Η ανεπαρκής και χρονοβόρος ιρακινή γραφειοκρατία αποτελεί
βασικό λόγο για τον οποίο καθυστερούν οι επενδύσεις στην παραγωγή πετρελαίου.
Πλέον, η περσινή αισιοδοξία μετά τις δημοπρατήσεις δικαιωμάτων παραγωγής, έδωσε
τη θέση της σε μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων από τις εταιρείες.
Ο στόχος για παραγωγικό επίπεδο της τάξης των 12 εκατ. βαρελιών ημερησίως, αντί
για 2,5 εκατ. σήμερα θα χρειαστεί 6-7 χρόνια για να επιτευχθεί, εν μέρει λόγω της
πολιτικής αστάθειας.
Ιδιαίτερα στο τελευταίο εξάμηνο, οι πετρελαϊκές υποδομές έχουν
γίνει το αντικείμενο επίθεσης από αντάρτικες ομάδες, οι οποίες δείχνουν προτίμηση
στους αγωγούς, τα διϋλιστήρια και τα διοικητικά γραφεία. Το κράτος έχει αναπτύξει
μια ειδική δύναμη άμυνας κατά των επιθέσεων αυτών, αλλά ακόμη δεν αρκεί, αφού η
βιομηχανία επεκτείνει διαρκώς τις υποδομές αυτές.
Πέρα από τη βία, εμπόδιο αποτελούν και τα συντεχνιακά συμφέροντα,
όπως επισημαίνει το
Economist.
Οι επικεφαλής των εργατικών σωματείων απειλούν με απεργίες και παράλληλα οι
τοπικοί ηγέτες ζητούν ακόμη και ένα δολάριο ανά βαρέλι, καθώς όπως τονίζουν, έχασαν
τα πάτρια εδάφη τους για να γίνουν οι πετρελαιοπηγές. Η κυβέρνηση απαντά στις αιτιάσεις
αυτές απειλώντας να στείλει τον στρατό, αλλά αντίσταση συναντάται ακόμα και
στην ίδια τη βουλή της χώρας. Ορισμένοι βουλευτές, μαζί με τον επικεφαλή της κρατικής
πετρελαϊκής, Ιγιάντ Αλάβι, ζητούν την αναθεώρηση των δικαιωμάτων που απονεμήθηκαν
πέρυσι στις ξένες εταιρείες.
Οι δυσκολίες επεκτείνονται και στο τεχνικό σκέλος, καθώς τα
λιμάνια της χώρας έχουν κατακλυστεί και αδυνατούν να προωθήσουν τον εξοπλισμό
που έρχεται από το εξωτερικό και είναι απαραίτητος για τα έργα στο πετρέλαιο. Επίσης,
σε μέρη όπως το Ουμ Κασρ, η ασφάλεια είναι ελλιπής, με αποτέλεσμα να σημειώνονται
κλοπές.
Τέλος, σε αρκετά σημεία υπάρχουν ξεχασμένες νάρκες από τους πολέμους
του παρελθόντος. Στην περίπτωση του κοιτάσματος Ρουμάιλα που διαχειρίζεται η ΒΡ
με την κινεζική
CNPC,
εντοπίζεται μια περιοχή μήκους 10χμ γεμάτη νάρκες, η οποία πρέπει να καθαριστεί.