Μια υπόθεση κατασκοπίας κατά των ΗΠΑ και υπέρ της Ρωσίας απασχολεί τις τελευταίες μέρες τη διεθνή επικαιρότητα.
Δέκα άτομα συνελήφθησαν στις ΗΠΑ και το 11ο στην Κύπρο ύστερα από σήμα της Ιντερπόλ, ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει από το αεροδρόμιο Λάρνακας. Πρόκειται για τον Καναδό Ρόμπερτ Μέτσος, ο οποίος οδηγήθηκε στο δικαστήριο για να αρχίσει η διαδικασία έκδοσής του στις ΗΠΑ. Το δικαστήριο τον άφησε ελεύθερο με περιοριστικούς όρους και ο Μέτσος, φυσικά, εξαφανίστηκε...
Πιθανότατα το δικαστήριο να ενήργησε αυτόβουλα χωρίς καμιά παρέμβαση από την κυβέρνηση. Ομως, δύσκολα θα πείσει η Κύπρος ότι ήταν μια κακή διαχείριση, δεδομένων των σχέσεών της με τη Ρωσία. Ηδη στον διεθνή Τύπο αφήνονται αιχμές και υπονοούμενα κατά της Κύπρου ως κέντρου διεθνούς κατασκοπίας. Στην Κύπρο κανείς δεν έχει λυπηθεί από την εξαφάνιση ενός ύποπτου για κατασκοπία εις βάρος των ΗΠΑ, καθώς οι Αμερικανοί θεωρούνται εχθροί και οι Ρώσοι σύμμαχοι.
Η Κύπρος θεωρεί τη Ρωσία σαν τον πιο αξιόπιστο σύμμαχό της επειδή η Μόσχα υιοθετεί «θέσεις αρχής» στο Κυπριακό. Μα είναι δυνατόν μια χώρα που έχει εμπορικές συναλλαγές με την Τουρκία 40 δισ. δολάρια και έχει υπογράψει μαζί της σημαντικές συμφωνίες για τους αγωγούς μεταφοράς ενέργειας από τον Καύκασο στην Ευρώπη, να ρισκάρει τα συμφέροντά της για τις «θέσεις αρχής» στο Κυπριακό; Μήπως αυτές οι «θέσεις αρχής» είναι μια ψευδαίσθηση και ένας ευσεβής πόθος; Μήπως η Μόσχα θέλει να μπλοκάρει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, να τη στρέψει στην Ανατολή και να κάνει μαζί της το παιχνίδι της ενέργειας και απλώς χρησιμοποιεί την Κύπρο, όπως τη χρησιμοποιούσε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, για να δηλητηριάζει τις σχέσεις δύο κρατών-μελών του ΝΑΤΟ;
Ας πάρουμε ένα εντελώς πρόσφατο παράδειγμα των ρωσικών «θέσεων αρχής»: Στο Συμβούλιο Ασφαλείας κυκλοφόρησε ένα σχέδιο ψηφίσματος για την Κύπρο, το οποίο εξέφραζε την ευχή το Κυπριακό να λυθεί μέχρι το τέλος του 2010. Με παρέμβαση της Μόσχας προστέθηκαν πριν από την ευχή δύο λέξεις: «ει δυνατόν». Η Λευκωσία, που για δικούς της λόγους δεν ευνοεί κανένα χρονοδιάγραμμα, χαιρέτισε την παρέμβαση της Ρωσίας ενάντια στα χρονοδιαγράμματα.
Την περασμένη εβδομάδα, αναφερόμενος στο ζήτημα αυτό ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, αφού τήρησε ίσες αποστάσεις μεταξύ των δύο πλευρών, είπε πως «η σταθερή και καθολική λύση μπορεί να είναι μόνο εθελοντική και να βασίζεται στη συμφωνία των μερών». Ο Λαβρόφ εξήγησε πως αυτό λένε και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Με απλά λόγια, η Τουρκία δεν έχει καμιά ευθύνη. Αν θέλει κι αν γουστάρει ο Ντερβίς Ερογλου θα λυθεί το Κυπριακό, αν δεν γουστάρει, κανείς δεν μπορεί να του το επιβάλει.
Αυτή είναι η ειλικρινής ρωσική θέση στο Κυπριακό, όχι τώρα, αλλά από το 1974 επί Σοβιετικής Ενωσης. Ουδέποτε η Ρωσία πήρε καθαρή θέση στο Κυπριακό, ουδέποτε είπε την κατοχή κατοχή και την Τουρκία εισβολέα.
Συνεπώς, αυτή η στήριξη από τη Ρωσία, για χάρη της οποίας η Κύπρος συχνά διαφοροποιείται από την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν είναι και τόσο καθαρή όσο νομίζουν πολλοί. Αντιστρόφως, η Κύπρος, για χάρη της Ρωσίας, συχνά υπονομεύει η ίδια τη δική της υπόθεση.
Τον περασμένο χρόνο -μόνη από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη- η Κύπρος τήρησε αποχή σε ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για τη Γεωργία, το οποίο ζητούσε επιστροφή των προσφύγων, αναγνώριζε το δικαίωμα στην περιουσία τους, επιβεβαίωνε τη διεθνή αναγνώριση της Γεωργίας σε όλη της την επικράτεια και κατάγγελλε την εθνοκάθαρση και την οικειοποίηση των περιουσιών των προσφύγων. Ο,τι δηλαδή ζητεί η ίδια από όλο τον υπόλοιπο κόσμο το αρνήθηκε στη Γεωργία, για... λόγους αρχής. Ακριβώς όπως τις «αρχές» της Μόσχας στο Κυπριακό...
(από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 2/7/2010)