Τα 160 τελευταία χρόνια οι «λαοί» της Ευρώπης, σαν μαριονέτες
στα χέρια αυτοκρατορικών και πολιτικο-ιδεολογικών εξουσιών, προκάλεσαν δύο
παγκόσμιους και εξήντα τοπικούς πολέμους. Οι πόλεμοι αυτοί προκλήθηκαν γιατί
λαϊκιστικές, διεφθαρμένες, ιδιοτελείς και αρπακτικές εξουσίες ήθελαν να
εξοντώσουν τρεις εχθρούς: Την δημοκρατία, τον φιλελευθερισμό και την πολιτική
χειραφέτηση. Στην ουσία, ο μεγάλος εχθρός αυτοκρατόρων, ολοκληρωτικών ιδεολόγων
και λαϊκιστών ήταν η ελεύθερη σκέψη και η κριτική προδιάθεση.
Την ίδια περίοδο γεννήθηκαν στην Ευρώπη δύο ιδεολογικά
τέρατα: ο εθνικο-σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός. Ο πρώτος προκάλεσε τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο -και αυτό υπήρξε το μοιραίο λάθος του. Ηττήθηκε από τις
δυνάμεις της δημοκρατίας, προκαλώντας ωστόσο κάπου 70 εκατομμύρια νεκρούς και αναδεικνύοντας
το Ολοκαύτωμα σε μνημείο θηριωδίας και ντροπής για τον άνθρωπο και την ιστορία
του. Ο κομμουνισμός, από την πλευρά του, αφού υπέταξε σχεδόν την μισή Ευρώπη,
κατέρρευσε γιατί η εγκληματική φύση του ήταν αντίθετη με την πρόοδο και την
ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Άφησε όμως πίσω του άλλα 100 εκατομμύρια θύματα και
αμέτρητα πνευματικά ερείπια.
Όσο για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της Ευρώπης, μέρος των
οποίων είναι και ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, μετά την μεγάλη καταιγίδα της
περιόδου 1939-1940, απεφάσισαν να συνυπάρξουν εν ειρήνη, αντιμετωπίζοντας
ταυτοχρόνως και την κομμουνιστική απειλή. Έτσι, με αφετηρία τον άνθρακα και τον
χάλυβα, δημιουργήθηκε η Ευρώπη των Έξι, η οποία προέκρινε την οικονομία ως
εφαλτήριο για την μετέπειτα πολιτική της ολοκλήρωση. Αυτή η Ευρώπη, τα
τελευταία 60 χρόνια έγινε πρώτη εμπορική δύναμη στον κόσμο, ενώ ταυτοχρόνως
απετέλεσε και πρότυπο κοινωνικής ευημερίας.
Στους κόλπους της, η κατεστραμμένη Γερμανία του 1945 είναι
σήμερα η οικονομική της ατμομηχανή και ο δεύτερος παγκόσμιος εξαγωγέας. Και
φυσικό είναι να υπερασπίζεται την θέση της αυτή, την οποία και διατηρεί παρά το
γεγονός ότι μέσα σε μία εικοσαετία χρειάστηκε να καταβάλει και το κόστος της
επανενώσεώς της, μετά την πτώση του κομμουνισμού. Όμως, στην παρούσα φάση της ευρωπαϊκής
κρίσεως, αυτή η θέση της Γερμανίας αποτελεί «δώρο» για όλους αυτούς, μέσα και
έξω από την Ευρώπη, που θέλουν να διαλύσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα –και δεν
είναι λίγοι. Γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό αναπτύσσεται ένας αντιγερμανισμός,
που έχει ποικίλες αφετηρίες και διαφορετικά κίνητρα.
