Επιμένουν και τώρα στον
κρατισμό
Για να ξεπεράση η ελληνική οικονομία την παρούσα κρίση και
να αποφύγη το δημόσιο την επί θύραις πτώχευση πρέπει να συνειδητοποιηθή γιατί φθάσαμε
εδώ. Και πρώτοι οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν οι υπαίτιοι του κακού: Οι
πολιτικοί. Αν αυτοί δεν αλλάξουν μυαλά, δεν πρόκειται να επέλθη ανάκαμψις.
Μπορεί να αντιμετωπισθούν προσωρινώς τα δημοσιονομικά, αλλά η γενικώτερη πορεία
της οικονομίας δεν θα αλλάξη. Διότι αυτή απαιτεί εκ βάθρων νέα πολιτική.
Τίποτε δεν αλλάζει
Η αιτία για την οποία φθάσαμε εδώ είναι ο κρατισμός σε όλες
τις εκφάνσεις του: Υπερμέγεθες δημόσιο, δαιδαλώδης γραφειοκρατία, τεράστιος
ευρύτερος δημόσιος τομέας, συνεχείς παρεμβάσεις του κράτους στον ιδιωτικό
τομέα. Το περίεργο λοιπόν είναι ότι οι πολιτικοί που δημιούργησαν τον κρατισμό,
επιμένουν να τον συντηρούν. Αν δεν αλλάξουν οι ίδιοι νοοτροπία, τίποτε δεν
μπορεί να προχωρήση.
- Το ίδιο το δημόσιο, λόγω του μεγάλου μεγέθους του είναι
πολυδάπανο και αναποτελεσματικό. Απασχολεί πολύ περισσότερους υπαλλήλους από αυτούς
που χρειάζεται, με αποτέλεσμα πέραν του υψηλού κόστους να μην επιτελή σωστά και
το έργο του. Σε κάθε θέμα εμπλέκονται πολλοί υπάλληλοι, οι αρμοδιότητες
συγχέονται και τελικά δεν είναι υπεύθυνος κανένας. Το μέγεθος λειτουργεί εις
βάρος της ποιότητος. Εν τούτοις κανένας πολιτικός -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-
δεν τολμάει να ζητήση την μείωση του αριθμού των απασχολουμένων στο δημόσιο.
- Η γραφειοκρατία είναι και αυτή αποτέλεσμα της τάσεως των
πολιτικών να διορίζουν. Διότι αν η γραφειοκρατία συνίσταται στις πολλές «σφραγίδες»,
πίσω από κάθε σφραγίδα κρύβεται ένας υπάλληλος. Γιά να μειωθούν λοιπόν οι εν
πολλοίς άχρηστες σφραγίδες, πρέπει να μειωθούν οι υπάλληλοι. Όπερ σημαίνει ότι
γιά να περιορισθή η γραφειοκρατία που καταταλαιπωρεί τους πάντες, πρέπει να
μειωθή ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Οι συνδικαλιστές όμως μονίμως μιλούν
γιά «ελλείψεις προσωπικού», άποψη την οποία συμμερίζονται και οι πολιτικοί.
- Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας δημιουργεί τεράστια και
αδικαιολόγητα ελλείμματα τα οποία έχουν εκτινάξει στα ύψη το εθνικό μας χρέος: Ποικιλώνυμοι
οργανισμοί των οποίων ουδείς γνωρίζει ή μπορεί να δικαιολογήση την χρησιμότητα.
Δημόσιες επιχειρήσεις που λειτουργούν με κόστος ενίοτε και υπερδιπλάσιο από
εκείνο αντιστοίχων επιχειρήσεων του εξωτερικού, χωρίς φυσικά να παρέχουν
ανάλογες υπηρεσίες. Όμως όταν ζητείται η συρρίκνωσις ή η ιδιωτικοποίησίς τους,
το πολιτικό σύστημα αμέσως αντιδρά, υπεραμυνόμενο του κρατισμού.
- Οι περισσότερες παρεμβάσεις του κράτους στον ιδιωτικό τομέα
και στις εν γένει δραστηριότητες των πολιτών είναι χωρίς ουσιαστικό νόημα.
Ακόμη και αν θεωρητικώς έχουν νόημα, αυτό χάνεται στην πράξη. Το κράτος
παρεμβαίνει απλώς και μόνον γιά να παρεμβαίνη και όχι γιά να ρυθμίζη τα
πράγματα προς το καλύτερο. Όταν ένας μηχανισμός παρεμβάσεως δεν έχει
αποτέλεσμα, κανένας δεν φροντίζει να τον αλλάξη. Συνήθως αφήνεται ως έχει, γιά
να μη θιγούν αυτοί που τον απαρτίζουν. Ενίοτε μάλιστα προστίθενται νέοι
άχρηστοι μηχανισμοί.
Αρνητικά πρωτεία
Αυτό που διακρίνει την Ελλάδα από τα περισσότερα άλλα
ευρωπαϊκά κράτη είναι ο κρατισμός. Είμαστε η χώρα με τους περισσότερους κατά
κεφαλήν δημοσίους υπαλλήλους. Είμαστε η χώρα με την χειρότερη γραφειοκρατία, η
οποία είναι εκτός συναγωνισμού. Έχουμε το δεύτερο υψηλότερο δημόσιο έλλειμμα ως
ποσοστό του ΑΕΠ και το υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, αμφότερα
προϊόν του κρατισμού. Και τέλος έχουμε το πλέον παρεμβατικό και
αναποτελεσματικό κράτος.
Όλα αυτά τα δημιούργησαν οι πολιτικοί. Ακόμη και εκείνοι που
θεωρητικώς μιλούσαν υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, τελικά απεδείχθησαν
κρατιστές. Ούτε το μέγεθος του δημοσίου ελάττωσαν, ούτε την γραφειοκρατία
πάταξαν, ούτε τον ευρύτερο δημόσιο τομέα μείωσαν, ούτε τις παρεμβάσεις του
κράτους περιόρισαν. Αλλά ούτε και τώρα δείχνουν διατεθειμένοι να αλλάξουν
τακτική. Οι πολιτικοί μας είναι αμετανόητοι. Προσπαθούν να συντηρήσουν τον
κρατισμό.
(από την εφημερίδα «Εστία»)