Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα είναι, όπως όλα δείχνουν, και πάλι ο
πρόεδρος της Ρωσίας μετά τις επερχόμενες εκλογές. Παρά τις δήθεν «διαμάχες» του
με τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ τα τελευταία χρόνια, οι δυο τους τα συμφώνησαν και θα
μοιραστούν για ακόμη μια φορά την εξουσία σε ποσοστό 51-49, με τον Πούτιν να
έχει φυσικά τον πρώτο ρόλο. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά ο Βλαδίμηρος
επιχειρεί να αυξήσει τη θητεία του στα 6 από τα 4 χρόνια, ώστε να μην
χρειάζεται να πονοκεφαλιάζει κάθε τρεις και λίγο για τη θέση από την οποία θα
ασκεί την εξουσία.
Η επιτυχία του Πούτιν όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι, όπως
πολλοί νομίζουν, μονάχα η ισχυροποίηση της Ρωσίας στη διεθνή αρένα, μέσω των
ενεργειακών συμφωνιών και της πυγμής που επιδεικνύει. Την μεγαλύτερη ικανότητα
την έχει δείξει στα εσωτερικά πολιτικά δρώμενα της χώρας, όπου απαιτείται από
έναν ηγέτη να μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο τεράστιο ρωσικό Δημόσιο από τη
μια και στο συγκεντρωμένο ιδιωτικό κεφάλαιο από την άλλη. Μέχρι σήμερα, ο
Πούτιν κατάφερε να κρατήσει και τις δύο αυτές πλευρές ικανοποιημένες και οδεύει
ολοταχώς στο να γίνει ο μακροβιότερος Ρώσος ηγέτης από την εποχή των Τσάρων.
Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε ότι ακόμα και ο Στάλιν, τυπικά ήταν στην εξουσία
από το 1941 ως το 1953, δηλαδή περίπου 12 χρόνια. Ο Πούτιν βρίσκεται ήδη στο
ενδέκατο.
Από το 2000 που ανέλαβε την εξουσία, μέχρι σήμερα, δεν έχει
σημειωθεί καμία απολύτως απόπειρα από κάποιο άλλο πρόσωπο να αρπάξει την
εξουσία από τον Πούτιν. Είναι εμφανέστατο πλέον ότι ο Μεντβέντεφ είναι απλά
ένας αχυράνθρωπος από τους πολλούς που χρησιμοποιούνται ώστε να προσδώσουν στο
καθεστώς Πούτιν τη νομιμοφάνεια που χρειάζεται. Εκτός από τον Μεντβέντεφ,
αχυράνθρωπος είναι επίσης και ο μεγαλοεπιχειρηματίας Προχόρωφ, ο οποίος
δημιούργησε το δικό του κόμμα, ίσα-ίσα για να φαίνεται ότι υπάρχει ελευθερία
στην εκπροσώπηση.
Με βάση τα παραπάνω, δεν αναμένεται κάποια ουσιαστική αλλαγή
στην πολιτική Πούτιν στα επόμενα χρόνια. Είναι σίγουρο ότι η ρωσική οικονομία
θα συνεχίσει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ενεργειακές εξαγωγές, διότι
πολύ απλά έχει νόημα κάτι τέτοιο σε μια εποχή που το πετρέλαιο είναι πανάκριβο.
Όλοι οι αναλυτές και οι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η Ρωσία θα πρέπει να
διαφοροποιήσει την οικονομία της και να μην εξαρτάται σε τόσο μεγάλο βαθμό από
την ενέργεια. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν κάτι τέτοιο συμφέρει τη ρωσική
οικονομία, αλλά αν συμφέρει το καθεστώς. Ίσως ο Πούτιν να μην επιθυμεί την
παρουσία πολλών διαφορετικών οικονομικών πόλων τους οποίους θα πρέπει να
ελέγχει 100% ανά πάσα στιγμή.
Καταλήγοντας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η σημερινή Ρωσία
μπορεί να μην είναι περισσότερο ελεύθερη από ότι στο παρελθόν, μπορεί να
κυβερνάται από τα ίδια πρόσωπα όπως πάντα, αλλά παραμένει μια πολύ ενδιαφέρουσα
περίπτωση για τους απανταχού «Κρεμλινολόγους», επαγγελματίες και μη.