Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του Μητροπολίτη
Νικολάου, ο οποίος σπούδασε αστροφυσική και άλλες φυσικές επιστήμες, αλλά
επέλεξε την ιεροσύνη. Λόγιος, ιερέας και πανεπιστηµιακός, είναι μια
προσωπικότητα που γεφυρώνει σε ένα βαθμό τη φυσική µε τη µεταφυσική.
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής γεννήθηκε
στη Θεσσαλονίκη το 1954, όπου και σπούδασε Φυσική και στη συνέχεια έφυγε στην
Αµερική για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί έκανε µεταπτυχιακές σπουδές στην
Αστροφυσική, τη Μηχανολογία και τη Βιοϊατρική Τεχνολογία. Έπειτα από όλα αυτά
θα περίµενε κανείς μια καριέρα στη NASA, αλλά τον κέρδισε η θεολογία,
αποφοίτησε µάλιστα από τη Θεολογική Σχολή Τιµίου Σταυρού Βοστώνης, όπου έκανε
και µεταπτυχιακό. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα, επέλεξε να γίνει µοναχός
και άρχισε να ανεβαίνει τα αξιώµατα της ιεραρχίας. Το 2003 απέκτησε και το
διδακτορικό του στη Θεολογία από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης. Τον
επόµενο χρόνο χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής από τον
µακαριστό Χριστόδουλο.
Η παρουσία του στα εκκλησιαστικά πράγµατα, τον
πρώτο καιρό, χαιρετίστηκε µε ενθουσιασµό. Επιτέλους ένας λόγιος ιερωµένος, ωστόσο,
η λογιοσύνη του χρησιµοποιήθηκε περισσότερο ως οχυρό βεβαιοτήτων, για τις
οποίες δεν χρειάζονταν ούτε η αστροφυσική ούτε ηµηχανολογία. Παρ’ όλα αυτά, τις
επικαλούνταν και στα κηρύγµατά του –στα οποία προσεγγίζει τα ζητήµατα κυρίως
από µια σκοπιά ποιητική/θεολογική. Αντίστοιχες είναι οι προσεγγίσεις του
Κέντρου Βιοϊατρικής Ηθικής και ∆εοντολογίας, το οποίο αυτός ίδρυσε και του
οποίου προεδρεύει. Ποιητικές/ θεολογικές είναι και οι προσεγγίσεις στα βιβλία
του. Στο «Αλλήλων µέλη – Οι µεταµοσχεύσεις στο φως της ορθόδοξης θεολογίας και
ζωής», η προσέγγισή του συνοψίζεται στο εξής συµπέρασµα: «Για την Ορθοδοξία
σκοπός των µεταµοσχεύσεων είναι η δηµιουργία “πλησίον”. Υπό την έννοια αυτήν,
οι µεταµοσχεύσεις αποτελούν µία ευλογία, αρκεί ο σκοπός τους να µην είναι µια
απλή βιολογική παράταση κάποιων συνανθρώπων µας, αλλά η κοινωνία της αγάπης».
Ομοίως και στην Κερατέα: Τα µερόνυχτα ανυπακοής,
αψιµαχιών µε την αστυνοµία, επίκλησης της ιστορικότητας του Οβριόκαστρου,
προσπάθειας να εξασφαλιστούν πολιτικές συµµαχίες για να πάνε τα σκουπίδια
αλλού, οπουδήποτε και οπωσδήποτε, δεν έχουν νόηµα ως προς το απτό αποτέλεσµά
τους αλλά µόνο για να θεµελιωθεί η κοινωνία της αγάπης.