Η
φιλοφολία περί «επαχθούς
χρέους» δίνει και παίρνει στην Ελλάδα, κατά κύριο δε λόγο στόχος της είναι η
απενεχοποίηση των πολλών για την οικονομική τραγωδία της χώρας ώστε όλα τα βάρη
να φορτωθούν στους ολίγους. Και επειδή αυτοί οι ολίγοι εντοπίζονται στο πολιτικό
σώμα της χώρας, οι εναντίον τους βολές και λοιπές κατακραυγές πλήττουν, εμμέσως
πλην σαφώς, και την κοινοβουλευτική δημοκρατία –που σε κάποιους δεν αρέσει
καθόλου.
Ο
υπογράφων δέχεται ότι τα 35
τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας
το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται, επίσης, ότι στο πολιτικό μας
σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα
και κολάσιμα. Γι αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις
δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στην δημοκρατία,
η διαφάνεια –η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί
αντίδοτο στην διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.
Ωστόσο, ειδικά στην χώρα
μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν
ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι αυτό, στο
παρόν σημείωμα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του
«επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και
καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το
1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε
ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας.
Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργασίμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο,
αντιστοιχεί σε 135 δισεκατ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της
χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι
απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το
σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας –και το συνολικό αυτό ποσόν είναι
αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια
δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι
περισσότερες από τις
προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου
κοινοτικού μέσου όρου πριν την μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)–
είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα
τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία
όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων(;) στην εταιρεία, στην πρώτη
θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής
οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα 30 τελευταία χρόνια η
ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισεκατ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως
και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει
να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά
επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισεκατ.
ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά
την πτώση της κυβερνήσεως Κων. Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στον
ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του
δημοσίου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισεκατ. ευρώ
–κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο
της ΕΕ των 15 χωρών μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισεκατ.
ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών
ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου
δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
Στις
παραπάνω απίστευτες
επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000
συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία 20ετία επιβάρυναν το
υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισεκατ. ευρώ, στα οποία θα
πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρα εφ’ άπαξ.
Την περίοδο
1990-2009 καταγράψαμε επίσης
για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε
καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών
ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την 20ετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν
μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά,
συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε
πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων
θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών
και άλλων επιχειρήσεων.
Θα
μπορούσαμε να παραθέσουμε στους
αναγνώστες μας σειρά ακόμα απίθανων αριθμών, που μόνον ζάλη προκαλούν. Το
γεγονός είναι ένα: Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, η εγκατεστημένη κλεπτοκρατία
–στην οποία λίγο-πολύ όλοι πήραν μέρος– πραγματοποίησε την μεγαλύτερη ληστεία
δημοσίου πλούτου που έχει καταγραφεί στην δημοκρατική Ευρώπη. Δυστυχώς δε, τώρα
ήλθε ο λογαριασμός. Ένας λογαριασμός τον οποίον η εφημερίδα αυτή προέβλεπε εδώ
και κάποιες δεκαετίες και προειδοποιούσε για το ύψος του. Εις μάτην,
όμως.
(από την εφημερίδα "Εστία")