Η παραίτηση του Ομοσπονδιακού Προέδρου Κέλερ δείχνει ότι ο στρατηγικός επαναπροσανατολισμός των τελευταίων χρόνων αγγίζει και τον τομέα ταμπού της Μεταπολεμικής Γερμανίας τη χρήση ή την απειλή χρήσης στρατιωτικής ισχύος για την προάσπιση ζωτικών συμφερόντων σε παγκόσμια κλίμακα.
Δειλά - δειλά ο Κολ στο τέλος της θητείας του είχε θέσει ως στρατηγική προτεραιότητα της χώρας να παραμείνει τόπος βιομηχανικής παραγωγής σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία της βιομηχανικής Δυτικής Ευρώπης που μπήκαν στον δρόμο της αποβιομηχάνισης και της μετατροπής τους σε οικονομιες υπηρεσιών με την εσωτερική κατανάλωση ως κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης.
Την πραγματική τομή έκανε ο Σρέντερ με την Ατζέντα 2010 που συμπίεσε το κόστος εργασίας, κατοχύρωσε την ανταγωνιστικότητα και ανέδειξε τη Γερμανία ως μια κατά κύριο λόγο εξαγωγική οικονομία σε παγκόσμια κλίμακα. Οι παραπάνω επιλογές οδήγησαν την κυβέρνηση Μέρκελ σε μετωπική σύγκρουση με την πλειοψηφία των εταίρων της στην Ευρωζώνη ως προς τη διαχείριση της κρίσης και υποθηκεύουν σήμερα συνολικά το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Ο Κέλερ οδηγήθηκε στην παραίτηση επειδή είπε το αυτονόητο, ότι μια εξαγωγική οικονομία πρέπει να διαθέτει τα εργαλεία για την προάσπιση των ζωτικών συμφερόντων σε παγκόσμια κλίμακα θέτοντας, εμμέσως πλην σαφώς, την πρόκληση της αναδιοργάνωσης της στρατιωτικής ισχύος της χώρας:
- Σήμερα, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Γερμανίας με βάση πολιτών που υπηρετούν υποχρεωτική θητεία μοιάζει με υστερόγραφο του Ψυχρού Πολέμου, μια ογκώδης μηχανοκίνητη χερσαία δύναμη σχεδιασμένη να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο συνασπισμό.
- Την ίδια στιγμή, η Γαλλία έχει συγκροτήσει έναν επαγγελματικό στρατό μικρού όγκου, αποκλειστικά προετοιμασμένο για υπερπόντιες επιχειρήσεις σε παγκόσμια κλίμακα, με στόχο είτε την προάσπιση ζωτικών οικονομικών συμφερόντων, όπως η πρόσβαση σε πηγές ενέργειας, είτε την αξιοπιστία της χώρας ως της πιο ισχυρής αμυντικής συνιστώσας της Ε.Ε. αλλά και του πιο ισχυρού εταίρου των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ.
Η χειραφετημένη από την ταύτισή της με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση Γερμανία της Μέρκελ δεν διεκδικεί μόνο παρόμοιο με τη Γαλλία στρατιωτικό ρόλο, αλλά κάτι πολύ παραπάνω: Τη διπλωματική και αμυντική αξιοπιστία μιας χειραφετημένης από ευρωπαϊκές δουλείες και ισορροπίες παγκόσμιας στρατηγικής.
Με τη Βρετανία στο περιθώριο της Ευρώπης και το μέλλον της διμερούς ευρωπαϊκής συνεργασίας με τη Γαλλία αβέβαιο, η Γερμανία δεν μπορεί να επενδύει σε μια αβέβαιη ευρωπαϊκή αμυντική σύμπραξη. Η χειραφέτησή της από τα πολιτικά ταμπού της ήττας του 1945 είναι πλέον μια σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εταίροι της σήμερα και η αντίστοιχη χειραφέτηση για την απόκτηση της κατάλληλης στρατιωτικής ισχύος που να στηρίζει ζωτικά οικονομικά συμφέροντα εκτός Ευρώπης είναι πλέον ζήτημα χρόνου.
Εξυπακούεται ότι ακόμη και στην περίπτωση που θα καταστεί δυνατή η διατύπωση ενός νέου συνολικού ευρωπαϊκού συμβιβασμού, το Βερολίνο θα έχει βαρύνουσα παρουσία και στην κοινή άμυνα που μέχρι πρόσφατα έμοιαζε να είναι το αποκλειστικό προνόμιο του διδύμου Γαλλίας-Βρετανίας, που με τη συμβατική στρατιωτική του ισχύ, την πυρηνική του συνιστώσα κα τη συμμετοχή του στην ομάδα των Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ εξισορροπούσε σε κάποιο βαθμό την οικονομική ισχύ της Γερμανίας.
(από την εφημερίδα "Ημερησία", 2/6/2010)