Πάντοτε υποστήριζα ότι κάπου επάνω από τη Μεσόγειο βρίσκεται μια
γεωπολιτική διαχωριστική γραμμή, κάτι σαν παραπέτασμα ή κουρτίνα, μέσω
της οποίας η αγαπητή Γηραιά Δύση (αυτή που λεγόταν κάποτε χριστιανοσύνη)
βλέπει τη Μέση Ανατολή και έπειτα παρερμηνεύει όσα παρατηρεί. Η
προσφορά του Ιράν για ειρηνική επίλυση του ζητήματος του πυρηνικού του
προγράμματος γίνεται απειλή και αιτία για κυρώσεις. Οι επερχόμενες
εκλογές στην Αίγυπτο θεωρούνται ακόμη ένα βήμα προς τη δημοκρατία και
όχι παράταση της εξουσίας της μονοκομματικής κυριαρχίας ενός 81χρονου
δικτάτορα.
Το ξεκίνημα- για άλλη μια φορά - «έμμεσων» συνομιλιών
μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων είναι ακόμη μια επιτυχία της
αμερικανικής διπλωματίας και όχι επονείδιστο σύμβολο της δεινής θέσης
των Παλαιστινίων. Η σφαγή στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν είναι σύμβολο της
«απελπισίας» της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν, παρά απόδειξη ότι έχουμε
χάσει τον πόλεμο και στις δύο χώρες. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της
Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής, ωστόσο, δεν είναι τόσο βαθιές, ούτε
κρύβουν τόσο μεγάλο μέρος της αλήθειας.
Οι Σοβιετικοί, όπως
γνωρίζουμε, εισέβαλαν στο Αφγανιστάν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά
τους - ο Μπρέζνιεφ φοβόταν ότι η απώλεια του κομμουνιστή συμμάχου του
στην Καμπούλ θα προκαλούσε επιθέσεις από μουσουλμάνους στη Νότια
Σοβιετική Ενωση-, αλλά υποστήριζαν ότι πολεμούσαν υπέρ μιας
σοσιαλιστικής ισότητας, ειδικά στα σχολεία και στη δημόσια Υγεία, για
την εκπαίδευση του αφγανικού στρατού κ.ο.κ. Δεν θα συνεχίσω. Ωστόσο οι
Σοβιετικοί έμαθαν πολλά από το Αφγανιστάν και θυμούνται τι τους συνέβη.
Αναρωτιέμαι
γιατί ο Ομπάμα δεν συγκεντρώνει όλους τους «ειδικούς» σε θέματα
εξωτερικής πολιτικής για να αντιμετωπιστεί η επιδεινούμενη τραγωδία στην
περιοχή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν ορδές τμημάτων για
Μεσανατολικές Σπουδές, Ισλαμικές Σπουδές, Εβραϊκές Σπουδές, Αραβικές
Σπουδές- αλλά ποτέ δεν ζητούν τις γνώσεις τους. Γιατί; Επειδή οι
«ειδικοί» και οι κακόφημοι κλώνοι τους στο CΝΝ, στο Fox Νews, στο ΑΒC,
στο ΝΒC, στο CΒS κ.λπ. απλώς δεν θέλουν.
Και τι κρύβεται πίσω
από αυτό; Στράφηκα στον παλιό μου φίλο Τζον Μιρσχάιμερ, έναν από τους
συγγραφείς του βιβλίου «Το εβραϊκό λόμπι και η αμερικανική πολιτική», ο
οποίος τώρα δημοσίευσε ακόμη ένα γενναίο άρθρο για τη θλιβερή επιρροή
του εβραϊκού λόμπι στην Ουάσιγκτον. Ο Μιρσχάιμερ λέει ότι ο Μπαράκ
Ομπάμα «κατάφερε τελικάνα πείσει το Ισραήλ και τους Παλαιστινίους
να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων», ελπίζοντας
ότι αυτό θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στη
Δυτική Οχθη και στη Γάζα. «Δυστυχώς, αυτό δεν θα συμβεί»δηλώνει
ο Μιρσχάιμερ. «Αντίθετα,αυτές οι περιοχές είναι σχεδόν βέβαιο
ότι θα ενσωματωθούν σε ένα “Μεγάλο Ισραήλ”, το οποίο θα γίνει
ένα κράτος απαρτχάιντ, που θα θυμίζει εκείνο της Νότιας
Αφρικής» .
