Ο
ευγενέστατος γείτονάς μου με ρώτησε αν θα πάω να ψηφίσω στις
αυτοδιοικητικές εκλογές. «Ασφαλώς» του απάντησα
μονολεκτικά. «Εγώ όχι», μού απάντησε και πρόσθεσε: «Γιατί να ψηφίσω; Από την μια
πλευρά υπάρχει το ΠΑΣΟΚ που με βαρειά καρδιά εφαρμόζει
ένα πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας και από την άλλη υπάρχει η κινητοποίηση των
αντιμνημονιακών που δεν προτείνουν τίποτα περισσότερο
από μία εμπαθή και υστερόβουλη άρνηση στο μνημόνιο. Τί θα αλλάξει λοιπόν με την
ψήφο μου; Απολύτως τίποτα, δεδομένου ότι και οι υπεύθυνοι της αυτοδιοίκησης,
όταν αναλάβουν τα καθήκοντά τους, θα βρουν άδεια ταμεία και υπερχρεωμένους
Δήμους, βουτηγμένους στην πλειοψηφία τους στην διαφθορά…».
Το ίδιο
απόγευμα, φιλικό μου πρόσωπο από την επαρχία μού τηλεφώνησε
για να ρωτήσει αν πίστευα ότι τελικά θα γίνουν βουλευτικές εκλογές. «Δύσκολο,
αλλά όχι αδύνατον…», τού απάντησα. «Προσωπικά», μού είπε, «θα ενισχύσω την αποχή
και εύχομαι να είναι υψηλή. Δεν περιμένω τίποτα από όλους αυτούς που τελικά μάς
βλέπουν ως
χρήσιμους
ηλιθίους, όπως θα έλεγε και ο Λένιν, αλλά μάς θεωρούν και πελάτες
τους στο παιχνίδι της πολιτικής εξουσίας. Ο κόμπος όμως έφθασε στο χτένι…».
Πιο
κυνικό, ένα άλλο πρόσωπο μάς είπε ότι δεν θα ψηφίσει γιατί
«στα χάλια που βρίσκεται η οικονομία μόνον απολύσεις προμηνύονται και όχι
διορισμοί. Κατά συνέπεια, όταν ισχύει το ουκ αν λάβοις
παρά του μη έχοντος, τί νόημα θα έχει η ψήφος; Κανένα απολύτως, όπως και στις
ευρωεκλογές», τόνισε.
Από τα
τρία προαναφερόμενα πρόσωπα, κανένα δεν γνώριζε τί
περιλαμβάνει το περίφημο μνημόνιο, δεν είχε καμμία
απολύτως γνώση των προτεινόμενων από την Γερμανία ρυθμίσεων για την περίφημη
«ελεγχόμενη χρεοκοπία» και αγνοούσε πόσες θέσεις είχε κατρακυλήσει η Ελλάδα στην
διεθνή κατάταξη για την ανταγωνιστικότητα και την διευκόλυνση της
επιχειρηματικότητας. Με βάση την διαπίστωση αυτή, μάς ήλθε στον νου η περίφημη
θεωρία της παθητικής αυτοκτονίας, η οποία ισχύει τόσο σε βιολογικό όσο όμως και
σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο.
Παθητική
αυτοκτονία εννοείται ως η άρνηση ενός ατόμου να ακολουθήσει μία φαρμακευτική
αγωγή, σε περίπτωση θανατηφόρου ασθένειας, ή ακόμη να θέσει τέλος σε συνήθειες
που εν γνώσει του πλήττουν ζωτικά του όργανα (πνεύμονες, ήπαρ, πάγκρεας, κλπ).
Αυτές όμως οι συμπεριφορές, οι οποίες συνήθως καταγράφονται σε προσωπικό
επίπεδο, ιστορικά έχουν παρατηρηθεί και σε έθνη ή αυτοκρατορίες. Αποκαλυπτικά εν
προκειμένω είναι τα βιβλία των καθηγητών Πωλ Κέννεντυ,
Νάιαλ Φέργκιουσον και άλλων,
για το πώς έθνη και αυτοκρατορίες αυτοκτονούν γιατί αρνούνται να δουν την
πραγματικότητα και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα όταν αυτά υπονομεύουν την
ύπαρξή τους.
Στον
προθάλαμο μιας παρόμοιας φάσεως βρίσκεται σήμερα και η Ελλάδα.
Η χώρα έχει το υψηλότερο παγκοσμίως κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος στον κόσμο
(30.000 ευρώ) όπως και το υψηλότερο κατά κεφαλήν έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών.
Ευρίσκεται μεταξύ των χωρών με την μεγαλύτερη διαφθορά, την χαμηλότερη
ανταγωνιστικότητα, την ανεπαρκέστερη εκπαίδευση και την χαμηλότερη δαπάνη στην
Ευρώπη για επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη. Αν στα «κουσούρια» αυτά προστεθεί
και η απίστευτη γραφειοκρατία που καταδιώκει την επιχειρηματικότητα, τότε, από
οικονομικής σκοπιάς, το τοπίο είναι τόσο ζοφερό όσο και εντόνως παρακμιακό.
Σε
πολιτικό επίπεδο κυριαρχούν η φαυλοκρατία και ο πολιτικός
φεουδαρχισμός, αλλά ευτυχώς δείχνει να καταρρέει εξ ανάγκης η πελατειοκρατία. Από ιδεολογικής πλευράς, η Ελλάδα
κυριαρχείται από ολοκληρωτικές και δαιμονολογικές αντιλήψεις και είναι ίσως η
μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου εκθειάζονται η βία και η τρομοκρατία. Όσο για τα μέσα
μαζικής επικοινωνίας, αφού συνέβαλαν –με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις– στην
διαμόρφωση αυτού του τοπίου, το οποίο και συντηρούν με μεγάλη επιμέλεια, ο ρόλος
τους έγκειται στην προσπάθεια εξοντώσεως του κριτικώς
σκέπτεσθαι και της διαδόσεως πληροφοριών που οδηγούν στην δημιουργία πηγών
γνώσεων. Τα ΜΜΕ θέλουν να απευθύνονται σε παθητικούς καταναλωτές χύδην
λαϊκισμού, μαγκιάς και λοιπών ηλιθιοτήτων και όχι βέβαια σε πολίτες.
Υπό
αυτές τις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και ιδεολογικές
συνθήκες, η μαζική αποχή από τις προχθεσινές αυτοδιοικητικές εκλογές έχει, κατά την ταπεινή μας γνώμη,
δύο ερμηνείες. Είτε, υποδηλώνει απώθηση προς το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, είτε
είναι ταυτοχρόνως και εκδήλωση μιας παθητικής αποδοχής της πραγματικότητος. Όποια κι αν είναι η προκρινόμενη εκδοχή,
δύο τινά μπορούν να συμβούν. Στην πρώτη περίπτωση, πολύ σύντομα θα υπάρξει
αλλαγή του πολιτικού τοπίου στην χώρα –άγνωστον, όμως,
προς ποια κατεύθυνση. Στην δεύτερη περίπτωση, η χώρα θα πορεύεται στον δρόμο της
παθητικής αυτοκτονίας, συρόμενη από τις συντεχνίες και τους άφρονες πολιτικούς,
δέσμια του πιο άθλιου εν Ευρώπη πλέγματος ΜΜΕ και κοινωνίας των πολιτών.