Ούτε ένα 24ωρο δεν διήρκεσε η ευφορία που προκάλεσε η
συναίνεση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Πρώτα-πρώτα, γιατί περιορίσθηκε στα
δύο μεγάλα κόμματα. Δεύτερον, γιατί τορπιλίσθηκε από την Αριστερά, η οποία
ετοιμάζεται για νέες κινητοποιήσεις. Και τρίτον και σημαντικότερο, γιατί ως
αργά χθες το βράδυ που γραφόταν οι γραμμές αυτές αναζητιόταν ακόμη το πρόσωπο
κοινής αποδοχής και αυξημένων προσόντων που θα δεχόταν να αναλάβει Πρωθυπουργός
και να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Την ίδια στιγμή οι δανειστές μας γελούν ανερυθρίαστα πλέον
για τα χάλια μας. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε
ξεκαρδίστηκε κυριολεκτικά χθες μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων όλου του
κόσμου, όταν περιέγραφε τις παλινωδίες της κυβέρνησης Παπανδρέου για το
δημοψήφισμα, την ανάκληση του, τη συναίνεση και την αβεβαιότητα της σύστασης
της κυβέρνησης κοινής αποδοχής. Εθνικό ρεζίλι και περίγελος γίναμε.
Και, δυστυχώς, η ελληνική τραγωδία δεν έχει ακόμη
ολοκληρωθεί. Επί μία ολόκληρη ημέρα χθες τα επιτελεία των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ
και της Ν.Δ. πήγαιναν και ερχόταν, αναζητώντας Πρωθυπουργό. Εις μάτην. Και τα
ονόματα έδιναν και έπαιρναν. Και φυσικά «καιγόταν» από τη στιγμή που
δημοσιοποιούνταν. Σοβαρότης μηδέν.
Από αυτό όμως και μόνον το γεγονός μπορεί κανείς να βγάλει
χρήσιμα συμπεράσματα. Ότι η συναίνεση αποδεικνύεται θνησιγενής εξαρχής. Είναι
τυχαίο άραγε το γεγονός ότι ενώ ακόμη δεν έχει καν βρεθεί ο Πρωθυπουργός για τη
νέα κυβέρνηση χθες το βράδυ σε δελτίο μεγάλου καναλιού διαπληκτίζονταν οι
εκπρόσωποι Τύπου των δύο κομμάτων για τις αρμοδιότητες της; Μα δεν προηγήθηκε
συμφωνία;
Πώς θα είναι ισχυρή μία κυβέρνηση, η οποία θα κληθεί να
διαχειρισθεί ως τα τέλη του έτους ιδιαίτερα κρίσιμα ζητήματα για την παραμονή
της χώρας στην Ευρωζώνη, αν δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της χωρίς τις
συνεχείς παρεμβάσεις του ενός ή του άλλου κόμματος που την στηρίζουν; Ποιος
σώφρων θα δεχόταν να αναλάβει Πρωθυπουργός αν πρέπει να συνθλίβεται καθημερινά
ανάμεσα στις μικροπολιτικές απόψεις των δύο μεγάλων κομμάτων;
Προφανώς, αυτήν την κρίσιμη λεπτομέρεια μέτρησαν οι
υποψήφιοι Πρωθυπουργοί και γύρισαν την πλάτη. Μα είναι δυνατόν να μην
αντιλαμβάνονται τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία μετά τη
μεταπολίτευση ότι καμία ορχήστρα δεν μπορεί να λειτουργήσει με δύο μαέστρους;
Και να μην ξεχνάμε ότι για το σημερινό χάλι της οικονομίας της χώρας έχουν
ακέραια την ευθύνη.
Ας υποθέσουμε, όμως, γιατί το έχουμε ξαναπεί, είμαστε
καλόπιστοι άνθρωποι, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. καταφέρνουν τελικά και συμφωνούν για
κυβέρνηση κοινής αποδοχής. Η οποία, κι αυτό είναι το μόνον για το οποίο
συμφώνησαν ως τώρα, θα είναι μια μεταβατική κυβέρνηση, που θα αναλάβει να
υλοποιήσει την απόφαση της 27ης Οκτωβρίου, θα φέρει στη Βουλή και θα ψηφίσει
τον προϋπολογισμό του 2012 και θα προετοιμάσει το έδαφος για να πάει η χώρα σε
εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου. Κυριακή των Απόκρεω. Ασχολίαστο.
Αυτό κι αν είναι θνησιγενές σχήμα. Και αναρωτιόμαστε εμείς
οι αφελείς. Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, όπου τόσο ΠΑΣΟΚ όσο και Ν.Δ. θα
έχουν την προσοχή τους στραμμένη στους ψηφοφόρους τους και στην εκλογή τους
στην εξουσία, πώς θα στηρίξουν μια κυβέρνηση η οποία θα χρειασθεί να λάβει και
νέα σκληρά μέτρα; Πώς θα δικαιολογηθούν απέναντι στους ψηφοφόρους τους; Ποιος
θα εμφανισθεί να τα χρεώνεται ατά τα μέτρα; Δεν είναι εύλογο να αναμένει κανείς
ότι θα υποσκάπτει ο ένας το λάκκο του άλλου, στην κούρσα προς την πολυπόθητη
εξουσία;
Αφελείς ερωτήσεις θα πείτε. Αφέλεια, επίσης, είναι να
πιστεύουμε ότι τελικά και η συναίνεση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα απλό
πυροτέχνημα. Σαν το δημοψήφισμα που πήρε πίσω το ΠΑΣΟΚ εν μια νυκτί. Δύσκολο
άραγε είναι να πάρουν πίσω τη συναίνεση και τα δύο μεγάλα κόμματα; Και με μια
αληθοφανή, μάλιστα, δικαιολογία. «Δεν καταφέραμε να τα βρούμε τελικά».
Ρίχνοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλο.
Παραβλέπουν, όμως, και τα δύο μεγάλα κόμματα μια τρομερή
αλήθεια. Ότι τα διαθέσιμα του κράτους εξαντλούνται τραγικά. Ζήτημα είναι να
επαρκούν ως τα τέλη του μηνός. Οι δανειστές μας, οι οποίοι μας έχουν πάρει
πλέον χαμπάρι, δεν «ξεκλείδωσαν» την 6η δόση χθες στο Eurogroup. Και είναι
σαφείς πλέον. «Ή παίρνετε τα μέτρα που χρειάζονται, ή έξω από το ευρώ». Τόσο
απλά. Τα ψέματα τελείωσαν εδώ και καιρό. Η ελληνική τραγωδία πλησιάζει στην
κορύφωση της.