Αν ο Σαρκοζί αποφάσισε να υποταγεί στη Μέρκελ και να προσυπογράψει
στην Ντοβίλ τη μοιραία φόρμουλα της Ελεγχόμενης Χρεοκοπίας που απειλεί
να διαλύσει την Ευρωζώνη και στη συνέχεια να παρατηρεί την κλιμάκωση της
κρίσης άφωνος, αμήχανος και απών, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον
επικεφαλής του ΔΝΤ σήμερα και πιθανού διαδόχου του Γάλλου προέδρου μετά
το 2012, Στρος Καν.
Στη βαρύνουσας πολιτικής σημασίας συνέντευξή του στο γερμανικό
περιοδικό Στερν, ο Στρος Καν προειδοποιεί ότι με την υπόλοιπη Ευρωζώνη
σε ύφεση, η ευημερία της Γερμανίας είναι βαριά υποθηκευμένη και θυμίζει
ότι τα ελλείμματα του Νότου είναι σε μεγάλο βαθμό παρενέργεια των
εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας σε βάρος των εταίρων της.
Επί της ουσίας ο επικεφαλής του ΔΝΤ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να
επαναλάβει περίπου λέξη προς λέξη τα όσα είχε πει στη συνέντευξή της
στους Financial Times στις 15.3, η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας
Λαγκάρντ.
Ευτυχώς για τη Γαλλία και για το κύρος και την εμβέλειά της στις
ευρωπαϊκές ισορροπίες την ταπεινωτική άνευ όρων παράδοση του Σαρκοζί στη
Μέρκελ, έχουν εν μέρει απαλύνει τόσο η συνέντευξη Στρος Καν όσο και η
δραματική προφητεία του επικεφαλής της ΕΚΤ Τρισέ στη Σύνοδο Κορυφής στα
τέλη Οκτωβρίου, όταν προειδοποίησε για τις παρενέργειες που θα έχει στις
αγορές, η υιοθέτηση της Ελεγχόμενης Χρεοκοπίας.
Η υποταγή του Σαρκοζί είναι ακόμη πιο υποτιμητική για τη Γαλλία καθώς
όλοι τον αγνοούν: Ολοι επιτίθενται στη Μέρκελ και στη Γερμανία και
αγνοούν πλήρως τη γαλλική προσυπογραφή και συνυπευθυνότητα με
αποτέλεσμα, η γαλλική μεταστροφή να μην μπορεί ούτε καν να διασφαλίσει
έστω σε επικοινωνιακό επίπεδο
μια
προσχηματική ισοτιμία για το Βερολίνο.
Με τη ξεκάθαρη τοποθέτησή του ο Στρος Καν πρόβαλλε σαν ο ιδανικός
μελλοντικός ηγέτης της Γαλλίας, στην προσπάθεια των χωρών της Ευρωζώνης
και της Ε.Ε. να προασπίσουν τα ζωτικά τους συμφέροντα απέναντι στην ωμή
προσπάθεια της σημερινής ηγεσίας στο Βερολίνο να εγκαθιδρύσει τη
γερμανική Ευρώπη.
Αυτή η διάσπαση στην κορυφή της γαλλικής ηγετικής Ελίτ απέναντι στη
Γερμανία είναι
μια σταθερά της ιστορίας
της χώρας σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα: Πριν από το 1914 ο Καγιό θεωρούσε
ότι η καλύτερη επιλογή της Γαλλίας δεν ήταν άλλη από την αποδοχή ρόλου
ήσσονος προνομιακού εταίρου του Δευτέρου Ράιχ με τον Κλεμανσό να θεωρεί
ως μονόδρομο την αντίσταση με κάθε μέσο και κόστος στον γερμανικό
ηγεμονισμό, ενώ το 1940 ο ένδοξος στρατάρχης Πετέν μαζί με τον Λαβάλ
διάλεξαν τη συνθηκολόγηση και τη συνεργασία με το Τρίτο Ράιχ με τον Ντε
Γκολ να σηκώνει τη σημαία της ανταρσίας.
Η κρίση που βρίσκεται σ' εξέλιξη δεν έχει μόνο συνασπίσει απέναντι
στη Γερμανία, τον Νότο της Ευρωζώνης και την Ιρλανδία, αλλά όπως
επισημαίνει ο Ντανιέλ Γκρoς διευθυντήw του ευρωπαϊκού think tank think
tank σε προχθεσινή του συνέντευξη στους FT ακόμη και χώρες όπως η
Ολλανδία, η Αυστρία και η Φινλανδία που παρά την παραδοσιακή σύγκλισή
τους με τη γερμανική δημοσιονομική αντίληψη εξοργίζονται από τον
γερμανικό ηγεμονισμό που δρα μονομερώς.
Με δύο λόγια ο Σαρκοζί έχασε την ευκαιρία να είναι επικεφαλής μιας
ευρύτατης συσπείρωσης βλάπτοντας τη χώρα του και θυσιάζοντας την
τελευταία ευκαιρία ανάκαμψής του.
(απότην εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 19/11/2010)