέκα χρόνια δίνοντας άδειες και πληρώνοντας τους Θεσσαλούς
επιθεωρητές λαδιού;
Πράγματι, το έπραξες, του απαντώ, αλλά και η Συνέλευση δεν σε αποζημίωσε
με επιπλέον αμοιβή επειδή ήξερες να χειρίζεσαι τον άβακα και επειδή μιλάς Φοινικικά;
«Γιατί να μην πάρω λίγο παραπάνω;», απαντά με έμφαση. Οι υλοτόμοι
δεν παίρνουν παραπάνω επειδή εργάζονται στο δάσος;
Πολύ καλά, του απάντησα, αλλά να σε ρωτήσω: Ο ψαράς πρέπει να παίρνει
παραπάνω επειδή ψαρεύει;
Ο Γλαύκος απάντησε: Ναι, αυτό θα ήταν δίκαιο, καθώς τα ψάρια μπορεί
να τα αγαπά ο Ποσειδών, αλλά βρωμάνε. Και δεν είναι ευχάριστη δουλειά, διότι πρέπει
να σηκώνεσαι νωρίς, πριν ακόμα φανεί στην ανατολή το άρμα του Ηλίου.
Ο άτακτος Αδείμαντος παρενέβη: «Υποθέτω, Σωκράτη, πως τώρα θα ρωτήσεις
αν ο φιλόσοφος πρέπει να αμείβεται παραπάνω για να διαφθείρει τη νεολαία των
Αθηνών». Το σχόλιο αυτό ενέτεινε την ατμόσφαιρα.
Απάντησα πως προτού αυξηθεί η αμοιβή του φιλόσοφου, Αδείμαντε, πρέπει
πρώτα να του δώσεις μια αμοιβή. Κοιτάξτε τον χιτώνα μου. Δεν είναι τόσο καλός όσο
του φίλου σου του Νικέρατου, ο οποίος πληρώνεται περισσότερο ως ταμίας στο ναό της
Αθηνάς από ότι αμείφθηκε ο Ηρακλής για τον καθαρισμό των Στάβλων του Αυγεία. Και
λαμβάνει επίδομα μόνο και μόνο επειδή πηγαίνει στην ώρα του. Δεν είναι λοιπόν άξιο
απορίας που το θησαυροφυλάκιο μοιάζει σαν να το επισκέφτηκαν οι Ερινύες. Πες
μου, ο γενναίος Αχιλλέας απαίτησε επίδομα για τον φόνο του Έκτορα;
Θα έπρεπε, απάντησε ο Κλειτοφών. Με βάση το άρθρο 17 της Σύμβασης
του Σωματείου των Πολεμιστών, οποιοσδήποτε προσφέρεται να μονομαχήσει στη διάρκεια
πολιορκίας, η οποία λαμβάνει χώρα πάνω από 100χμ από την Αθήνα και διαρκεί πάνω
από ένα έτος, έχει το δικαίωμα να λάβει τριπλή αμοιβή, συν πλήρη συνταξιοδότηση,
η οποία επεκτείνεται στους θηλυκούς απογόνους του μέχρι και στην τρίτη γενιά. Και
φυσικά μπορεί να μετακινείται δωρεάν με τις τριήρεις ισοβίως, καθώς και να
συμβουλεύεται το Μαντείο των Δελφών τρεις φορές κάθε χρόνο.
Μια καλή προσφορά, πράγματι, αποκρίθηκα. Ίσως μάλιστα να προσφερθώ
και εγώ ο ίδιος για μονομαχία. Αλλά να σας ρωτήσω, Γλάυκε, Πολέμαρχε και εσάς τους
υπόλοιπους: Ποιος θα πληρώσει για όλες αυτές τις αμοιβές, τη στιγμή που ο άνεμος
αντηχεί μέσα στο άδειο Θησαυροφυλάκιο της Σίφνου;
Μουρμούριζαν μεταξύ τους. Τελικά ο Θρασύμαχος είπε: «Ας ρωτήσουμε τους
θεούς. Σίγουρα δεν θα μας εγκαταλείψουν στο έλεος των αυστηρών Βρυξελών και του
Ευρώ».
Φυσικά, είπα, κάντε τις προσευχές σας στον Όλυμπο, αλλά θυμηθείτε:
Όποιος καταστρέφεται από τους θεούς, πρώτα γίνεται συνταξιούχος στα 40 του.
* ο Κρίστοφερ Μπάκλεϊ είναι συγγραφέας.
(από τους
New York Times,
26/5/2010
)