Άλλη μια απεργία
- αυτή των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων - έλαβε τέλος. Έντονη δυσαρέσκεια
και διαμαρτυρίες (εκτός από τα μόνιμα θύματα, τους απλούς πολίτες) από τους
βενζινοπώλες, που πριν κάποιους μήνες είχαν κάνει κι αυτοί τη δική τους
(εκβιαστική) απεργία, προκαλώντας άγχος, αγωνία και οικονομικό μαρασμό στους
κατοίκους της ταλαίπωρης αυτής χώρας. Διαμαρτυρήθηκαν όμως και οι αγρότες, οι
οποίοι με εξ ίσου εκβιαστικό τρόπο –κλείνοντας εθνικούς δρόμους και κομβικά
σημεία– θέλησαν προ καιρού να προβάλουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους,
αδιαφορώντας για τις συνέπειες επί του κοινωνικού συνόλου. Να μην ξεχάσουμε και
τους τελωνειακούς, που κι αυτοί ως μια και μόνη λύση αγώνα, είχαν επιλέξει το
κλείσιμο των τελωνείων, προκαλώντας έμφραγμα στις εισαγωγές και τις εξαγωγές,
και φυσικά νέο οικονομικό μαρασμό, με θύματα μεταξύ άλλων, τους επαγγελματίες
οδηγούς, τους αγρότες, όλους εμάς και φυσικά την οικονομία της χώρας μας.
Είχαμε και τα
μπλόκα των σύγχρονων αγωνιστών (συνεχιστών του αγώνα του 1821, με νέο όμως
εχθρό, το ίδιο το κράτος και την κοινωνία) στα κρουαζιερόπλοια με τους χιλιάδες
ταλαίπωρους τουρίστες. Η ζημιά τεράστια για τους ξενοδόχους (που ας μην
ξεχνάμε, απασχολούν χιλιάδες ξενοδοχοϋπαλλήλους), τις ταβέρνες, τα εμπορικά
καταστήματα, τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, για τον τουρισμό με μια
λέξη.
Στο ίδιο μήκος
κύματος και οι εργαζόμενοι στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, που κλείνουν
κατά βούληση χώρους μεγάλου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και πόλους έλξης
χιλιάδων τουριστών, οι οποίοι φεύγουν πικραμένοι και απογοητευμένοι. Δεν
πρόκειται για έναν απλό διασυρμό της χώρας, αλλά για μια αέναη ξεφτίλα.
Είχαμε πιο πριν
και τους «πτωχούς» ναυτεργάτες των 90 και 100.000 € ετησίως, να κλείνουν το
λιμάνι του Πειραιά… Η οργή και η αγανάκτηση ήταν εμφανέστατη στα πρόσωπά τους…
Πώς θα τα έβγαζαν πέρα αυτοί οι τρισκακόμοιροι μπατιροεργάτες; Τους λυπήθηκε η
ψυχή μας όταν πληροφορηθήκαμε με πόσα χρήματα «επιβιώνουν». Τουλάχιστον είχαν
την ηθική υποστήριξη μερικών πονόψυχων πολιτικών, που μόνο αυτοί κατάλαβαν τον
πόνο τους και το δίκαιο των κινητοποιήσεων τους...
Κατά τακτά
χρονικά διαστήματα, στον «ιερό» αγώνα δίνουν το παρών και οι ελεγκτές εναέριας
κυκλοφορίας, προκαλώντας πολύωρες καθυστερήσεις ή και απανωτές ακυρώσεις
πτήσεων, κάτι επίσης ιδιαίτερα επιζήμιο για τον τουρισμό (και τους χιλιάδες
εργαζόμενους που σχετίζονται με αυτόν), ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Έχω την
πεποίθηση, απ’ όλα όσα έχω δει και έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, ότι αυτοί
που με πάθος πρωτοστατούν στις απεργίες και τους αποκλεισμούς δρόμων είναι στην
πλειοψηφία τους οι πιο βολεμένοι απ’ όλους, οι πιο πλούσιοι, οι οποίοι εκ του
ασφαλούς (λόγω της οικονομικής τους άνεσης) ανέξοδα και αβίαστα σκληραίνουν τη
στάση τους, για να επιδεικνύονται στις κάμερες και να κερδίζουν πόντους στα
μάτια των αφελών συναγωνιστών τους, με τα ύπουλα κομματικά τους παιχνίδια.
Όλοι
αυτοί, συνεπείς στις συνδικαλιστικές
τους υποχρεώσεις και ασυνεπείς προς το δημόσιο συμφέρον, πλήττουν συστηματικά
και καίρια την οικονομία της χώρας και κατ’ επέκταση τις τσέπες μας. Ο αγώνας
τους συνήθως βαφτίζεται ως «ιερός», διότι …νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, ενώ
τα δικαιώματα του απλού πολίτη - που μοιρολατρικά δέχεται τα απανωτά χτυπήματα
της τύχης του - πάνε περίπατο. Ειδικά τώρα, που η χώρα είναι ένα βήμα πριν το
γκρεμό, υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλοί που συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό
τους έργο, νομίζοντας πως μπορούν να συνεχίσουν να ευημερούν αυτοί, ενώ ο
κόσμος γύρω τους θα καταρρέει.
Και αν
υπάρχει κάποιος πολίτης που νομίζει,
ότι επειδή δεν τον επηρεάζουν άμεσα οι ατέλειωτες απεργίες, άρα δεν τρέχει και
τίποτα, μάλλον ζει σε κάποιον άλλον κόσμο, διότι δεν έχει καταλάβει ακόμα πως
κάθε μια από αυτές τις απεργίες κάνει τελικά κακό στον κάθε έναν από εμάς. Τα
αποτελέσματα τόσων χρόνων απεργιών τα βλέπουμε εν μέρει στη σημερινή τρισάθλια
οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Που ενώ έχει όλα τα εφόδια (από τη φύση και
την ιστορία της) για να πρωτεύει π.χ. στον τουρισμό, ωστόσο παραμένει σε μέτρια
επίπεδα. Και ενώ όλοι μας σχεδόν θα μπορούσαμε να ζούμε μόνο από την (ορθή)
εκμετάλλευση αυτού του πλούτου, επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα τη
μετριότητα, την κακομοιριά, την αδιαφορία, την κουτοπονηριά, τη μοιρολατρία.
Και μια πρόταση
προς τους ιθύνοντες του υπουργείου Τουρισμού, για το κλείσιμο : Να ζητήσουμε να
θεσπιστεί μια νέα κατηγορία στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες με τίτλο: «Η χώρα με
τις περισσότερες απεργίες ετησίως». Είναι 100% σίγουρο ότι η Ελλάδα, θα
ανακηρυχθεί ως η αδιαμφισβήτητη (ίσως και ισόβια) παγκόσμια πρωταθλήτρια στις
απεργίες! Και για διαφημιστικό σποτάκι προτείνω το: «Ζήσε στον απεργιακό
παράδεισο της Ελλάδας». Έστω και αρνητική, η διαφήμιση παραμένει διαφήμιση…
* Πτυχιούχος Κοινωνιολογίας