Θεωρούμε
τις Ένοπλες Δυνάμεις -και όχι αδίκως- συνώνυμο προς την τάξη και την αρτία οργάνωση. Και έχουμε την αξίωση να κάνουν τα πάντα ή
σχεδόν τα πάντα. Να ανταποκρίνονται στην αποστολή τους, να προστρέχουν σε κάθε
δυσκολία του Κράτους, να μεταφέρουν ασθενείς, να περιθάλπουν σεισμοπλήκτους,
πλημμυροπλήκτους και άλλους αναξιοπαθούντες και να
διατηρούν το επίπεδο της αποτελεσματικότητός τους με
συνεχή μείωση των παρεχομένων σε αυτές πιστώσεων.
Είναι
περισσότερα από δέκα χρόνια τώρα, που η απάντησις σε οποιαδήποτε οικονομικό πρόβλημα που ανακύπτει
είναι η μείωσις των δαπανών για την άμυνα. Εκ
παραλλήλου ο Στρατός μεταπίπτει σταδιακώς σε επαγγελματικό με τις αλλεπάλληλες
μειώσεις της στρατιωτικής θητείας, οπότε το πραγματικό κόστος λειτουργίας του
ουσιαστικώς αυξάνεται! Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι οι προσπάθειες
μειώσεως των μεγεθών με κατάργηση περιττών μονάδων και στρατοπέδων προσκρούει
στις αντιδράσεις των «τοπικών κοινωνιών»…
Έτσι
καταφέραμε να φέρουμε και τις Ένοπλες Δυνάμεις πολύ κοντά στο
επίπεδο ανοργανωσιάς, σπατάλης και αναποτελεσματικότητος στο οποίο ευρίσκεται και ο υπόλοιπος
κρατικός μηχανισμός!
Απλή
απόδειξις της καταστάσεως αυτής
είναι το γεγονός ότι επί 15 περίπου χρόνια, οι Ένοπλες Δυνάμεις τελούν υπό
καθεστώς διαρκούς αναδιοργανώσεως, η οποία χαρακτηρίζεται από παλινωδίες και ως
εκ τούτου η ολοκλήρωσίς της δεν διαφαίνεται στο
προσεχές μέλλον.
Παρά
ταύτα, αν ξεσπάση αύριο μια κρίσις,
θα έχουμε την αξίωση να αντιμετωπισθή επιτυχώς και αν
τούτο δεν επιτευχθή, θα ζητούμε την παραδειγματική
τιμωρία της στρατιωτικής ηγεσίας. Το εάν της είχαμε χορηγήσει τα μέσα για να
αντιμετωπίση την κρίση μάλλον θα συγκαλυφθή άρον - άρον για να μην αρχίσουν να έρχονται στην
επιφάνεια και οι ευθύνες των Κυβερνήσεων για την τραγική αυτή
κατάσταση.
Αν θα
πρέπει να καταλογίσουμε κάτι στην στρατιωτική ηγεσία (και δεν
εννοούμε μόνο την σημερινή), είναι το γεγονός ότι δεν βγήκε ποτέ να καταστήση σαφή την πραγματικότητα, τις ελλείψεις που
υπάρχουν και τις πραγματικές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν.
Η
σημερινή κατάστασις από την άλλη
πλευρά, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την γιγάντωση των φαινομένων
κακοδιαχειρίσεως και σπατάλης που απειλούν όλους τους μεγάλους οργανισμούς. Όταν
τελούμε συνεχώς υπό αναδιοργάνωση, εύλογο είναι να ξεφεύγουν τα προβλήματα της
καθημερινότητος τα οποία όμως σωρεύονται και
λειτουργούν εις βάρος του συνόλου.
Στα
υπάρχοντα προβλήματα συντελεί και το καθεστώς αδιαφανείας το οποίο οι ίδιες οι Κυβερνήσεις έχουν αφήσει να
διαμορφωθή. Είμαστε η μοναδική πολιτισμένη χώρα στην
οποία το βασικό κείμενο που προσδιορίζει την αμυντική μας πολιτική (και ως εκ
τούτου και τις απαιτήσεις ετοιμότητος των Ενόπλων
Δυνάμεων) παραμένει αυστηρά απόρρητο.
Από τις
πρώτες ερωτήσεις που ετέθησαν στον υπουργό Εθνικής Αμύνης κ.
Ε. Βενιζέλο ήτο το εάν σκοπεύει να αναθεωρήση την
Πολιτική Εθνικής Αμύνης (ΠΕΑ) και αν αντιμετωπίζη το ενδεχόμενο να αποχαρακτηρίση από την απόρρητη διαβάθμισή του, αυτό το
κείμενο πολιτικής. Οκτώ μήνες αργότερα δεν έχει ευαρεστηθή να απαντήση επί του
θέματος. Ζητεί όμως μειώσεις, αναδιοργάνωση, νέες δομές δυνάμεων και άλλα πολλά…
Τα κριτήρια αυτών των απαιτήσεων παραμένουν αδιαφανή, αφού το κείμενο βάσει του
οποίου θα κριθούν διατηρείται επτασφράγιστο μυστικό!
Επειδή
δεν πιστεύουμε ότι είτε η πολιτική ηγεσία είτε η στρατιωτική έχουν κακές
προθέσεις, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά δεικνύουν αν μη τι άλλο
προχειρότητα. Η απάντησις στα οικονομικά και
οργανωτικά προβλήματα δεν είναι οι αυξήσεις ή οι μειώσεις δαπανών και δυνάμεων.
Η απάντησις είναι ο εξορθολογισμός. Και τούτο σημαίνει μελέτες, ενδεχομένως και
από ανεξαρτήτους συμβούλους ή ομάδες εργασίας εκτός δομής στρατιωτικής
ιεραρχίας. Οι απαιτούμενες μειώσεις δεν μπορεί να προσδιορισθούν αυθαιρέτως στο
30%. Αλλού μπορεί να είναι μικρότερες και αλλού
μεγαλύτερες.
Σημαίνει
ακόμη οικονομίες κλίμακος με
ενοποίηση μηχανισμών διοικητικής μερίμνης και υποστηρίξεως και τέλος αξιοποίηση
της εγχωρίας αμυντικής βιομηχανίας την οποία το ελληνικό Κράτος, έχει αφήσει να
«ρημάξη» αρνούμενο να στηρίξη ακόμη και εξαγωγικές προσπάθειες! Και όμως όταν για
πρώτη φορά ετέθη θέμα περικοπής δαπανών, οι οικονομίες κλίμακος θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέτρο…