Την τελευταία φορά που ένας Δημοκρατικός πρόεδρος βρέθηκε στον Λευκό
Οίκο αντιμετώπισε ένα «κυνήγι μαγισσών» που εξαπέλυσαν εναντίον του οι
πολιτικοί του αντίπαλοι. Γνωστές προσωπικότητες της Δεξιάς κατηγόρησαν
τον Μπιλ και τη Χίλαρι Κλίντον για λαθρεμπόριο ναρκωτικών ακόμη και για
φόνο. Και από τη στιγμή που οι Ρεπουμπλικανοί ανέλαβαν τον έλεγχο του
Κογκρέσου ενοχλούσαν ασταμάτητα την κυβέρνηση Κλίντον.
Και τώρα η
ιστορία επαναλαμβάνεται- μόνο που αυτή τη φορά είναι ακόμη χειρότερα.
Ας δώσουμε τον λόγο στον γνωστό υπερσυντηρητικό ραδιοφωνικό παραγωγό Ρας
Λίμπο: «Ο ιμάμης Χουσεΐν Ομπάμα» δήλωσε πρόσφατα, είναι «πιθανότατα ο
καλύτερος αντι-αμερικανός πρόεδρος που είχαμε ποτέ».
Για να
καταλάβουμε πόση σημασία έχει όταν άνθρωποι όπως ο κ. Λίμπο μιλούν με
αυτόν τον τρόπο, αρκεί να λάβουμε υπόψη ότι πρόκειται για μια δεσπόζουσα
προσωπικότητα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Ας λάβουμε επίσης υπόψη
ότι- εκτός και αν κάτι αλλάξει την πολιτική δυναμική- οι Ρεπουμπλικανοί
σύντομα θα ελέγχουν τουλάχιστον ένα από τα σώματα του Κογκρέσου. Αυτό θα
είναι πολύ πολύ κακό.
Από πού προέρχεται λοιπόν αυτή η οργή;
Γιατί αναπτύσσεται; Τι επιπτώσεις θα έχει στην Αμερική;
Οποιος
θυμάται τι έγινε τη δεκαετία του 1990 θα μπορούσε να είχε προβλέψει κάτι
ανάλογο με την πολιτική τρέλα που επικρατεί σήμερα. Αυτό που μάθαμε από
την κυβέρνηση Κλίντον είναι ότι ένας σημαντικός αριθμός Αμερικανών
απλώς δεν θεωρεί νόμιμη την κυβέρνηση των προοδευτικών- ακόμη και των
μετριοπαθών προοδευτικών. Η εκλογή του κ. Ομπάμα θα τους εξόργιζε αυτούς
ακόμη και αν ήταν λευκός. Φυσικά το γεγονός ότι δεν είναι λευκός, σε
συνδυασμό με το «εξωγήινο» στο άκουσμα όνομά του, φουντώνει την οργή.
Παρεμπιπτόντως,
δεν αναφέρομαι στην οργή των απόκληρων και των άπορων: Κανείς δεν είναι
περισσότερο θυμωμένος αυτές τις ημέρες από τους πολύ πολύ πλούσιους. Η
Γουόλ Στριτ έχει αρχίσει να εκδικείται τον κ. Ομπάμα: τον προηγούμενο
μήνα ο Στιβ Σουόρτσμαν, ο δισεκατομμυριούχος διευθυντής του Βlackstone
Group, γίγαντας των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων, συνέκρινε τις
προτάσεις που θέλουν να βάλουν τέλος στις φοροαπαλλαγές για τα στελέχη
των hedge funds με την εισβολή των ναζιστών στην Πολωνία.
