Το ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις των χωρών-μελών της Ευρωζώνης θα
ηττηθούν στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, είναι γνωστό,
πιστοποιείται από τις δημοσκοπήσεις, και θεωρείται ως μη αντιστρέψιμη
δυναμική, με δεδομένη τη σκληρή πολιτική δημοσιονομικών περικοπών που
έχει επιβάλει το Βερολίνο στους εταίρους του. Μέχρι στιγμής γνωρίζαμε
ότι ο ορίζοντας του Σαρκοζί φθάνει μέχρι την προεδρική εκλογή της
άνοιξης του 2012, της Μέρκελ μέχρι τις τρεις τοπικές εκλογικές
αναμετρήσεις σε ομόσπονδα κρατίδια την άνοιξη του 2011, και του Θαπατέρο
μέχρι τις κάλπες της άνοιξης του 2012.
Η μετωπική σύγκρουση Μπερλουσκόνι-Φίνι στην Ιταλία, αλλά και οι
ανεξέλεγκτες διαστάσεις που παίρνει πλέον το σκάνδαλο Μπετανκούρ στην
Γαλλία αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο πρόωρων ανατροπών για το φθινόπωρο
του 2010. Η είσοδος του Παρισιού και της Ρώμης σε ζώνη πολιτικών
αναταράξεων, με την ευρωπαϊκή ατζέντα φορτωμένη από τις πρωτοβουλίες του
Βερολίνου για περαιτέρω αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας -από τη
στέρηση δικαιώματος ψήφου μέχρι την ελεγχόμενη χρεοκοπία- έχει ευρύτερη
ευρωπαϊκή σημασία.
Το πολιτικό σκηνικό στη Ρώμη θυμίζει επανάληψη της κρίσης που
εξανάγκασε την υπό τον Πρόντι κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς το 2008 να
προσφύγει σε πρόωρες εκλογές, μετά από μια ενδοπαραταξιακή ανταρσία, και
να τερματίσει άδοξα τη θητεία της δύο χρόνια μετά την επάνοδό της στην
εξουσία το 2006.
Σήμερα ο Μπερλουσκόνι επιχειρεί να συντρίψει πολιτικά με προληπτικά
χτυπήματα τον πρόεδρο της Βουλής Φίνι που παρά το νεοφασιστικό του
παρελθόν προβάλλει σήμερα σαν μετριοπαθής και υπεύθυνος διαχειριστής, ως
ευπρεπής κεντροδεξιός, και ταυτόχρονα με κατοχυρωμένο προφίλ διαδόχου
του σημερινού πρωθυπουργού.
Πίσω από την παραπάνω φυγή προς τα εμπρός ο Καβαλιέρε προφανώς
προσπαθεί να αναβαπτίσει ο προσωπικό ηγετικό του προφίλ, καθώς γνωρίζει
πολύ καλά ότι η ευρωπαϊκή και η εσωτερική συγκυρία καθιστούν σχεδόν
αδύνατη την ομαλή περαίωση της θητείας του την άνοιξη του 2013:
-Η πολιτική σκληρών δημοσιονομικών περικοπών δεν θα του επιτρέψουν τη
συνηθισμένη προσφυγή σε προεκλογικές παροχές ιδιαίτερα στον νότο.
-Η πολιτική λιτότητας που υπαγορεύει το Βερολίνο πριμοδοτεί εκ νέου
την περιχαράκωση του Βορρά με μεγάλο κερδισμένο την Λέγκα του Μπόσι.
Με δύο λόγια, και χωρίς την κόντρα Φίνι- Μπερλουσκόνι, η συστέγαση
υπό την πολιτική ομπρέλα του «Λαού της Ελευθερίας» μετριοπαθών
κεντροδεξιών, δεξιών λαϊκιστών αλλά και εθνικιστών του Βορρά προβάλλει
πλέον να έχει ημερομηνία λήξης.
