Ο Ντεγκ Χσιάο Πιγκ υπήρξε ο ουσιαστικός ηγέτης της Κίνας από τα τέλη του 1978 μέχρι το φθινόπωρο του 1992 και από τότε μέχρι τον θάνατο του στις αρχές του 1997 είχε ένα αδιαμφισβήτητο άτυπο Βέτο στις αποφάσεις της κομματικής και κυβερνητικής ηγεσίας.
Κατείχε ανώτατα αξιώματα αλλά ουδέποτε εξελέγη επικεφαλής του Κ.Κ, πρόεδρος της χώρας ή πρωθυπουργός. Επί της ουσίας για μια εικοσαετία σχεδόν διαμόρφωσε ένα μοντέλο αυταρχικής καθεστωτικής σταθερότητας με ταυτόχρονη εναλλαγή των προσώπων που αναλαμβάνουν τα ανώτατα αξιώματα.
Μια ρωσική έκδοση του μοντέλου Ντεγκ φαίνεται να βρίσκεται στο τελικό στάδιο της διαμόρφωσής της με πρωταγωνιστή τον Πούτιν.
Η δήλωση , προχθές Δευτέρα, του Μεντβέντιεφ ότι δεν έχει καταλήξει στην απόφασή του για νέα υποψηφιότητα ή όχι στην προεδρική εκλογή του 2012 και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος αν υπάρξει υποψηφιότητα του Πούτιν, διαλύει κάθε αμφιβολία για το πού βρίσκεται η πραγματική κορυφή της εξουσίας.
Ταυτόχρονα αποτελεί την πιο αδιαμφισβήτητη διάψευση των σεναρίων που ήθελαν τη συγκατοίκηση Μεντβεντιεφ-Πούτιν να καταλήγει μοιραία σε σύγκρουση όπως συνέβη στην ΕΣΣΔ τις δεκαετίες του 50 και του 60 όταν πολύ σύντομα οι συλλογικές ηγεσίες και διαρχίες έγιναν ενός ανδρός αρχή υπό τον Χρουστσόφ και τον Μπρέζνιεφ.
Ο Πούτιν, που σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις είναι πιο δημοφιλής από τον Μεντβέντιεφ, έχει μπροστά του τρεις επιλογές:
Να είναι ξανά υποψήφιος καθώς το Σύνταγμα απαγορεύει μόνον την τρίτη συνεχή θητεία. Με την επέκταση της προεδρικής θητείας σε έξι χρόνια , από τέσσερα σήμερα, έχει το δικαίωμα για δύο διαδοχικές εξαετείς θητείες, μπορεί δηλαδή να επιστρέψει στο Κρεμλίνο το 2012 και να παραμείνει εκεί μέχρι το 2024, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα επανεκλεγεί το 2018. Σε κάθε περίπτωση η εκλογή του το 2012 θεωρείται εξασφαλισμένη. Το σενάριο αυτό επί της ουσίας θα προσωποποιήσει μια προσωπική εξουσία του Πούτιν στην πραγματικότητα χωρίς διακοπή από τις αρχές του 2000 μέχρι το 2024.
Να ανανεώσει το σημερινό δίδυμο με τον Μεντβέντιεφ στο Κρεμλίνο και τον ίδιο στον Λευκό Οίκο όπως αποκλείεται η έδρα της κυβέρνησης στην Μόσχα.
Το σενάριο αυτό δίνει μεν την αίσθηση της απόλυτη σταθερότητας δεν έχει όμως την ασφαλιστική δικλίδα της εναλλαγής στην εξουσία. Δεν χρειάζεται άλλωστε ιδιαίτερη γνώση της ρωσικής πολιτικής ζωής για να κατανοήσουμε ότι η υψηλή δημοτικότητα του Πούτιν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι μετά την άνοιξη του 2008 πέρασε σε δεύτερο θεσμικό πλάνο δεδομένο που επισκιάζει το γεγονός ότι το αξίωμα του πρωθυπουργού είναι πιο εκτεθειμένο στην φθορά από αυτό του προέδρου.
Να επιλέξει τρίτο πρόσωπο για το αξίωμα του προέδρου με τον ίδιο να παραμένει είτε επικεφαλής της κυβέρνησης, είτε στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος. Το σενάριο αυτό αν υλοποιηθεί θα είναι η μεγαλύτερη κατοχύρωση της καθεστωτικής και κυβερνητικής σταθερότητας, θα είναι μια ρωσική έκδοση του μοντέλου Ντεγκ.
Και οι τρεις παραπάνω εκδοχές πολιτικών εξελίξεων στη Ρωσία έχουν ως κοινό παρονομαστή τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα.
Επί της ουσίας πρόκειται για ένα αυταρχικό-μονοκομματικό μοντέλο για το οποίο όμως δεν φαίνεται αμφισβήτηση στο βάθος του ορίζοντα για το ορατό μέλλον.
(από την εφημερίδα "Ημερησία", 4/8/2010)