Λίγος καιρός ακόμα έχει μείνει για την έναρξη του δεύτερου
γύρου παραχωρήσεων στην Κύπρο και η κυβέρνηση εμφανίζεται ιδιαίτερα δραστήρια
όσον αφορά τις επαφές της με τις χώρες της περιοχής, αλλά και με τις ξένες
εταιρείες που φιλοδοξούν να εκμεταλλευτούν τον ορυκτό πλούτο της κυπριακής ΑΟΖ.
Την ίδια στιγμή, η Αθήνα αφήνει να πάει χαμένη η καλύτερη ευκαιρία των
τελευταίων δεκαετιών και προχωρά με αργά βήματα σε ένα σχέδιο που στερείται
μεγαλόπνοης έμπνευσης.
Η χώρα μας μπορεί να βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση,
αλλά είναι βέβαιο πως οποιαδήποτε προσπάθεια που θα αποφέρει έσοδα θα
αντιμετωπιστεί θετικά από τους Ευρωπαίους εταίρους. Για το λόγο αυτό, η παρούσα
χρονική συγκυρία είναι κατάλληλη ώστε η χώρα μας να προχωρήσει σε εκτεταμένες
έρευνες υδρογονανθράκων, όχι μόνο στην περιοχή του Ιονίου και νοτίως της
Κρήτης, αλλά ευρύτερα, δηλαδή και στο Αιγαίο ή ακόμα και στη ΝΑ Μεσόγειο.
Παράλληλα, η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ δεν αντιμετωπίζουν θετικά τον
διευρυμένο ρόλο που προσπαθεί να αποκτήσει η Τουρκία στην περιοχή της Μεσογείου
και στον αραβικό κόσμο, την στιγμή που η Ρωσία διαθέτει σημαντικά συμφέροντα
στην Κύπρο και ως εκ τούτου είναι επίσης αρνητικά προδιατεθειμένη απέναντι στην
Άγκυρα, παρά τις κακές ελληνορωσικές σχέσεις των τελευταίων ετών. Παρατηρούμε
λοιπόν ότι ο διεθνής παράγοντας είναι ευνοϊκός για ένα τέτοιο εγχείρημα, το
οποίο όμως απαιτεί πολιτική βούληση από την πλευρά της Αθήνας.
Η βούληση αυτή, όπως είναι φυσικό, δεν αρκεί να εκφραστεί
μέσω ορισμένων αξιωματούχων του ΥΠΕΚΑ, αλλά πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα
σε ανώτατο επίπεδο και να εκφραστεί με κάθε επισημότητα. Αντίστοιχα, τα
συμφέροντα της χώρας μας στον θαλάσσιο χώρο (υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) πρέπει να
κοινοποιηθούν με ειλικρίνεια και διαύγεια στο εξωτερικό και όχι «στη ζούλα» με
χάρτες κρυμμένους μέσα σε νομοσχέδια.
Βέβαια, τα παραπάνω μοιάζουν με φαντασίες σε μια εποχή που
μας κυβερνούν άνθρωποι οι οποίοι δεν αφιέρωσαν ούτε μερικές ώρες για να
διαβάσουν το διαβόητο Μνημόνιο. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν οι Κύπριοι για να μας
υπενθυμίζουν πως πρέπει να μετουσιώνεται σε πράξεις η εξωτερική πολιτική.
Τέλος, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η παγκόσμια οικονομία
δεν θα μας περιμένει επ’ αόριστον πότε θα φιλοτιμηθούμε να παράγουμε πετρέλαιο.
Σε μερικές δεκαετίες από τώρα, το πετρέλαιο θα είναι σαφώς λιγότερο ελκυστικό
σαν ενεργειακή πηγή από ότι είναι σήμερα εξαιτίας των ρύπων και της προσπάθειας
της Ε.Ε. για μείωσή τους. Μπορεί προς το παρόν η χρήση καυσίμων στις μεταφορές
να μην επηρεάζεται, αλλά ως το 2050 αναμένονται σίγουρα πρωτοβουλίες και ρυθμίσεις
για τον εξηλεκτρισμό των μεταφορών, οι οποίες θα περιορίσουν σημαντικά την
ζήτηση για πετρέλαιο. Αντίστοιχες πρωτοβουλίες είναι πολύ πιθανό ότι θα
αναληφθούν και από τις αναπτυσσόμενες χώρες αργά ή γρήγορα.
Δεν αποκλείεται μάλιστα, κάποια στιγμή μετά το 2030-2040 να
ισχύσουν για το πετρέλαιο οι ίδιοι περιορισμοί που θα ισχύουν στο εξής για τον
λιγνίτη εντός της Ε.Ε. Ως εκ τούτου, μπορεί να μην ασχοληθήκαμε σαν χώρα με την
παραγωγή υδρογονανθράκων τα τελευταία 100 χρόνια, αλλά το παιχνίδι αυτό έχει
μια ημερομηνία λήξης και οφείλουμε να βιαστούμε.