Με ένα ανακοινωθέν του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, όπως άλλωστε
ήταν αναμενόμενο, έληξε χθες στο Τορόντο η Σύνοδος Κορυφής της Ομάδας
των G20.
Αναμενόμενο αποτέλεσμα, γιατί παρά το γεγονός ότι η γραμμή πλεύσης
της Γερμανίας -την οποία έχει επιβάλει στους εταίρους της στην Ευρωζώνη-
βρίσκει απέναντί της τα περισσότερα μέλη της Ομάδας, δεν έχουν ακόμη
ωριμάσει οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις για μια στενή συνεργασία όσων
θίγονται άμεσα από την πολιτική της Μέρκελ: Αν η Μέρκελ παραμείνει στην
Καγκελαρία και δεν υπάρξουν κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές στην
υπόλοιπη Ευρωζώνη που να βραχυκυκλώσουν τη σκληρή δημοσιονομική
πειθαρχία τότε είναι βέβαιο ότι Ουάσιγκτον, Πεκίνο και Νέο Δελχί θα
συσπειρωθούν για να αντιμετωπίσουν το γερμανικό πρόβλημα που από
πρόβλημα της Ευρωζώνης τείνει να γίνει υποθήκη για την Παγκόσμια
Οικονομία.
Είκοσι χρόνια μετά την ενοποίηση του 1990 η Γερμανία προβαίνει σε μια
ωμή κατάχρηση ισχύος σε όλα τα μέτωπα, το εσωτερικό, το ευρωπαϊκό και
το παγκόσμιο:
Στο εσωτερικό μέτωπο κλείνει το κεφάλαιο της συναίνεσης και της
συνοχής που εγκαινίασε ο Μπίσμαρκ λίγο μετά τη πρώτη ενοποίηση του 1870
και υιοθέτησαν εκ νέου οι Αντενάουερ-Ερχαρτ μετά την ίδρυση της Δυτικής
Γερμανίας το 1949. Από τις ελεγχόμενες περικοπές του κράτους πρόνοιας
που δρομολόγησε ο Σρέντερ, η Μέρκελ μεταμορφώνει τη Γερμανία σε κοινωνία
των δύο τρίτων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Παρά
την ταχύτατη φθορά του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών -
Φιλελευθέρων δεν έχει ακόμη διατυπωθεί συνολική εναλλακτική πρόταση
διαχείρισης.
Στο ευρωπαϊκό έκλεισε το κεφάλαιο των πρωτοβουλιών προώθησης της
ολοκλήρωσης και άνοιξη η ωμή προβολή διακρατικής ισχύος: Το Βερολίνο θα
αποδεχθεί και θα συνεισφέρει στη διάσωση των χωρών της Ευρωζώνης με
δημοσιονομικά προβλήματα υπό τον όρο ότι οι 16 θα αποδεχθούν τους
γερμανικούς κανόνες, πειθαρχίας ανεξάρτητα από το όποιο οικονομικό,
κοινωνικό, πολιτικό κόστος και παρενέργειες. Η οργή, η δυσφορία και η
καχυποψία είναι έκδηλες από το Παρίσι, τηνΜαδρίτη μέχρι τη Λισαβόνα και
την Ρώμη, χωρίς να υπάρχουν όμως οι προϋποθέσεις για μια αντιγερμανική
συσπείρωση. Ανοικτό παραμένει το ερώτημα αν η ωμή πολιτική ισχύος της
Μέρκελ θα επιτρέψει μέχρι το τέλος του χρόνου έναν συνολικό ευρωπαϊκό
συμβιβασμό, που θα σώζει έστω και τα προσχήματα μιας ευπρεπούς
στρατηγικής αναδίπλωσης, κυρίως για τον Σαρκοζί.
Σε παγκόσμιο επίπεδο όλοι καταγράφουν το γερμανικό πρόβλημα, τον
κίνδυνο δηλαδή μια γενικευμένη ύφεση στην Ευρωζώνη να βραχυκυκλώσει μια,
ούτως ή άλλως, ισχνή και αναιμική παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη. Απλά
οι υφιστάμενες γεωπολιτικές ισορροπίες και συσχετισμοί και η εμπλοκή της
Ουάσιγκτον σε ταυτόχρονα πολλαπλά μέτωπα συγκρούσεων και εντάσεων δεν
επιτρέπει ούτε τη μετωπική αντιπαράθεση με τη Γερμανία και την Ευρωζώνη
ούτε και την υπέρβαση αντιπαλοτήτων και αδρανειών, ώστε να υπάρξει μια
στενή συμμαχία με την Κίνα και την Ινδία, που θα περιορίζει και θα
ελαχιστοποιεί τις παρενέργειες της γραμμής πλεύσης του Βερολίνου.
Είκοσι χρόνια μετά την ενοποίηση του 1990 η Γερμανία της Μέρκελ έχει
εγκαταλείψει τη συναίνεση στο εσωτερικό της χώρας, στην Ευρωζώνη και
στην Ε.Ε., αλλά και στους παγκόσμιους συσχετισμούς και έχει υιοθετήσει
μια ωμή πολιτικής προβολής ισχύος. Η δημιουργία πόλων εναντίωσης και
αντισυσπειρώσεων σε όλα τα επίπεδα είναι απλά θέμα χρόνου...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΙΣΑ", 28/06/2010)