Οταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, ορισμένι λίγοι είναι η αλήθεια- τηνπεριέγραψαν ως συστημική,ότι δεν ήταν ένα απλό ατύχημα της χρηματοοικονομικής τέχνης, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο, που ξεπερνάτους πέντε-δέκα δόλιους τραπεζίτες,οι οποίοι τα έκαναν όλα για τη φούσκα και τον προσωπικό πλουτισμό τους.
Οι περισσότεροι χλεύασαν εκείνη τηνπροσέγγιση, εφηύραν πλήθος επιχειρημάτων για να εξηγήσουν ότι το φαινόμενο της τραπεζικής παραζάλης και κραιπάλης ήταν μεμονωμένο, ότι δεν αφορούσε όλον τον κύκλο του χρήματος καιτης διασυνδεδεμένης πολιτικής, που έκανε τα στραβά μάτια και απολάμβανε δόξα και λεφτά από τη χάρτινη ανάπτυξη,που έφτιαχναν τα καλόπαιδα του Σίτι του Λονδίνου και όσοι τριγύριζαν γύρω τους. O χρόνος κύλησε, τα πρώτα μεγάλα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα αντιμετωπίστηκαν με παρεμβάσεις των κυβερνήσεων,υπήρξε αρχικώς ανακούφιση, αλλά η κρίση εξελίχθηκε, πέρασε από τις τράπεζες στα κράτη, και επανεμφανίστηκε ως κρίση χρέους, χτυπώντας πρώτα την ευάλωτη και ασθενική Ελλάδα, για να μεταλλαχθεί και πάλι σε τραπεζική στην περίπτωση της Ιρλανδίας.
Εξελισσόμενη θα μετατραπεί και εκεί σε κρίση χρέους, αφού τα 100 δισ. ευρώ που θα προσφέρουν η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα καταστήσουν και την Ιρλανδία χώρα υπερχρεωμένη.Είναι ο κύκλος της κρίσης που ξέσπασε το 2007, ένας φαύλος αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος, που τελειωμό δεν έχει. Για να σπάσει, απαιτεί άλλα πράγματα, πολύ δυναμικότερα αυτών που εφαρμόζονται ως τώρα. Στην περίπτωσή μας, για παράδειγμα, δεν έχουν νόηματα ενδιάμεσα και μεσοβέζικα. Οι λύσεις ή θα είναι καθαρές και ριζοσπαστικές ή δεν θα αποδώσουν.
Η σημερινή επιλογή των περικοπών αν δεν είναι οργανωμένη, αν δεν είναι καλάσχεδιασμένη, αν δεν έχει σκοπό πραγματικό την εξυγίανση και προσπαθεί να κοροϊδέψει συντηρώντας τα κακώς κείμενα,δεν θα φέρει αποτελέσματα και,αντιθέτως, θα επιδεινώσει την κατάσταση,τον περιγραφέντα φαύλο κύκλο θα ανατροφοδοτήσει και θα τον μεγαλώσει,ώσπου κάποια στιγμή να σκάσει και να οδηγήσει τη χώρα στη θεωρούμενη από πολλούς βέβαιη χρεοκοπία.
Για να αποδώσει λοιπόν η προσπάθεια,δεν μπορούν, π.χ., οι μετατάξεις των υπαλλήλων από καταργούμενους οργανισμούς να είναι τυπικές μετακινήσεις χωρίς σχέδιο, σκοπό και πραγματικές εξοικονομήσεις. Θα μπορούσαν,για παράδειγμα, οι σιδηροδρομικοί που θα μεταταγούν στο Δημόσιο να αναλάβουν τη φύλαξη των νοσοκομείων και να γλιτώσει το κράτος το κόστος που πληρώνει στις ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης.Ακόμη οι διοικητικοί υπάλληλοι καταργούμενων οργανισμών θα μπορούσαν να μεταταγούν στα αστυνομικά τμήματα,να αναλάβουν το γραφειοκρατικό έργο και να βγουν οι αστυνομικοί στον δρόμο, να επανέλθουν στο φυσικό τους έργο που δεν είναι άλλο από αυτό της εμπέδωσης κλίματος ασφάλειας στη χώρα.Αποτελούν τα παραπάνω ένα μικρό μόνο δείγμα, αλλά απολύτως ενδεικτικό,των αντιλήψεων που είναι απαραίτητονα επικρατήσουν αν το υπάρχον σύστημα θέλει πραγματικά να σώσει τον τόπο.Αλλιώς ας μην παιδεύεται και ας μην παιδεύει και εμάς.
(από την εφημερίδα "Το Βήμα", 23/11/2010)