Την ώρα που θα απειλείται η θέση της χώρας στους ευρωπαϊκούς
συσχετισμούς, την ώρα που η εισαγόμενη και επιβεβλημένη από την Μέρκελ
σκληρή δημοσιονομική περιοριστική πολιτική θα απειλεί τις λεπτές
ισορροπίες Βορρά-Νότου, είναι φανερό ότι η παράταξη του Καβαλιέρε
αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι συνιστώσα μιας προσπάθειας για
την επίλυσή του.
Τα παραπάνω σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνουν ότι η Κεντροαριστερά του
Μπερσάνι είναι η λύση. Το πιθανότερο είναι να είναι μέρος της λύσης στο
πλαίσιο μιας γενικότερης ανακατάταξης του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Μαύρο πολιτικό χρήμα, πολιτική κάλυψη του εμπλεκόμενου υπουργού από
τον πρόεδρο, και επικεφαλής της ανακριτικής διαδικασίας εισαγγελέας
στενός φίλος του ενοίκου του Μεγάρου των Ηλυσίων.
Με δύο λόγια, η υπόθεση Μπετανκούρ που ξεκίνησε σαν μια οικογενειακή
διένεξη ανάμεσα στην επικεφαλής της L' Oreal και την κόρη της εξελίχθηκε
σε σκάνδαλο μαύρου πολιτικού χρήματος στην προεκλογική εκστρατεία του
Σαρκοζί, με ενδιάμεσο τον υπουργό Εργασίας Βερτ, που ήταν, ούτως ή
άλλως, στο στόχαστρο λόγω της μεταρρύθμισης του Συνταξιοδοτικού.
Προσθέστε στα παραπάνω μια επίμονη αστυνομική διερεύνηση, έναν
εισαγγελέα φίλο του Σαρκοζί και μια υπουργό Δικαιοσύνης που προσπαθεί να
κρατήσει την υπόθεση υπό έλεγχο, αλλά και να διασκεδάσει τις κατηγορίες
περί κυβερνητικής ανάμειξης.
Τα παραπάνω επιδεινώνουν σε ακραίο βαθμό μια ευρωπαϊκή και εσωτερική
συγκυρία που ήδη πρόβαλε αδιέξοδη για τον Σαρκοζί: Η προσπάθειά του να
εξισορροπήσει τη δημοσιονομική λιτότητα με την οικονομική διακυβέρνηση
παραμένει επί του παρόντος ζητούμενο, με την πρόωρη φθορά της να καθιστά
την Μέρκελ ακόμη πιο δύστροπο συνομιλητή, ενώ στο εσωτερικό της Γαλλίας
η επικοινωνιακή διαχείριση του κοινωνικού κόστους της δημοσιονομικής
περιστολής προβάλλει ως προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου: Μόλις πριν
από λίγους μήνες οι Σαρκοζί-Λαγκάρντ ήταν πρόμαχοι της ενίσχυσης της
ρευστότητας για τη διασφάλιση της ζήτησης που θα αναθέρμανε την
οικονομία και ταυτόχρονα επέκριναν τη γερμανική περιοριστική πολιτική ως
υπαίτιο των ελλειμμάτων των εταίρων του Βερολίνου στην Ευρωζώνη.
Ο κεϋνσιανός ζήλος του Σαρκοζί μετά την έναρξη της κρίσης το
φθινόπωρο του 2008, ως πολιτική επιλογή εκτάκτου ανάγκης είχε
υποκαταστήσει την προηγούμενη επιλογή του για λιγότερο κράτος και
απορρύθμιση συνολικά του γαλλικού παρεμβατικού μοντέλου, την πλατφόρμα
δηλαδή με την οποία είχε εκλεγεί το 2007.
Με δύο λόγια, το σκάνδαλο Μπετανκούρ πλήττει τον Σαρκοζί, σε μια
στιγμή που είχε χάσει την πρωτοβουλία κινήσεων τόσο στην Ευρώπη όσο και
στη Γαλλία.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 02/08/2010)