Κανένας αμερικανός πρόεδρος δεν μπορεί
να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ για να αλλάξει την πολιτική του έναντι
των Παλαιστινίων. Ο Μιρσχάιμερ δεν μασάει τα λόγια του. «Ο βασικόςλόγος είναι το εβραϊκό λόμπι, μία ισχυρή συμμαχίαμεταξύ των Αμερικανοεβραίωνκαι των χριστιανο-ευαγγελικών,το οποίο επηρεάζει την αμερικανική πολιτικήστη
Μέση Ανατολή» γραφεί ο Μιρσχάιμερ. Και δεν είναι η πρώτη
φορά που ένας πανεπιστημιακός μιλάει τόσο ανοιχτά.
Από το
1967 κάθε πρόεδρος των ΗΠΑ έχει εκφράσει την αντίθεσή του στην παράνομη
ισραηλινή κατοχή των εδαφών στη Δυτική Οχθη. Κανείς όμως δεν κατάφερε
κάτι. Ο Ομπάμα δεν πρόκειται να έχει καλύτερη τύχη από τους
προκατόχους του. Οπως λέει ο Μιρσχάιμερ, ο Ομπάμα «υπέκυψε» στις
ισραηλινές πιέσεις.
Το λάθος των Ευρωπαίων, φυσικά, είναι ότι
από μόνοι τους δεν λαμβάνουν μέτρα κατά του Ισραήλ επειδή- όπως
υποστηρίζουν λανθασμένα όλοι οι ευρωπαίοι υπουργοί Εξωτερικών- είναι οι
ΗΠΑ που ασκούν την επιρροή στο Ισραήλ. Ναι, έτσι θα έπρεπε να είναι,
αλλά δεν είναι. Και αυτό επειδή, όπως λέει ο Μιρσχάιμερ, το λόμπι ασκεί
τεράστιο έλεγχο στην αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή.
Και τι κάνουμε τελικά; Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε προκλητικούς
δικτάτορες και ηγεμόνες στην περιοχή, τους ενθαρρύνουμε να
εμπιστευθούν τις ΗΠΑ, να κάνουν περισσότερες παραχωρήσεις προς το
Ισραήλ και να καταπιέζουν τους λαούς τους. Μερικές φορές τους ζητούμε
να είναι «πιο δημοκρατικοί». Είναι, άραγε, αυτό το τέλος της
αμερικανικής εποχής; Αλίμονο, όχι ακόμη. Ισως κάποιες από τις αυταπάτες
μας για τη Μέση Ανατολή σταματήσουν. Ισως οι τελευταίες επιθέσεις στο
Ιράκ και στο Αφγανιστάν μάς υποχρεώσουν να αναγνωρίσουμε κάποιες
αλήθειες. Οτι ο μουσουλμανικός κόσμος- όχι οι διαφθαρμένοι ηγέτες του-
δεν γίνεται να υποταχθεί και δεν θα υποταχθεί.
Αλλά
μαθαίνουμε; Οι Ηνωμένες Πολιτείες στέλνουν σμήνη τηλεκατευθυνόμενων
αεροσκαφών επάνω από το Πακιστάν, βομβαρδίζουν το Βαζιριστάν, ένας
Αμερικανός πακιστανικής καταγωγής προσπαθεί να ανατινάξει, για
αντίποινα, ένα αυτοκίνητο στην Τimes Square στη Νέα Υόρκη- και μετά οι
Αμερικανοί, για αντίποινα, σκοτώνουν άλλους 15 ανθρώπους στο Πακιστάν
με τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη κ.ο.κ. Ηρθε η ώρα να ξεφορτωθούμε τις
διαχωριστικές γραμμές, να αντικρίσουμε την πραγματικότητα της ιστορίας
και- να τολμήσω να το πω;να ακούσουμε την- εκάστοτε- ρωσική ηγεσία.
(από την εφημερίδα "The Independent"/"ΤΟ ΒΗΜΑ", 29/05/2010)