Η στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής του Παρισιού από την ανταρσία στην προσαρμογή και πολλές φορές στην υποταγή στις επιταγές του Βερολίνου, είναι για τους σχεδιαστές της υποχρεωτικός μονόδρομος υψηλού κόστους, αλλά πάντως προβάλλει να έχει σχετικά πιο διαχειρίσιμο κόστος από μια μετωπική σύγκρουση με το Βερολίνο.
Από τη θεσμική ηγεσία της Ε.Ε. με πρωτοστατούντες τον Ζ. Κ. Γιούνκερ και τον Ζ. Κ. Τρισέ και τον επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν, η «ελεγχόμενη χρεοκοπία» αμφισβητείται, με την Μέρκελ στο στόχαστρο και τον Σαρκοζί να αγνοείται.
Τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων χωρών, από την Ιρλανδία και τον νότο της Ευρωζώνης μέχρι τους παραδοσιακούς συμμάχους του Βερολίνου στη δημοσιονομική αυστηρότητα την Αυστρία, την Ολλανδία και τη Φινλανδία - σύμφωνα με τους Financial Times της Τετάρτης 17 Νοεμβρίου - εκδηλώνει δημόσια στο παρασκήνιο την αντίθεση και την οργή της για την ουσία, αλλά και για τη μεθόδευση με την οποία προωθείται η πολιτική της Μέρκελ, ο Σαρκοζί είναι απών, η Γαλλία είναι σιωπηλή,
μια στάση διόλου κολακευτική για το κύρος μιας μεγάλης δύναμης.
Και για να ολοκληρωθεί η εικόνα του παραδόξου, τα επιχειρήματα όσων βάλλουν κατά της πρότασης Μέρκελ - Σαρκοζί , από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι τον Στρος Καν, είναι τα ίδια με αυτά που πρόβαλαν μέχρι τον Ιούνιο ο Σαρκοζί και η Λαγκάρντ.
Μονόδρομη επιλογή υψηλού κόστους
Από τα παραπάνω, πρώτα από όλα προκύπτει η βεβαιότητα ότι η στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής του Παρισιού από την ανταρσία στην προσαρμογή και πολλές φορές στην υποταγή στις επιταγές του Βερολίνου είναι για τους σχεδιαστές της υποχρεωτικός μονόδρομος υψηλού κόστους, αλλά πάντως προβάλλει να έχει σχετικά πιο διαχειρίσιμο κόστος από
μια μετωπική σύγκρουση με το Βερολίνο:
Υψηλού κόστους τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο: Σε εθνικό επίπεδο, γιατί η πολιτική πρωτοφανούς δημοσιονομικής λιτότητας που υιοθέτησε ο Σαρκοζί μετά την ανακοίνωση από τη Μέρκελ στις αρχές Ιουνίου δημοσιονομικών περικοπών ύψους 80 δισ. σε βάθος τριετίας οδηγεί σε διαρκή κοινωνικό αναβρασμό και «κλειδώνει» ως μη αντιστρέψιμη την ήττα του Σαρκοζί στην προεδρική εκλογή της άνοιξης του 2012.
Σε ευρωπαϊκό, γιατί η πολιτική του Βερολίνου εκμηδενίζει το βάρος του νότου της Ευρωζώνης στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς και αφήνει τη Γαλλία μόνη απέναντι στο Βερολίνο και στους βόρειους και ανατολικούς συμμάχους του. Αξίζει να θυμηθούμε τη σκληρή μάχη Σιράκ-Κολ για να αποδεχθεί η Γερμανία τη συμμετοχή της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας στην πρώτη ομάδα χωρών της ΟΝΕ την άνοιξη του 1998.