Εν τω
μεταξύ τα μέσα ενημέρωσης της Δεξιάς ξαναπαίζουν τις μεγαλύτερες
επιτυχίες τους. Τη δεκαετία του 1990 ο κ. Λίμπο με υπονοούμενα
τροφοδοτούσε τη μυθολογία κατά των Κλίντον, ένα εκ των οποίων ήταν ότι η
Χίλαρι Κλίντον ήταν συνένοχη στον θάνατο του στενού συνεργάτη της Βινς
Φόστερ. Τώρα, όπως βλέπουμε, βάζει τα δυνατά του για να υπαινιχθεί ότι ο
κ. Ομπάμα είναι μουσουλμάνος. Και πάλι όμως υπάρχει μια επιπλέον δόση
τρέλας αυτή τη φορά: ο κ. Λίμπο είναι ο ίδιος που ήταν πάντα, αλλά
τώρα μοιάζει με αρνάκι δίπλα στον Γκλεν Μπεκ, τον υπερσυντηρητικό
σχολιαστή του τηλεοπτικού δικτύου Fox Νews.
Και πού ακριβώς
βρίσκονται μέσα σε όλα αυτά οι αξιόπιστοι Ρεπουμπλικανοί, ηγέτες που
θα υψώσουν το ανάστημά τους και θα δηλώσουν ότι ορισμένα μέλη του
κόμματος το παρατραβάνε; Παραμένουν άφαντοι.
Η υστερία για
το ισλαμικό τέμενος στο νότιο Μανχάταν, για παράδειγμα, μας δίνει μια
γεύση από τις ημέρες που ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους προσπαθούσε
να κατευνάσει το θρησκευτικό μίσος δηλώνοντας ότι το Ισλάμ είναι
θρησκεία ειρήνης. Υπήρχαν σοβαρά επιχειρήματα για την άποψή του: το ότι
οι μουσουλμάνοι παγκοσμίως φθάνουν το ένα δισεκατομμύριο και ότι η
Αμερική δεν αντέχει να τους κάνει όλους εχθρούς της.
Αλλά το
σημαντικό είναι το εξής: Ο κ. Μπους βρίσκεται ακόμη εδώ, όπως και
πολλοί από τους πρώην αξιωματούχους. Πού είναι οι δηλώσεις από τον
πρώην πρόεδρο και τους στενούς συνεργάτες του που να κηρύττουν την
ανεκτικότητα και να καταδικάζουν την υστερία κατά του Ισλάμ; Στο
ζήτημα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα σχεδόν εξ
ολοκλήρου αποδεικνύεται δειλό.
Τι θα συμβεί λοιπόν αν, όπως
αναμένεται, οι Ρεπουμπλικανοί κερδίσουν τον έλεγχο της Βουλής των
Αντιπροσώπων; Κάποιος εκ των έσω αποκαλύπτει ότι ετοιμάζονται να
επαναλάβουν τα κατορθώματα της δεκαετίας του 1990 με ένα «κύμα από
έρευνες επιτροπών»- πολλές από τις οποίες θα ασχοληθούν με υποτιθέμενα
σκάνδαλα για τα οποία γνωρίζουμε ήδη ότι είναι εντελώς ψεύτικα.
Μπορούμε να περιμένουμε ότι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα θα κάνει την πάπια
και για τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό.
Θα είναι ένα άσχημο
σκηνικόκαι επικίνδυνο. Η δεκαετία του 1990 ήταν εποχή ειρήνης και
ευημερίας. Η τωρινή περίοδος δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Συγκεκριμένα, υποφέρουμε ακόμη από τις επιπτώσεις της χειρότερης
οικονομικής κρίσης από τη δεκαετία του 1930 και δεν υπάρχει το
παραμικρό περιθώριο να έχουμε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση σακατεμένη από
μια αντιπολίτευση που δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον να βοηθήσει τον
πρόεδρο. Και όμως, αυτό είναι το πιο πιθανό.
Αν ήμουν στη θέση
του προέδρου Ομπάμα θα έκανα τα πάντα για να αποτρέψω το ενδεχόμενο
αυτό, προσφέροντας κάποιες μεγάλες νέες πρωτοβουλίες ιδιαίτερα στο
μέτωπο της οικονομίας με στόχο να ταράξω τα νερά στο πολιτικό σύστημα.
Εικάζω ωστόσο ότι ο πρόεδρος θα συνεχίσει να δρα εκ τους ασφαλούς, στον
δρόμο προς την καταστροφή.
(από "The New York Times" / εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 31/08/2010)