Κατά πρώτον λόγο, ο αγγλοσαξωνικός κόσμος ποτέ δεν είδε με
καλό μάτι την δημιουργία της ευρωζώνης. Τόσο το Λονδίνο όσο και η Γουώλλ Στρητ
έβλεπαν στο ευρώ έναν ισχυρό ανταγωνιστή του δολλαρίου, ο οποίος θα τραβούσε
αργά ή γρήγορα πάνω του και ένα μέρος της παγκόσμιας αποταμιεύσεως. Ακόμα
χειρότερα, η παρουσία του ευρώ θα ενίσχυε και τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια εις
βάρος της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, που μέχρι το 2002 αντιπροσώπευαν το 80%
των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών συναλλαγών. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν 20
χρόνια, όταν το ιαπωνικό γεν ακολουθούσε ανοδική πορεία και κέρδιζε έδαφος
παγκοσμίως ως αποταμιευτικό νόμισμα, η τότε κυβέρνηση του πατρός Μπους
εξαπέλυσε μία φοβερή εμπορική και νομισματική επίθεση κατά της Ιαπωνίας, με
αποτέλεσμα η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου να μπει σε φάση μακράς στασιμότητας
και το ιαπωνικό νόμισμα να χάσει πλήρως το γόητρο και την ελκυστικότητά του.
Σήμερα, αν η Ευρώπη χάσει την μάχη του ευρώ, θα πρέπει να
θεωρείται σίγουρο ότι την περιμένει η ίδια περίπου τύχη με αυτή της Ιαπωνίας.
Αυτός είναι ο βασικώτερος λόγος που τα αγγλοσαξωνικά μέσα μαζικής επικοινωνίας
βάλλουν κατά της γαλλο-γερμανικής συνεργασίας και, βεβαίως, απεύχονται μία
πιθανή οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης.
Προς επιβεβαίωση των όσων αναφέρουμε, αρκεί να
υπογραμμίσουμε ότι, μετά τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου για την στήριξη της
Ελλάδας και του ευρώ, παρατηρήθηκαν μαζικές αποσύρσεις αμερικανικών κεφαλαίων
από τις γαλλικές τράπεζες, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να παρουσιάσουν
σημαντική πτώση της ρευστότητάς τους. Στην συνέχεια, στις αρχές του Νοεμβρίου,
η εταιρεία «clearing» Clearnet άρχισε την επίθεση κατά των ιταλικών ομολόγων με
την άνοδο των επιτοκίων, ενώ ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα με δηλώσεις του προς την
κατεύθυνση της αμερικανικής κοινής γνώμης δεν δίσταζε να κατηγορήσει την Ευρώπη
ως υπεύθυνη για την διάρκεια της κρίσης –η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ξεκίνησε
από τις ΗΠΑ.
Πέρα, όμως, από τις αγγλοσαξωνικές επιθέσεις, η ευρωζώνη
δέχεται και αφόρητες εμπορικές πιέσεις από την Κίνα, η οποία διατηρεί το εθνικό
της νόμισμα υποτιμημένο –με ό,τι αυτό συνεπάγεται από ανταγωνιστικής πλευράς
για την ευρωπαϊκή βιομηχανία, αλλά και την απασχόληση. Δυστυχώς δε, όσο τα
αμερικανικά ελλείμματα θα είναι αβυσσαλέα, τόσο ο νομισματικός πόλεμος σε
παγκόσμιο επίπεδο θα είναι σιωπηρός μεν, αλλά οδυνηρός για την ευρωπαϊκή
οικονομία και το προωθημένο κοινωνικό της υπόβαθρο.
Την κατάσταση αυτή προσπαθούν με κάθε τρόπο στο εσωτερικό
της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να αξιοποιήσουν πολιτικά και οι φαιοκόκκινες δυνάμεις
του αντιευρωπαϊσμού, οι οποίες πιστεύουν ότι, μέσα από την διάλυση της Ευρώπης,
θα αποκτήσουν ισχυρότερα ερείσματα. Έτσι, πέρα από τον εθνικισμό και την
ξενοφοβία, βάλλουν και κατά του ευρώ, με αιχμή του δόρατος το Εθνικό Μέτωπο
Γαλλίας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε ένα
όντως κρίσιμο σταυροδρόμι και, αν οι ηγεσίες της δεν αποφασίσουν να ενισχύσουν
την ενημέρωση των πολιτών, ίσως τελικά οδηγηθούμε σε πολύ οδυνηρές εκπλήξεις,
υπό το βάρος της γενικευμένης παραπληροφόρησης, κυρίως μέσω του Διαδικτύου.
(από την εφημερίδα "Εστία")