Τελικά, ο Μπάρακ Ομπάμα αποδεικνύεται πολύ
αποτελεσματικότερος από τους νέο-συντηρητικούς προκατόχους του στην ανατροπή
καθεστώτων και στην εξόντωση εχθρών των ΗΠΑ. Χωρίς απώλειες Αμερικανών στρατιωτών
και χωρίς μεγάλα έξοδα για τον αμερικανικό προϋπολογισμό ο σημερινός Πρόεδρος κατάφερε
σε πολύ σύντομο χρόνο να ξεμπερδέψει με προβλήματα μακροχρόνια και έντονα για
την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης.
Ο Μουαμάρ Καντάφι και το καθεστώς του, που είχε στοχοποιηθεί
από τις ΗΠΑ τουλάχιστον από την εποχή του Ρήγκαν (κατά ειρωνεία της τύχης,
ιδεολογικού προπάτορα των νέο-συντηρητικών), ανετράπη, τελικά, με έμμεση
συμμετοχή του αμερικανικού στρατού – μέσω ΝΑΤΟ – χωρίς καν χερσαία εισβολή. Να
θυμίσουμε ότι έχει προηγηθεί και η εκτέλεση από ομάδα κομάντο του Οσάμα μπιν
Λάντεν, του πιο εμβληματικού στόχου του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» του
Τζωρτζ Μπους του νεότερου. Ο τελευταίος οδήγησε τις ΗΠΑ σε εισβολές που
στοίχισαν ποταμούς δολαρίων στον αμερικανικό προϋπολογισμό, πολλές ζωές
στρατιωτών, καθώς και την καταρράκωση του κύρους της υπερδύναμης στον μουσουλμανικό
κόσμο, προκαλώντας εναντίον της αισθήματα μίσους στις λαϊκές μάζες μιας ευρείας
περιοχής του κόσμου.
Η σύγκριση αρκεί για να πείσει ότι η τακτική Ομπάμα
αποδεικνύεται πιο συμφέρουσα οικονομικά και … «cost-effective» σε σχέση με τις
«σταυροφορικές» επιδρομές και την ιδεολογικοποίηση της αντιμετώπισης της
ισλαμιστικής τρομοκρατίας της περιόδου 2000-2008. Αντίθετα, η στήριξη της στην
«Αραβική Άνοιξη» και η μετριοπαθέστερη, σε σχέση με την περίοδο του νεότερου
Μπους, υποστήριξη προς το Ισραήλ στο Παλαιστινιακό, διατηρούν ακόμη υψηλή την απήχηση του
σημερινού Προέδρου των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο.
Δεν είναι και μικρή παρηγοριά κάτι τέτοιο για τον Μπάρακ
Ομπάμα, ο οποίος στο εσωτερικό μέτωπο, δεν έχει να παρουσιάσει ανάλογες
επιτυχίες. Δεν ξέρουμε, βέβαια, αν οι … οικονομικότεροι δικοί του πόλεμοι
αρκούν για να αντισταθμίσουν τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της (αργά και
βασανιστικά) αναρρωνύουσας – μετά την κρίση του 2008 – αμερικανικής οικονομίας
και την χθεσινή αποτυχία της Γερουσίας να βρει μια διακομματική λύση για τη
δημιουργία θέσεων εργασίας πριν τις εκλογές του 2012. Πάντως, είναι σίγουρο ότι
αφαιρούν ένα επιχείρημα από την φαρέτρα των πολυδιασπασμένων (ακόμη;) Ρεπουμπλικάνων
αντιπάλων του εν όψει της προεδρικής εκλογής του 2012.
Ωστόσο, αν και ο Ομπάμα καταφέρνει να επιτυγχάνει πιο
γρήγορα και πιο … φτηνά ακόμη και τους στόχους της νέο-συντηρητικής ατζέντας
(και με λιγότερο «θόρυβο») σε σχέση με τους εμπνευστές της, καλείται να
διαχειριστεί το ίδιο πρόβλημα με το οποίο και εκείνοι είχαν έρθει αντιμέτωποι: την
«επόμενη ημέρα». Για παράδειγμα, πόσο σταθερή είναι η συνοχή της συμμαχίας που στηρίζει
το νέο λιβυκό καθεστώς και πόσο βέβαιο είναι πως η βορειοαφρικανική χώρα δεν θα καταλήξει πεδίο αλληλοσπαρασσόμενων φυλών,
ανομίας (λαθρεμπόριο, διακίνηση λαθρομεταναστών, εμπόριο όπλων κ.ά.) ή ακόμη
και ακραίων ισλαμιστικών ομάδων- δημιουργώντας, μάλιστα, μία νέα Σομαλία ή ένα
νέο Αφγανιστάν στις νότιες ακτές της Μεσογείου;