Εδώ και μερικές δεκαετίες, οι επιστήμονες γνωρίζουν για την ύπαρξη
των λεγόμενων «πολυμεταλλικών κονδύλων» στον πυθμένα των ωκεανών. Πρόκειται για
αντικείμενα σε μέγεθος μπάλας, τα οποία αποτελούνται από μέταλλα, όπως μαγγάνιο,
κοβάλτιο, νικέλιο και χαλκό, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλα βάθη. Πλέον, η πιθανή
εκμετάλλευσή τους επανέρχεται στο προσκήνιο, μετά την αυξανόμενη σημασία που έχουν
λάβει τα σπάνια μέταλλα για τη βιομηχανία, αλλά και λόγω του μονοπωλίου της Κίνας
στην παραγωγή τους.
Οι δυτικές χώρες αναγκάζονται πλέον να στραφούν σε
εναλλακτικές πηγές για αυτά τα πολύτιμα στοιχεία, εφόσον το Πεκίνο έχει αποφασίσει
να χρησιμοποιήσει το εμπόριό τους ως εργαλείο πολιτικής, ελέγχοντας μεταξύ άλλων
και τη βιομηχανία των ΑΠΕ, η οποία στηρίζεται σε αυτά. Τα σπάνια μέταλλα απαντώνται
σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά οι περιοχές εκείνες με υψηλές συγκεντρώσεις είναι
ελάχιστες και αυτό αποτελεί πρόβλημα. Μια πιθανή λύση είναι η ανάπτυξη μιας κατάλληλης
τεχνολογίας που θα επιτρέψει την ανέλκυση των πολυμεταλλικών κονδύλων από τον
ωκεανό στην επιφάνεια.
Αναλυτές και γεωλόγοι συμφωνούν ότι η νέα μεταβλητή που ακούει
στο όνομα «ΑΠΕ» μπορεί να καταστήσει επιτέλους οικονομικά συμφέρουσα την εκμετάλλευση
των κονδύλων. Σημειώνουμε επίσης, ότι οι σπάνιες γαίες χρησιμοποιούνται και σε
αρκετές άλλες τεχνολογίες, όπως στα κυκλώματα των υπολογιστών και στα οπλικά
συστήματα.
Οι πολυμεταλλικοί κόνδυλοι εντοπίζονται σε σχετικά χαμηλές
συγκεντρώσεις στον πυθμένα, αλλά οι αυξανόμενες τιμές των σπανίων μετάλλων
καθιστούν πιο ελκυστική από ποτέ την προσπάθεια εκμετάλλευσής τους. Αυτό ισχύει
και για τα κανονικά μέταλλα όπως ο χαλκός: Στο ορυχείο της Χιλής, όπου παγιδεύτηκαν
οι 33 ανθρακωρύχοι τον Αύγουστο, η συγκέντρωση χαλκού ήταν μόλις 0,5%. Οι
πολυμεταλλικοί κόνδυλοι από την άλλη έχουν συγκέντρωση 1%, δηλαδή τη διπλάσια, όπως
αναφέρουν οι
New
York
Times.