Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Σοφός ο
λαός, και σοφότερες οι ρήσεις του. Και η συγκεκριμένη ταιριάζει απόλυτα με την
υπόθεση της εκχώρησης λιγνιτικής παραγωγής σε ιδιώτες. Το 2009 δημοσιεύεται η απόφαση
της Κομισιόν να ανοίξουν λιγνιτικά κοιτάσματα σε ιδιώτες. Το 2010 έρχεται το
Μνημόνιο, μετά την προσφυγή μας στο ΔΝΤ, να μας υποχρεώσει να εκχωρήσουμε το
40% της λιγνιτικής παραγωγής της ΔΕΗ σε ιδιώτες. Λίγο πριν εκπνεύσει το 2011
ακόμη συζητάμε τι θέλουμε να δώσουμε, παρά τις κοινοτικές δεσμεύσεις μας. Χθες
το ΥΠΕΚΑ γνωστοποίησε το πακέτο των προτάσεων του, προκειμένου να
ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας έναντι του Μνημονίου.
Θέλουμε να δώσουμε, είπε ο υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου,
μονάδες στον ΑΗΣ Αμυνταίου και στον ΑΗΣ Μεγαλόπολης, μαζί με swaps ενέργειας
και το ορυχείο της Βεύης. Ήδη, οι πρώτες προτάσεις που καταθέσαμε για τα swaps
ενέργειας απορρίφθηκαν από τις Βρυξέλλες.
Τώρα θέλουμε να διαθέσουμε μονάδες εν γνώσει μας παλαιές και
υπό απόσυρση.
Μία απορία έχουμε μόνον. Σε κουτόφραγκους απευθυνόμαστε; Δεν
γνωρίζουμε ότι ξέρουν πολύ καλά τα δεδομένα της ΔΕΗ, την κατάσταση των μονάδων
της και τις δυνατότητες που υπάρχουν; Πάλι χρόνο θέλουμε να κερδίσουμε; Οι
Βρυξέλλες είναι σαφείς. Θα πωληθούν μονάδες
καινούριες, για να εξασφαλισθεί επενδυτικό ενδιαφέρον. Εμείς ελπίζουμε ότι θα
«ξεγελάσουμε» τις Βρυξέλλες και όλα θα είναι καλά. Ποιος επενδυτής θα έρθει να
αγοράσει μονάδες ρυπογόνες για τις οποίες θα χρειασθεί να βάλει τεράστια
κεφάλαια για να τις εκσυγχρονίσει; Ποιο θα είναι το δέλεαρ που προσφέρουμε;
Οι δύο μονάδες του Αμυνταίου τέθηκαν για πρώτη φορά σε
εμπορική λειτουργία το 1987, είναι, δηλαδή, 24 χρόνων. Είναι καθαρής ισχύος 273
MW η κάθε μία και θα πρέπει να αποσυρθούν στα επόμενα δύο-τρία χρόνια, εκτός κι
αν γίνουν κοστοβόρες επενδύσεις εκσυγχρονισμού. Θα τις αναλάβει αυτές ο
υποψήφιος επενδυτής; Αμφίβολο, λέει η αγορά. Εκτός κι αν το ΥΠΕΚΑ θεωρεί ότι το
γεγονός πως ο σταθμός του Αμυνταίου τροφοδοτείται από δικό του ορυχείο, είναι
ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για τον όποιον επενδυτή, που θα «δελεαστεί» με
μακροχρόνια σύμβαση εκμετάλλευσης. Αυτό κι αν είναι αμφίβολο.
Ο Σταθμός της Μεγαλόπολης, από την άλλη πλευρά, είναι κατά
τι νεώτερος από του Αμυνταίου, καθώς έχει πίσω του 20 χρόνια λειτουργίας. Όμως
κι αυτές οι μονάδες είναι υπό απόσυρση, ενώ υπάρχει κι ένα ακόμη σοβαρό
πρόβλημα. Ο λιγνίτης της περιοχής θεωρείται φτωχός και δεν αποδίδει την
προσδοκώμενη θερμογόνα δύναμη. Είναι γνωστό άλλωστε ότι πολλές φορές χρειάσθηκε
να αναμιχθεί με diesel, ακόμη και λιθάνθρακα, προκειμένου να αποδώσει την
αναμενόμενη δύναμη.
Αυτά τα γνωρίζουν και οι πέτρες. Η κυβέρνηση, προφανώς,
θεωρεί ότι μπορεί να μην τα γνωρίζουν οι υποψήφιοι επενδυτές. Στην Κομισιόν,
όμως, δεν τρώνε κουτόχορτο. Και παρά το γεγονός ότι οι διαπραγματεύσεις για την
ικανοποίηση του αδιαπραγμάτευτου όρου εκχώρησης του 40% της λιγνιτικής
παραγωγής της ΔΕΗ είναι σε εξέλιξη, βγαίνει ο υπουργός και γνωστοποιεί τα
διαπραγματευτικά χαρτιά του. Γιατί άραγε; Για να τεστάρει τις αντοχές της
Κομισιόν;
Πολύ φοβούμαστε ότι για πολλοστή φορά η ελληνική κυβέρνηση
παίζει καθυστέρηση σε έναν τομέα με τεράστια προβλήματα και στρεβλώσεις. Δεν
έχουμε πάρει ακόμη το μάθημα μας. Πιστεύουμε ότι αν συνεχίσουμε την ίδια
τακτική όλο και κάτι θα πετύχουμε στο τέλος. Αλλά το τέλος είναι εδώ. Οι λύσεις
που επιδιώκεται να δοθούν είναι έωλες και προσκρούουν στις κοινοτικές
υποχρεώσεις μας. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι δεν πιάνει πια. Αν δεν
προχωρήσουμε σε θαρραλέες προτάσεις, οι αποφάσεις που θα μας επιβληθούν θα
είναι πολύ χειρότερες.
Δυστυχώς, το ΥΠΕΚΑ, καίτοι φραστικά επιτίθεται στους
σκληρούς συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ μάλλον παραμένει έρμαιο στις διάφορες
πολιτικές σκοπιμότητες. Κι αυτός ο γόρδιος δεσμός φαίνεται ότι δεν μπορεί να
κοπεί τόσο εύκολα.
Δεν έχουμε αντιληφθεί άραγε ότι οι τροϊκανοί μας έχουν βάλει
ήδη το μαχαίρι στο λαιμό;