Ενόψει της απόφασης της Ε.Ε για το αν θα επιβάλει από τώρα
πετρελαϊκό εμπάργκο στο Ιράν ή αν θα το αναβάλει, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά
στο πυρηνικό του πρόγραμμα, διότι αυτός είναι και ο βασικός λόγος των ευρωπαϊκών
αντιδράσεων.
Ως γνωστόν, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και σε ένα βαθμό και η Ρωσία
επιθυμούν να περιορίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τον αριθμό των κρατών που
διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Η αιτία για αυτό το σκεπτικό είναι διπλή: Αφενός έτσι
διασφαλίζουν ότι θα είναι οι μοναδικοί κάτοχοι των υπερόπλων και αφετέρου αποφεύγουν
το ενδεχόμενο να αποκτήσουν πυρηνικά ασταθή καθεστώτα ή τρομοκράτες. Επίσης,
αποφεύγεται η περίπτωση ενός πυρηνικού πολέμου ανάμεσα σε δύο περιφερειακά κράτη
για λόγους που δεν αφορούν το σύνολο της διεθνούς κοινότητας.
Παρά τις προσπάθειές τους όμως, η τάση που παρατηρείται είναι
ότι ολοένα και περισσότερες χώρες κατορθώνουν σιγά-σιγά να παράγουν πυρηνικά όπλα.
Πριν από μερικά χρόνια, η Βόρειος Κορέα πραγματοποίησε την πρώτη της πυρηνική
δοκιμή και εισήλθε στο «κλαμπ», ενώ πλέον το Ιράν βρίσκεται και αυτό στον ίδιο
δρόμο.
Η πολιτική της Αμερικής και της Ευρώπης μπορεί να κριθεί ως
επιτυχής υπό την έννοια ότι έχει καταφέρει να χαρακτηρίζει ως
rogue
state
όποιο
κράτος επιχειρεί από μόνο του να αναπτύξει πυρηνική δυνατότητα. Κατά συνέπεια,
υπάρχει ένα πολύ σοβαρό διπλωματικό και οικονομικό κόστος από την απόφαση αυτή.
Με τον τρόπο αυτό αποθαρρύνονται αρκετά έθνη από το να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα.
Από την άλλη όμως, υπάρχουν κράτη τα οποία ήταν ούτως ή άλλως
rogue
states και συνεπώς δεν έχουν
να χάσουν κάτι. Ένα από αυτά είναι το Ιράν των μουλάδων.
Άπαξ και η Τεχεράνη ξεκίνησε να εμπλουτίζει ουράνιο, η Δύση
απάντησε ουσιαστικά με δύο τρόπους: Σε επίσημο επίπεδο, προχωρά με την επιβολή
οικονομικών κυρώσεων κατά του Ιράν, ώστε να προκαλέσει ασφυξία και να αναγκάσει
την Τεχεράνη σε αναδίπλωση. Σε ανεπίσημο επίπεδο όμως, το Ισραήλ και πιθανώς
και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ προχωρούν τα τελευταία χρόνια σε χειρουργικά
χτυπήματα, δολοφονώντας Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες τον ένα μετά τον άλλο.
Στόχος φυσικά είναι να μην μπορεί να προχωρήσει το πρόγραμμα δίχως ικανά στελέχη.
Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και την κυβερνοεπίθεση
με το σκουλήκι
Stuxnet
που πραγματοποιήθηκε πέρυσι και είχε πολύ καταστροφικά αποτελέσματα, ενώ αποκάλυψε
και το καθεστώς ασφαλείας των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.
Μέχρι στιγμής, ο «βρόμικος» αυτός πόλεμος φαίνεται να έχει
αποφέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα για τη Δύση από ότι τα οικονομικά μέτρα,
επιβραδύνοντας σημαντικά την πρόοδο των Ιρανών. Αυτό ισχύει διότι η Τεχεράνη
καταφέρνει και βρίσκει πελάτες στην Ασία για τις εξαγωγές της, οπότε οι οικονομικές
κυρώσεις δεν την πλήττουν σε βάθος. Όμως η απώλεια σημαντικών επιστημόνων και
στελεχών είναι κάτι που δεν αναπληρώνεται εύκολα.