Επιλογή πιο διαχειρίσιμου κόστους, καθώς η αποτυχία της Γαλλίας να πλαισιώσει την ΟΝΕ με θεσμούς οικονομικής διακυβέρνησης και πολιτικής διακυβερνητικής συνεργασίας έχει ως αποτέλεσμα να λειτουργεί σήμερα η Ευρωζώνη σαν «Ζώνη Μάρκου»,
μια εξέλιξη που ήθελε να αποφύγει ο Μιτεράν, όταν συνέδεσε το 1989-90 τη συγκατάθεσή του στη ενοποίηση της Γερμανίας με τη νομισματική ενοποίηση.
Η λογική της ημιτελούς -λόγω της άρνησης του Βερολίνου για μετάβαση στη Οικονομική Διακυβέρνηση- ΟΝΕ είναι αμείλικτη και όπως την περιγράφει ο Βρετανός αναλυτής Charles Grant διευθυντής του φιλοευρωπαϊκού think tank Centre for European Reform σε άρθρο του στους Financial Times της περασμένης Τετάρτης: «Αν η Γερμανία υιοθετήσει περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, η Γαλλία και η Ιταλία οφείλουν να ακολουθήσουν, αν δεν θέλουν να δουν τα spreads των ομολόγων τους να αυξάνονται». Αύξηση των spreads σήμερα κυρίως για την Ιταλία, αλλά και για τη Γαλλία θα σήμαινε κίνδυνο υποβάθμισης από τους τρεις γνωστούς Οίκους Αξιολόγησης.
Επιλογή του μικρότερου κακού
Το συμπέρασμα είναι απλό: Ο Σαρκοζί πήρε την απόφαση προσαρμογής σε όλες τις βασικές ευρωπαϊκές επιλογές του Βερολίνου, γιατί έκρινε ότι το κόστος της επιλογής αυτής είναι πολύ μικρότερο από το κόστος της διαφοροποίησης εναντίωσης και σύγκρουσης.
Μέχρι ποιο σημείο θα τηρήσει ο Σαρκοζί τη γραμμή της προσαρμογής; Η απάντηση είναι απλή, μέχρι του σημείου που η πίεση των αγορών δεν θα θέτει σε κίνδυνο την Ευρωζώνη, στη σημερινή της μορφή: Από την υποβάθμιση του νότου που είναι, ούτως ή άλλως, εδώ και μήνες
μια ντε φάκτο πραγματικότητα μέχρι την εξώθησή του σε χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη υπάρχει
μια σημαντική διαφορά για το κόστος που θα εισπράξει το Παρίσι.
Τρεις προηγούμενες αναδιπλώσεις
Η στροφή 180 μοιρών του Σαρκοζί έχει τρία πρόσφατα ιστορικά προηγούμενα στη Γαλλία:
Την άνοιξη του 1983 ο Μιτεράν και η κυβέρνηση Μορουά εγκατέλειψαν την υλοποίηση του προεκλογικού οικονομικού προγράμματος στο όνομα της διαφύλαξης των νομισματικών, αλλά και των συνολικών ισορροπιών της Γαλλίας με τη Δυτική Γερμανία στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των «10». Ο λογαριασμός ήλθε με την ήττα των Σοσιαλιστών στις βουλευτικές εκλογές του 1986.
Η συμφωνία του Μάαστριχτ το 1991 οδήγησε τις κυβερνήσεις Κρεσόν και Μπερεγκοβουά σε σκληρά μέτρα λιτότητας, με τίμημα την εκλογική συντριβή των Σοσιαλιστών στις βουλευτικές εκλογές του 1993.
Το φθινόπωρο του 1995 οι Σιράκ-Ζιπέ εγκατέλειψαν τις κοινωνικού περιεχομένου προεκλογικές δεσμεύσεις και υιοθέτησαν
μια σκληρή δημοσιονομική πολιτική στο όνομα της ΟΝΕ. Η χώρα παρέλυσε από
ένα τρίμηνο απεργιακό κύμα και η κυβερνώσα Δεξιά συνετρίβη στις πρόωρες εκλογές της άνοιξης του 1997.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 22/11/2010)