Είναι έτοιμη η γεμάτη από αυτοπεποίθηση Γερμανία να διακινδυνεύσει τη διάλυση της Ευρωζώνης αν δεν πετύχει η προσπάθεια εγκλεισμού των PIIGS στον προθάλαμο της οργανωμένης και ελεγχόμενης αποβολής που δεν είναι άλλος από τη μέλλουσα να ισχύσει μετά το 2013 «Ελεγχόμενη Χρεοκοπία»;
Τα αγγλοσαξονικά ΜΜΕ απαντούν καταφατικά με χαρακτηριστικό παράδειγμα πρόσφατη ανάλυση των Financial Times, όπου διατυπώνεται το σενάριο της αποχώρησης του Βερολίνου από την Ευρωζώνη, αν η τροποποιημένη Συνθήκη της Λισαβόνας απορριφθεί σε μια από τις 26 χώρες-μέλη της Ε.Ε.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετη: Ενα σημαντικό τμήμα της κυβερνώσας ελίτ και των ΜΜΕ στη Γερμανία διαπιστώνουν ότι ήταν αρκετή η συμφωνία Μέρκελ - Σαρκοζί στην Ντοβίλ στις 18 Οκτωβρίου για την «Ελεγχόμενη Χρεοκοπία» για να καταρρεύσει η Ιρλανδία, να ακολουθεί με βεβαιότητα η Πορτογαλία, προαναγγέλλοντας πλέον ως πιθανή την ανάγκη διάσωσης της Ισπανίας. Το ανεξέλεγκτο αυτό ντόμινο φοβίζει το Βερολίνο με αποτέλεσμα να καταβάλλονται προσπάθειες ελέγχου της κρίσης.
Σε δημοσίευμα του Spiegel αυτής της εβδομάδας επισημαίνεται ότι η γερμανική πλευρά αμήχανη από την υπεραντίδραση των αγορών κρατά χαμηλό προφίλ στη διαπραγμάτευση που διεξάγεται στις Βρυξέλλες για τη διαμόρφωση των τελικών προτάσεων για μεταρρύθμιση της Συνθήκης της Λισαβόνας, που θα πρέπει να υποβληθούν στη Σύνοδο Κορυφής των «27» στα μασά Δεκεμβρίου. Επιπλέον το συνήθως καλά πληροφορημένο και έγκυρο γερμανικό περιοδικό αποδίδει σε κυβερνητικούς ειδήμονες τη διαπίστωση ότι η «Ελεγχόμενη Χρεοκοπία» δεν μπορεί να τεθεί σε ισχύ από το 2013, και κατά συνέπεια χρειάζεται μια μεταβατική περίοδος έξι έως οκτώ ετών για τη διάρκεια της οποίας πρέπει να ισχύσουν μεταβατικές ρυθμίσεις.
Τους κινδύνους από μια ενδεχόμενη διάσπαση της Ευρωζώνης με γερμανική ευθύνη, την επιλογή δηλαδή του «Ιδιαίτερου Μονοπατιού» (Sonderweg) που ήταν η αγαπημένη καραμέλα των θεωρητικών της Παγκόσμιας Ηγεμονίας (Weltmacht) της Γερμανίας στις αρχές του 20ου αιώνα επισημαίνει σε άρθρο της η έγκυρη εφημερίδα Suddeutsche Zeitung: «Η Γερμανία έχει συνδέσει στενά τη μοίρα της με αυτήν της Ευρώπης και όχι μόνον με όρους που σχετίζονται με τη νομισματική της πολιτική. Το τέλος του ευρώ θα σήμαινε τη διεθνή απομόνωση της Γερμανίας. Θα επρόκειτο για μια πραγματική καταστροφή. Η σημερινή δυσαρέσκεια των ΗΠΑ και της Γαλλίας για την επιτυχία των γερμανικών εξαγωγών είναι μια πρόγευση για τις εχθροπραξίες που θα εξαπολυθούν. Ενας εναντίον όλων: Πρόκειται για κάτι που αυτή η χώρα δεν μπορεί να αντέξει ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά».
Παρά τα παραπάνω η Μέρκελ εξακολουθεί να εμμένει σε τόνους που υποθηκεύουν την ευρωπαϊκή αξιοπιστία και φερεγγυότητα του Βερολίνου που προκύπτει από την προχθεσινή της ομιλία στο Συνέδριο του Συνδέσμου Βιομηχάνων Γερμανίας. Η αμφισβήτηση, όμως, αυτού του λαϊκιστικού απομονωτισμού που είτε προορίζεται για εσωτερική κατανάλωση είτε προδίδει άγνοια της ιστορίας έχει ήδη αρχίσει.
Το ζητούμενο είναι αλλού: Αν θα υπάρξει χρονικό παράθυρο ευκαιρίας, αν δηλαδή οι αντιστάσεις της Πορτογαλίας καθυστερήσουν τη διάσωση και μεταθέσουν την επέκταση της κρίσης στην Ισπανία, ώστε να μπορέσουν οι «27» το Δεκέμβριο να διατυπώσουν έναν σταθεροποιητικό συμβιβασμό.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 25/11/2010)