Το ταμείο στήριξης της Ευρωζώνης, με την προίκα των 440 δισ. ευρώ, είναι σημαντικό βήμα προς την καθυστερημένη ενοποίηση των οικονομιών των χωρών-μελών της Ενωσης. Αλλά έχει μέσα του τον σπόρο της αποτυχίας. Με την ίδρυση του ταμείου, τα μέλη της Ευρωζώνης έδειξαν ότι έχουν την πολιτική βούληση να παρουσιάσουν ενιαίο μέτωπο εναντίον της αμφισβήτησης και της επιθετικότητας των αγορών.
Η προσφορά στήριξης, όμως, συνοδεύεται από τους ίδιους κανόνες που ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας: όποια χώρα αντιμετωπίζει μεγάλο χρέος και δυσκολεύεται να δανειστεί στις αγορές πρέπει να δεσμευθεί ότι θα εφαρμόσει σκληρά μέτρα λιτότητας ώστε να μπορεί να δανειστεί από το ταμείο στήριξης. Κάθε χώρα, δηλαδή, πρέπει να μιμηθεί το παράδειγμα της Γερμανίας. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν μπορούν όλες να είναι Γερμανία (ούτε η ίδια, η οποία είναι μια από 24 χώρες των οποίων το έλλειμμα έχει ξεπεράσει το 3% του ΑΕΠ).
Ο στόχος δεν έχει επιτευχθεί: οι αγορές δεν πείσθηκαν ότι το ταμείο στήριξης έδωσε τέλος στους φόβους για συγκεκριμένες οικονομίες και για το ευρώ. Ενώ δημιουργήθηκε το κοινό ταμείο, κάθε χώρα παραμένει μόνη στην προσπάθεια να μειώσει το χρέος της – την ώρα που οι συνθήκες σε ευρωπαϊκό επίπεδο δυσχεραίνουν το έργο τους. Το παράδοξο είναι ότι στον πυρήνα του προβλήματος βρίσκεται η Γερμανία. Από τη μια, έχει παγώσει μισθούς για μια δεκαετία, από την άλλη, η καθυστέρηση στη βοήθεια προς την Ελλάδα υπονόμευσε την αξία του ευρώ, δίνοντας μεγάλη ώθηση στις γερμανικές εξαγωγές. Το κέρδος, όμως, η Γερμανία δεν το μοιράζεται με τους εργαζομένους της ούτε με τους εταίρους της.
Οταν η Γερμανία σφίγγει τόσο σκληρά τους δικούς της εργαζομένους, η προσπάθεια να μειωθεί το κόστος εργασίας αλλού είναι μάταιη· με λιγότερο εισόδημα, οι Γερμανοί δεν αγοράζουν προϊόντα άλλων Ευρωπαίων ούτε ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Οι λύσεις είναι δύο: ή το ταμείο στήριξης θα λειτουργήσει ως κεντρικός μηχανισμός δανεισμού (με επόμενο βήμα το ευρωομόλογο) ή η Γερμανία θα αφήσει την οικονομία της να αναπνεύσει, να δώσει ανάσα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή", 15/7/2010)